|
| |
| |
| |
Tiisdei, 16 augustus
Ik skriuw al dizze memoires yn in gloednij rútsjeskrift, dat ik flak foar de fakânsje foar ƒ1,65 by V & D yn 'e stêd kocht ha. Der sit in stiif, readachtich kaft om en it is dûbeldik, dat ik kin der in moai skoft mei ta.
Ik woe dit skrift foar wiskunde brûke. Dat is in fak, dêr't ik min yn bin. Op myn lêste rapport stie in 4,8 en dat mei noch in wûnder hjitte, want op 'e proefwurken reinde it ienen en twaën.
Fan 't maitiid haw ik oan Magnum frege oft er my byles jaan woe en dêr stelde ik my hiel wat fan foar. Tegearre yn in leech lokaal, smûk neist elkoar, wa wit, wat dat op smiet, de wûnders wiene de wrâld net út, al sei Beppe fan wol.
Magnum trape der net yn. Ik koe it bêst, sei er. As ik der mar wat mear tiid oan bestege.
Hy hat maklik praten mei dy wiskundebult fan him, dy't er neffens my ûnder de klean hat, want syn gesicht is hielendal geef, net in pûkel te sjen.
Mear tiid oan wiskunde besteegje! Hy moast ris witte, hoefolle kostbere tiid der mei dat freeslike fak ferlern giet!
Soms ha 'k der ôfgryslik spyt fan, dat ik wiskunde yn 't eksamenpakket keazen ha. Dat die ik dan ek allinne mar om't ik Magnum oars net faak genôch sjen koe, nei myn sin.
Ik haw in skoftlang oan oars neat tocht as oan Magnum.
| |
| |
Ik wie blyn foar wat der om my hinne oan 'e gong wie. Kearnraketten yn Nederlân? Ik waard der hyt noch kâld fan. Ik seach net fierder as myn noas lang wie. De hiele wrâld wie my om it even.
Dat is no gelokkich oer, Sanne en ik geane fan 't hjerst nei de fredesdemonstraasje ta en wy sille besykje oft wy Beppestyn ek mei krije, al sil dat net ta falle mei dy suchtige fuotten fan har. Moatst altyd einen rinne by fredesdemonstraasjes.
It is krekt as begûn ik minder fan Magnum te hâlden, doe't ik him flak foar de fakânsje ris seach mei syn frou en syn bern. It is sa oerboadich om fan ien te hâlden, dy't thús neat te koart komt en it docht ek sear. Dat wol ik net mear.
Genôch oer Magnum! Ik haw myn leafde foar him, tagelyk mei it romantyske ferhalen-skrift yn hûndert lytse stikjes skuord en yn 'e goate smiten.
Ik haw dus foar de fakânsje in nij wiskundeskrift kocht om it nije skoallejier skjin te begjinnen, sûnder hieltyd tsjin it gegriem en de flaters fan de tredde klasse oan sjen te moatten.
Ik stean by de kassa te beteljen en wa azemet my dêr yn 'e nekke? Rens Roazema! Mei krekt sa'n skrift!
Dat no kin ik minent net mear foar wiskunde brûke. Ik gun dy jonge de wille net, dat er itselde skrift hat as ik.
Anneke seit, dat Rens ‘smoar’ op my is. As dat sa wêze soe, dan toant er dat wol op de alder-klierichste manier, dy't der bestiet. Hy rint my suver alle stappen achternei en dêr wurd ik net goed fan.
Ik hâld trouwens net sa fan minsken, dy't it wurd ‘logysk’ yn 'e mûle bestoarn leit. Nèat yn it libben is ommers logysk, allinne de wissichheid, dat de dea der op folget.
Wat in sin, dy lêste! Wêr soe 'k dy wei ha? Fan Jehannes? Soe dat soms yn 'e bibel stean?
| |
| |
Rens en ik, dat is fjoer en wetter.
Foaral as wy tegearre oer wiskunde prate. Hy hie in njoggen komma safolle op it rapport.
Wy ha in kear in hiele jûn oer de logika yn de wiskunde praat, doe't er my achternei rûn wie nei de disko.
‘Plus trije, dat bestiet!’ rôp ik him ta, om boppe it muzyk en it lawaai út te kommen. ‘Mar min trije, dat bestiet net!’
‘Dat bestiet wol!’ balte er werom. ‘Dat is trije minder as nul!’
‘Dat kin ommers net! Nul is nul!’
