Malthusia

[p. 251]

Acht en twintigste hoofdstuk.
Een kort naschrift.

Vier weken na de annexatie van Malthusia kwam burgemeester Stille van het station terug, waar hij Willem had vaarwel gezegd, want deze ging op nieuw de wereld in, ten einde verstrooiing te zoeken, na de woelige en onaangename gebeurtenissen van de jongste maanden. Burgemeester Stille was nog somberder en meer in zich zelf gekeerd dan ooit, want Willem had hem onderweg zijn voornemen medegedeeld ten opzichte van zekere jonge dame in Duitschland, en de oude heer had niet anders kunnen doen dan zich op Willem's eigen gezond verstand beroepen. 't Was toch waarlijk wel een punt, dat eenige overweging verdiende, of 't geraden scheen een dochter uit een familie van vijftien, zegge vijftien, kinderen tot vrouw te nemen.

‘Ik ben er niet bang voor, vader,’ had Willem gezegd. ‘Ik heb genoeg van het tegenovergestelde stelsel gezien, om over het een en ander een tijd lang te hebben kunnen nadenken.’ Ik waag 't er op. Aan in-

[p. 252]

haerente zwakheid zal een volk met eenige honderden van zulke huisgezinnen ten minste niet bezwijken, al moet er dan misschien wat harder dan elders gewerkt worden.

Deze woorden hadden Burgemeester Stille zijns ondanks tot nadenken genoopt. Toen hij t'huis kwam stond zijn gezicht nog somber, want voor 't eerst was, in verband met de jongste gebeurtenissen, het zaad van twijfel aan de voortreffelijkheid van het Malthusianisme in zijn eigen hart geworpen.

Daar kwam reeds op den drempel Emilia hem tegemoet. Haar lief gezichtje straalde van verrukking. ‘Kom spoedig binnen!’ riep zij. ‘Er is iemand, die u noodzakelijk spreken moet, vadertje. U moogt geen neen zeggen; op wat hij komt vragen heb ik al ja gezegd.’

Ze trok haren vader lachend met zich mee naar de tuinkamer. Daar stond midden tusschen de Stilles, die sedert drie honderd jaar geleefd hadden en getrouwd waren, de handlanger van den vreemden indringer, den annexeerder van Malthusia, Kolonel Harrisson, en hij stond er zoo rustig, alsof de geest van Sir Thomas in hem gevaren ware en 't zoo maar niets was, de oogen van tien stamvaders van een beroemd geslacht op zich gericht te zien.

Toen de burgemeester binnentrad, ging de kolonel naar hem toe en zeide: ‘Meneer Stille, ik ben een krijgsman, geen man van vele woorden, en gewoon recht op mijn doel af te gaan. Ik bemin mejuffrouw uwe dochter. Ik heb de vrijheid genomen, mij van haar wederliefde te verzekeren. Ik vraag van u haar hand.’

Burgemeester Stille schrikte hevig. 't Was dan ook wel wat hard, op één dag twee kinderen te verliezen, doch hij

[p. 253]

was in den laatsten tijd aan verrassingen en teleurstellingen gewoon geraakt. Hij hield zich dus goed en zeide; zich tot Emilia wendend: ‘Is 't waar, mijn kind, dat gij dezen heer bemint?’

Emilia deed als alle meisjes. Zij viel haren vader om den hals, snikte een poosje van verrukking en zei toen heel zacht, maar beslist: ‘Ja, vader.’

‘Dan blijft mij niets anders over dan mijne toestemming te geven,’ antwoordde de burgemeester nijdig. ‘Indien gij, mijnheer, de middelen bezit om mijne dochter in haar stand te onderhouden. Ik stel dit tot voorwaarde, al kan ik haar gelukkig zelf een niet onbelangrijk uitzet meegeven.’

‘Ik dank u,’ zeide kolonel Harrisson, ‘en acht mij gelukkig u de meest voldoende verzekeringen te kunnen geven. Mijne familie behoort tot de aanzienlijkste in Sidney. Mijn fortuin en traktement stellen mij in staat u al de waarborgen te geven, die u verlangt. Indien u wilt informeeren, Sir Thomas Shepstone zal ongetwijfeld gaarne bereid zijn.....’

‘Ik geloof u, meneer Harrisson,’ viel de burgemeester hem in de rede ‘en daar Emilia u lief heeft, zal ik haar mijn zegen wel niet kunnen onthouden.’

De beide gelieven, die elkaar reeds onderwijl omhelsd hadden, dankten in warme bewoordingen den goeden, besten vader. Zij waren overgelukkig.

‘Wees een goede vrouw voor uwen echtgenoot, mijn kind. De hemel zegene u!’ zei de burgemeester werkelijk ook een beetje aangedaan....

‘En een goede moeder voor mijn kinderen, niet waar,

[p. 254]

Emilia?’ vulde de kolonel aan, haar dichter naar zich toetrekkend.

‘Uwe kinderen?’ vroeg de burgemeester voor 't laatst opschrikkend. ‘Hebt u kinderen, meneer Harrisson?’

‘Ik ben weduwnaar, meneer Stille, en heb zeven engelen van kinderen. Ik vergat u dit te zeggen. Ik meende dat u 't wist.’

Einde.