De Amsterdamsche Pegasus

[p. 43]

I. I. Colevelts Cupidoos Dartelheydt.

[p. 44]

In stilte is het best met d' Hangelaer te vissen,

Het visjen vvert verrast, bedrogen door de hoeck:
So is het met de Min, al eer men 't soude gissen
Het Doeckjen is in 't net, door 't heng'len vande Broeck.

[p. 45]

Soete Morghen-Gift,

Stemme: Aenhoort doch mijn geklagh, &c.

IVffrouw, de gulde Zon komt flick'ren vanden Hemel,
Die met haer Morgen-Gaef 't bedouwde natte gras

Geeft voedsel en gewas,

Want merckt het grage vee herkaeuwt het met gewemel.

2   Drooght door sijn heete kracht de paedjens en de weghen,
Dat hy de vochte aerd' doet splyten vam malkaer,

Waer menigh lieve Paer

Met een genoegingh soet veel waerde lusten pleghen.

3   Dees Beemden die ghy siet, waer menigh soete Vyver,
Door enghte, naeuw en wijd' uytspreyt, door-loopt met vloet,

Daer valt geen teghenspoet,

Als maer de snelle vis 't aenvat met graghen yver.

[p. 46]

 

4   Ey siet den Hangelaer geduldelijck moet wachten

 

Op 't snacken vande vis, dud-oorigh met verdriet,

 

Soo is 't Mevrouwe, ziet,

 

So gatet met de Min, en sijn verholen krachten.

 

 

 

5   Krachten, o al te wreed! krachten van groot vermoghen,

 

Wanneermen eens 't gesicht van sijn Prinçes aenschouwt,

 

Moet dencken jongh en oudt;

 

Datmen het soet en suur bemerreckt uyt de ooghen.

 

 

 

6   Waer dat vervallen zijn de daecken en de schuren,

 

Noch sietmen dat de groent' barst door de steenen uyt,

 

Oock sonderlingh meer kruyt:

 

Den Minnaer krijght sijn Bruyd nae wonder avonturen.

 

 

 

7   De Zon haer schijnssel laet, den avond valt op handen,

 

Vooghdesse van mijn ziel! hoe soet zijn wy ver-eent!

 

't Geen d'Hemel heeft verleent,

 

Gebonden met een knoop van waer en wisse banden.