‘Ja, mar do moatst de oare kant út rekkenje.’
‘Lis my dat ris út. Dêr begryp ik neat fan.’
Rens helle in fleske drinken foar my by de bar. Hy kaam mei bier werom. Dat fyn 'k normaal net om te sûpen, mar it wie dêr hyt en benaud, dat ik sette moedich it fleske oan de hals en seach hoe't Rens itselde die. It kikkertsje yn syn kiel wipte op en del, as er slokte. Syn wiskundeknobbel tocht ik.
‘No èn?’ frege ik, nei't ik mei de boppekant fan de hân it skûm fan 'e mûle fage hie.
‘Wat!’
Hy seach my kjel oan. Under de earmsholten fan syn T-shirt wie er wiet fan it swit.
‘Trije minder as nul bestiet net.’
‘Jawis wol, dat is dochs logysk,’ sei er ûnmachtich.
‘Waai op mei dyn logysk! Dat kin gewoan net.’
‘Ja!’
‘Nee!’
Wy stiene dêr yn dat smoarhite, rikkerige sealtsje in hiel skoft ja en nee tsjin elkoar te balten.
Op 't lêst ha 'k út earmoede mar mei him dûnse, krekt salang, oant in pear jonges spul krigen en elkoar mei bierfleskes begûnen te bekûgeljen. Doe woe ik nei hûs.
‘Ik bring dy thús,’ sei Rens.
| |
| |
Ik wie sa wurch fan it ûntkennen, dat ik sei net mear fan nee.
Wy fytsten tegearre troch de stille stêd, rjochting doarp en by de brêge oer it kanaal, dêr't pake Jelle sân-en-in- heal jier lyn ferdronken is, lei er de earm om my hinne. Ik liet it gewurde. Ik tocht oan Magnum.
Wy fytsten wat langer wat stadiger. De moanne skynde op it wetter en op de reidplommen en op it einekroas. It wie maitiid, dat koest rûke, dat koest sjen, it wie in heldere nacht en de loft wie fol mei stjerren.
It fielde goed, dy earm om my hinne. It fielde feilich en fertroud, as hie 't altyd al sa west, as soe 't altyd sa bliuwe.
In hij en in sij, allinne op 'e wrâld, Adam en Eva yn 't paradys. It ivige gefoel.
‘Toe, jou my no in tút,’ kommandearre Rens.
Hy blaasde my syn azem ta. Ik rûkte bier en reek en swit.
Ik rûkte de maitiid der dwers troch hinne.
Gelokkich heakken ús stjoeren yn elkoar en doe krige ik myn ferstân werom.
‘min trije tuten kinst noch krije,’ sei ik.
It is feitlik gewoan sonde fan 't papier en fan de tiid, dat ik hjir no oer Rens Roazema sit te skriuwen. Hy hat mei myn boek neat út te stean. Allinne dan, dat ik dit rútsjeskrift der foar brûk.
De letters fan myn wurden litte harren likegoed net yn fjouwerkante hokjes sette. Se dûnsje oer it papier, dwers troch de rútsjes hinne en stjoere my in hiel oare kant út as dêr't ik hinne moat.
Ik haw de koptelefoan en muzyk opset, dan kin 'k my better konsintreare.
| |
| |
to do what you do that you must
when the things that you hold
can fall and be shattered
or run through your fingers like dust
‘Love over gold’ fan dire straits. De moaiste elpee, dy't ik haw, om't ik dy plaat fan Ida op 'e jierdei krigen ha. Om't se ‘noch in soad jierren yn sûnens’ tsjin my sei en dat echt miende.
Ik woe wol, dat Anneke wer better wie!
Anneke hat fan har tolfde jier ôf altyd wat eigenaardich dien, achterôf besjoen. Nei dy rúzje oer myn deade heit, hat it tusken har en my noait wer sa west as foar dy tiid, doe't wy elkoar ús djipste geheimen tabetrouden.
Dat wie doe ynienen oer. Se hat my bygelyks net iens ferteld, dat se ûngesteld wurden wie.
Doe't ik it sels einlings, einlings krige, wie 'k der sa wiis op, dat ik it wol omroppe litte woe, as dat mooglik west hie.
‘En no dò noch,’ sei ik tsjin har, want ik gunde har de wielde ek.
‘Ik haw it al,’ sei se wat skruten.
‘Watte! Hàst it al? Wêrom hast dat net sein!’
Se helle de skouders op en sei: ‘Och.’
