De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 19]
| |
Stemme: Faute d'Humeur nos choux sont, &c.'t HErdertjen dat geen sorgh en quelt,
Mach vry en onbedwonghen singhen
By de Nimphjens op het velt,
Of waer de Satyrs vrolijck springen.
2 Hy doet vrouw Echo, d'ouw' klappey,
Tongh'loos, meesten tijt weer galmen.
De Lente kranst hy inde Mey,
En Ceres in haer kooren halmen.
3 Hy roemt der Bosjens groen gedruys,
En 't windeken dat haer doet beven:
Oock Flora schoon tapytich huys,
En beeckjens die hem koelte geven.
4 Hy drijft zijn schaepjens vreuchdigh heen;
Des avonts laet en oock vroegh merghen:
Hy weet van quael noch kommer geen,
Noch en wilt yemant daer om verghen.
5 Hy leeft gerust en wel genoeght,
Die hem uyt prachtigh hof kan houwen:
En veer van steden hem oock voeght,
Sijn hoef en acker-lant te bouwen.
6 Hy is gheluckigh die soo leeft,
Want rijckdom, pracht en Vorsten staven
Is slechts het gheen Fortuna geeft
Tot loon van haer ontruste slaven.
|
|