|
| |
| |
| |
Amsterdamse Pegasus
Anno M.DC.XXVII.
t' Amsterdam,
By Cornelis Willemsz. Blau-laaken.
| |
| |
| |
Toe-eygeningh, Aen alle Eerbare, Staet-waerdighe, Zangherighe Iuffertjens, ende Liefhebstertjes vande soete Vrolijckheydt.
GEslacht, o soet geslacht! bekorelijcke Vrouwen,
Die vaeck schept u vermaeck (alsmen te recht aenschouwen)
In Minne-kosery, in ’t lieffelijck versaem,
Geschakelt door de Min, bevallijck, aengenaem,
Ghy pleeght, soet-aerdigh Volck! over veel hondert jaren
t’Huys-vesten in het hart van Lievers en Minnaren:
Eerbiedigh ick u groet, Lief-hebsters vande Konst,
Ick offer u, uyt lust, een gift door redens gonst,
Een gift, een soete gift, een gift, waer in de zielen,
Vyt gulle yver graegh, voor Venus Altaer knielen:
Staet-waerde lieve Rey, de Nymphjens al-gelijck
Iuychen door lof, met lust, in Iupijns hooghe Rijck.
Den kreupelen Vulcaen komt oock al hinckend’ springhen,
Te sien dees brave gift, te sien dees nieuwe dinghen.
| |
| |
Iupijn hem selfs vertoont met sijn geselschap al.
Mercurius vlieght mee in ’t Heliconsche dal,
Om d’Opperstens gebodt in alles te volvoeren.
En Momus synen tongh te binden en te snoeren.
Den grooten VVijn-Godt, die den Druyven-tros in d’hant
Vertoont (tot zielens lust) me hier toe aengerant,
Om met lief-taligheyd te helpen vast beleggen
Wat dat den Donder-Godt van wonders heeft te seggen.
Minerva, hoogh berucht, komt by dees lieve Schaer,
Bekroontse met een dauw van wijsheyd alle-gaer.
Daer komende, sien sy den Pegasus verheven:
Hier sien sy lust by lust, hier sien sy na het leven,
Op ’t çierlijckst afgebootst der Musen soete Rey,
Die haer by Bosch en Beemd’ verlustigen in Mey,
Elck Nymphjen schatert luyd’ van dese bly ver-eening,
En wachten met verdrach na d’uyt-spraeck ende meening.
Aurora ’t selfde hoort, haer Paerden haest besaelt,
Komt by dit soet vergaer ter aerden neer-gedaelt,
Om haer genoeghens lust ten vollen te versaden,
S’ontspanden strax haer koets, de snel-geslepen raden
| |
| |
Sy vastlijck bond’ aen een, haer paerden, moe geslooft,
Heeft sy van hare last met groote vlijt berooft,
Sy schickten haer paruyck, sy vlecht de gulde haren,
En quam doe inden hoop der Goden, strax vergaren:
Daer saghmen vreughd op vreughd, en minnelijck genot.
Daer sweefden heen en weer den grooten kleynen Godt,
Hy snoffelden’t al deur, ging sitten in een hoeckje,
Hy had de reuck al wegh van’t nieuw-gesonde Boeckje,
Het Guytjen hiel hem stil en sprack (in’t minst) geen woort,
En heeft den Donder-Godt sijn voorslagh aengehoort.
Iupijn gebood terstont dat al des Hemels-Heeren
Soud’ al dit soet versaem geluck (door wensch) ver-eeren.
Stracx elck sijn sit-plaets nam, met heusselijcke groet,
Men hoorden nau gewach van al de gantsche Stoet.
Sijn blixem had geen kracht, hy waer als half beschonken,
Door dien den Nectar wierd in overvloed gedroncken,
Doe sprack hy met ontsagh: ghy Vorsten die op d’aerd’
Zijt door mijn wils begeer, te samen hier gepaerd,
Dees komst schijnt onbewust (voor u) o gesellinnen!
Doch let wel op mijn reen ghy Goden en Goddinnen:
| |
| |
Ons Sust’ren driemael drie, door aengeboren aert,
Hebben versoeck gedaen aen d’hooge Goon vermaert,
Of ick mijn gantsche Staet wou dalen doen beneden,
Ia selfs verschynen mee? en dat om sek’re reden.