‘Hoe lang hast it dan al?’
‘Och, ik wit net, oardel jier of sa.’
‘Al oardel jier?’
‘Ja.’
Ik koe har wol slaan! Wat in stikeme kûkert!
‘Mispunt! Wêrom hast dat stil holden!’
| |
| |
It like even as kaam de âlde iepenhertichheid wer boppe.
‘Witst, datst no bern krije kinst?’ frege se.
‘Ja, mar dan moatst earst wol in man ha, fansels.’
Se griisde der fan. Ik seach, dat se it einepikefel op 'e earms hie.
‘Al dy froulju mei dy grouwe liven! Dêr wol ik net by hearre!’
Se die as wie de hiele froulike helte fan it minskdom acht moanne hinne.
Ik tink, dat dy sykte fan har doe al begûn is. Miskien noch wol earder, doe mei dy foarljochtingsfilm yn de aula. Doe foel se flau.
‘In film oer it gesinslibben,’ sei Jongsma, fan biology.
Wy wisten allegear wol wat er dêrmei bedoelde en wisten net hoe hurd wy yn 'e aula komme moasten, wy fochten om de moaiste plakjes en doe't elkenien einlings siet, mocht Sylvia it ljocht út dwaan.
‘Ha, in seksfilm!’ sei Jelle-Jan wit hoe lûd.
‘Wat der net oer kin, giet der mar út,’ sei Jongsma tsjin him. Hy bleau sitten en Anneke ek.
It foel my ôf. Seachst oars net as pykjes, dy't krekt út it aai krûpt wiene en in kealtsje, dat op syn stokkerige poatsjes besocht te stean, noch wiet fan it fruchtwetter. En jonge poeskes yn kuorkes. In djippe stim fertelde, dat dit it begjin fan nij libben wie. dat seagen wy sels ek wol.
Dêrnei kamen der twa memmen mei poppen oan 't boarst.
‘Wat in titten!’ flústere de jonge, dy't achter ús siet, mar ik fûn it wol in moai gesicht.
‘Hast ek in bûsdoek?’ frege Anneke.
‘Nee, wêrom? Moatst gûle?’
‘Ik bin sa mislik, ik bin bang, dat ik spuie moat.’
‘Stel dy net sa oan!’ sei ik.
Myn oandacht wie al wer by it wite doek, it begûn
| |
| |
hieltyd spannender te wurden. Dat hie by de foarige film ek sa west. Dy gie oer drugs en oer in jonge, dy't ferslaafd rekke oan de heroïne en doe ôfkikke moast.
‘No sille wy it krije,’ flústere Sylvia.
De beide poppen groeiden nammentlik as 't spoar. It wiene in jonge en in famke, dy't binnen de twa minuten achttjin jier wiene en tegearre hân-yn-hân troch in hjerstich bosk kuieren, hieltyd stadiger en stadiger.
Op 't lêst bleauwen se stean en doe koest dwers troch harren klean en fel hinne sjen nei harren geslachtsklieren en fuortplantingsorganen.
Op datselde momint foel Anneke tsjin my oan.
‘Anneke is flau fallen!’ rôp ik dwers troch de stim hinne, dy't útlei wat der allegear te sjen wie.
‘Is er een dokter in de zaal?’ rôp de jonge, dy't achter my siet en dêr moasten de oaren doe om laitsje.
‘Sylvia! Ljocht!’ kommandearre Jongsma.
De film waard stil set en Rens Roazema skuorde it gerdyn iepen, om't hy dêr it tichtste by siet. De earste klassers, dy't in oere frij hiene en foar de aula-ruten stiene te gapjen, waarden der kjel fan. En Anneke wie al lang wer by.
Ik moast har thús bringe, achter op 'e fyts, om't se sa wyt om 'e holle wie.
Doe't ik werom op skoalle kaam, wie it folgjende lesoere al oan 'e gong. De film hie neat oan west, seine de oaren.
Ik wit noch goed, hoe't Anneke seach, doe't ik har yn jannewaris fertelde, dat ik in suske krije soe.
‘Of in broerke,’ sei ik.
‘Is Ida yn ferwachting?’
‘Ja!’
‘No al?’
‘Hoesa no al! Se binne withoelang troud!’
Se draafde as in oansketten hazze nei de w.c. om de finger
| |
| |
yn 'e kiel te stekken en ik draafde, dwers oer 't skoalplein achter har oan.
Ik stie mar op 'e w.c.-doar te huffen en rôp, dat ik har in oanstelster fûn.
‘Be-spot-te-lik! Hearst dat!’
Se hie de doar op 't slot, oars hie 'k har wat dien, sa lilk wie 'k op har.
Ik hearde har koarjen en trochlûken en wer koarjen en nochris trochlûken. Se spuide har it hert út it liif en ik tocht: ‘Der bliuwt neat fan har oer, as se sa troch giet.’
Ik moat earlik bekenne, dat ik it der earst sels ek net sa bot op stean hie, doe't ik der achter kaam, dat Ida yn ferwachting wêze moast. Dat wie op fjouwer jannewaris, de lêste dei fan de krystfakânsje op it eilân.
Ida siet huverich en rûngear op it fuottenein fan myn bêd en ik stie foar de spegel en die lippestift op.
Ik beseach mysels en ik seach nei har. Mem en dochter.
Wy liken gjin sprút op elkoar.
‘Ida?’
‘Ja?’
‘Op wa lykje ik?’
‘Hoe bedoelste?’
‘Lykje ik op myn heit?’
‘Ja!’
It kaam der as in snau út. Soks meisto net freegje, seine har eagen. Wêrom net? Hie 'k der gjin rjocht op te witten wa't myn heit west hie? Se woe noait oer him prate, ik wist allinne, dat er al dea wie foar't ik berne waard.
‘Ida?’
‘Ja!’
Se wie bang foar myn fragen, seach ik yn 'e spegel. En dochs gie 'k troch. Ik woe it witte. Mear witte. Alles.
‘Ik wurd fan 't simmer sechtjin jier!’
| |
| |
‘Dat wit ik wol.’
‘Do wiest santjin, doe'st my krigest.’
‘Ja.’
‘En net troud.’
‘Nee.’
Ik hie har foar it ferhoar. Ik moast it ja en it nee der útskuorre.
‘Hast in foto fan him?’
‘Fan wa!’
‘Dat witst wol.’
‘Nee! Hâld op mei dat geseur! Ik bin sa mislik!’
‘Alle moarnen mislik,’ tocht ik. Ik wist ynienen de oarsaak, it hert begûn my der fan te jeien.
‘Ida? Bist yn ferwachting?’
It wie der út, foar't ik der erch yn hie.
‘Ja. Teminsten, ik tink it al.’
Ik wie yn ien klap myn hiele deade heit fergetten.
‘Wit Menno dat al?’ frege ik benaud.
‘Ja, fansels.’
‘En Beppestyn?’
‘Nee, dy noch net.’
‘Ida is yn ferwachting,’ wie it earste, dat ik tsjin Beppestyn sei, doe't ik thúskaam. Ik sei it, as kundige ik it lêste oardiel oan.
Beppestyn wie oerémis en út 'e skroeven. Se klapte yn 'e hannen en se rôp Sanne, Theo en Jehannes fan boppen.
‘Mar se is alle moarnen mislik,’ klage ik.
‘Dat heart sa,’ sei Sanne, dy't mient, dat er oeral ferstân fan hat.
‘Heden jonge, wat witsto dêr no fan!’ sei ik.
‘Ik haw trije broerkes ûnder my!’
‘Is se moarns mislik? Dat giet wol wer oer, hear!’ rôp Beppestyn. ‘Miskien krigest wol in suske! Dat woest ommers altyd sa graach!’
| |
| |
‘It sil altyd wol wàt wurde,’ sei Sanne.
Theo en Jehannes joegen my beide in hân, om my alle lok fan de wrâld ta te winskjen.
‘Halleluja!’ sei Jehannes út it djipst fan syn hert.
Dêrnei koe 'k der foar 't earst in bytsje bliid om wêze.
Sanne en Theo kamen sawat tagelyk by Beppestyn yn 'e kost. Jehannes hie doe fiif jier it ryk allinne hân.
Dêrom koe Jehannes der earst net oan wenne, dat Beppestyn har oandacht oer mear minsken ferdiele moast. Hy wie sûnder mear jaloersk en hy betocht fan alles om op te fallen.
Hy woe him jilde litte en sei, dat wy by 't iten bidde moasten en út 'e bibel lêze. Hy hold oan as storein.
‘No, toe dan mar,’ sei Beppestyn. ‘Mar dan allinne by 't waarm iten.’
Sanne wie sechtjin, doe. Like âld as ik no bin, mar twa jier lyn fûn ik sechtjin jier in respektabele leeftiid en ik seach heech by Sanne op, foaral om't er sa dwers wie as in baarch.