Het is in all's volvoert, naer wensching en geneught,
Want wy verschenen zijn alhier met groote vreught:
Den inhoudt van 't geschrift waer duyster om te lesen,
'k En wist eerst selver niet wat dat dit mochte wesen:
Ten lesten heb ick recht de sin en 't wit verstaen,
En sal 't u inden raedt alhier voorstellen gaen:
Een Minnaer heel verblind' by dees Fonteyn quam treden,
Van wesen en gedaent', schoon van vol-toyde leden,
Doch treurigh van gelaet, en suchten sucht op sucht,
Dan met een blye geest, dan met een droef gerucht.
Goddinnen, sprack dees Helt, mijn stoutheyt wilt vergeven,
Aensiet met aendacht eens dit uytgemergeld leven:
Ick offer u tot dienst, en tot vereeringh braef
Gedichtjens veelderley; aenneemtet tot een gaef,
Ontfanght het willighlijck, sprack hy met soete woorden,
't Is al van Liefd' en Min, 't geen my oock komt vermoorden,
| |
| |
Veld-Deuntjens soet van toon, Cupidoos Dartelheydt,
En Harders-Zangen veel, Bosch-Liedtjens toe-bereydt,
Die ghy naer appe-tijt, op soete maet, in rusten,
Mooght by dees Helicon stil neuryen met lusten,
Bosch-Godt en Bosch-Goddin, de Min het al betreft,
Niemand hem soo verstout, en aen dien bandt eens keft.
Den Minnaer stracx verdween, Mercuri snel gevleugelt,
Had' so sijn wiecken gauw in alder ijl beteugelt,
Brocht my van liever lee, van Musen selfs de weet,
Dat elck tot dit versaem sou maken hem gereet:
Hoort, dit is het begeer der Sust'ren, dat dees Lieden
Mochten door 't gants begrijp des werelds om-loop vlieden:
Doch wie soo acht ghy best, dit schoon ver-eer te doen,
Door dien hem menigh hart op soete Min gaet voen?
Wie acht ghy 't nutste dan, ghy Goden hoogh-geboren?
Dat olijcke Boefjen dat lachten door 't aenhooren,
Doch sweegh noch weynigh stil, tot een der Godens stem
Geantwoort heeft, door reen, en sonderlinge klem:
Hy wierp in 't kort te voor, dat niemand van haer allen
Dees gift, als d'Helicon, met recht waer toe-gevallen.
| |
| |
Som volghden wel sijn stem, met woelende geluyt:
Dees komen dese eer. Wat deed' die snoode Guyt?
Hy nam sijn gulde boogh, en trock de styve pesen,
Quam midden inden hoop, als gout blonck hy in't wesen.
Onsterffelijcke Goon! dat ick hier voor u tree
Sult ghy ter haest verstaen, het stemmen dat mijn mee
Als een van al komt toe, doch is 't geoorloofd' Goden
Dat ick mijn uyt-spraek doe? soo volgh ick de geboden
Stracx van mijn Moeder-lief, een yeder sagh seer dwars,
Doch met een stuurigh oogh so gluurden soo den Mars
Dat dese jonge guyt een woort had' in 't Capittel,
En selver sweegh hy stil en sprack noch reen noch tittel.
Verlof wiert hem ghejont, doen sprack Cupido daer
Dat het der Musen Rey, is toe-g'eygent, 't is waer,
Hebben sy niet genoegh met haer konst te bestellen,
Wat willen sy noch meer haer hoofden leggen quellen
Met Minne-janckery? yeder spreeckt sijn gevoel,
De Goden seggen eens, of ick het wit niet doel?
Yeder gaf hem gelijck. Cupido wat 's 't begeeren
(Riep Iupijn) en u sin? Men mochtse wel ver-eeren,
| |
| |
Doch met der Musen wil, de Iuffertjens ter hant,
De soete Nimphjens van het luwe Amstel-landt.
Men vraeghden doe terstont, door merckelijcke reden,
Of der Goddinnen Rey hier mee wel waer te vreden?
Sy riepen daetlijck ja. Doe schiedender een vreught,
Cupid' bedancktens' al met harten seer verheught,
Vloogh datelijck om hoogh, Mercuri deed hy wencken,
Beloofden hem een deel van dese Gift te schencken,
Indien hy ruchtbaer maeckt' dat al dit Min-gedicht
In kort voor yeders oogh sal komen in het licht.
Hy nam de bootschap aen, de Goden mosten scheyen,
Elck een vloog weer om hoog naer d'Hemelsche contreyen:
Den dagh ontviel terstont, so dat de swarte nacht
Heeft yeder in sijn plaets, en stille rust gebracht.
|
|
Auteursrechtvrij