Hy gie yn 'e stêd op de Middelbere Lânbouskoalle en hy kaam by ús, om't syn heit en mem fanwege de stedsútwreiding fan 'e pleats ôf rekken en mei harren bern nei Texas emigrearden, om dêr fan foaren ôf oan te begjinnen. Sanne woe by heech en by leech net mei.
Hy koe by in omke en muoike yn 'e hûs, mar dat woe er ek net. Hy woe net folle, hy woe neat. Frij wêze, dat woe er. Allinne Beppestyn koe wat mei him wurde, fierder gie er syn eigen paad.
Beppestyn en Sanne, dat klikte fuort. Se koe mei him lêze en skriuwe, se koe him krije wêr't se him ha woe, mar dat die se net. Se liet him moai piele en prate mei him oer kij en bollen, as hie se der foar troch leard.
| |
| |
Se krige trouwens hast in beroerte, doe't er ferline jier mei punkachtich hier thús kaam.
‘Sanne! Dyn moai hier! Wêr liket dat op!’
‘Da's punk; sei Sanne.
‘Punk!’
Beppestyn spuide it wurd út as de pit fan in prûm en seach as hie se der in hiele fize smaak yn 'e mûle fan oerholden.
‘Aanst ek noch oan de drugs, tink,’ kaam Jehannes út 'e hoeke.
Sanne liet Jehannes al syn geve tosken sjen, dat doe hold dy him fierder stil.
Likest wol in ljip,’ sei Beppestyn. ‘Bist in frije fûgel, mar ik mei 't net lije. No ja, it sil wol wer oer gean, sille wy mar hoopje.’
As wie punk in sykte!
Nei in heal jier hie Sanne syn nocht, om't elk der doe mei begûn.
‘Us Sanne is gelokkich wer better,’ sei Beppestyn.
Theo is it tsjinoerstelde fan Sanne. Theo is slaafsk. Dat is in typyske karaktereigenskip fan Virgo-minsken. Foaral fan Virgo-manlju.
Theo docht nammentlik alles, wat Beppestyn him foar hâldt. Hy sjocht har nei de eagen. Hy wol wol foar har krûpe en hy jout har yn alles gelyk.
Theo is lyts en behindich. Hy hat krollich, swart hier en donkerbrune eagen. Hy komt út Frankryk en is fiolist by it Frysk Orkest.
As in sleine hûn mei de sturt tusken de poaten, sa seach er der út, doe't er by ús kaam.
‘Gjin wûnder,’ sei Beppestyn. ‘Syn frou hat him tsien jier lang it libben hast ûnmooglik makke.’
Ik mei Theo syn frou ek net lije. Se is hiel kreas, mar it is in sekreet. It soe my net ferbaze as dat minske in Aries
| |
| |
wie. Dat binne fan dy fjoerfretters. Dy binne noait bang.
Sanne is ek in Aries. Dy is ek noait bang, mar Sanne wit syn grinzen. Theo syn frou net.
No en dan komt se yn wolkens fan poeier en parfum út Frankryk wei nei it hege noarden ta setten om har allimintaasje op te easkjen.
Theo is net iens offisjeel fan har skieden en dochs betellet er har sûnder protest. En swart!
Hy moast har in skop jaan! Neffens my ferdocht er syn soerfertsjinne sinten oan dat mins!
‘Theo giet wat rûch mei 't jild om,’ sei Beppestyn juster, doe't er mei in bosk blommen foar har thús kaam. Kocht yn 'e stêd! Blommen! Beppestyn hat om distiid in tún fòl mei blommen, mar dy sjocht Theo blykber net.
Hy sjocht neat. Allinne mar muzyk. Ik tink, dat muzyk it alderbelangrykst yn syn libben is.
As er net mear fioelspylje kin, wurdt er fêst siik, ek al hat er de hannen dan fersekerje litten.
Oare wike moandeitejûn is der in konsert fan it Frysk Orkest en dêr hat Theo ús allegear foar útnoege.
Hy seach Beppestyn oan, doe't er dat sei. Soe it slim wêze, as ik thús bliuw? Ik hâld net sa fan dat klassike gedoch. Jou my mar in goed stik pop!
Ik set ‘The River’ fan Bruce Springsteen op en goed lûd, sadat ik fan binnen hielendal fan muzyk wurd.
I come from down in the valley
Where mister, when you're young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school
When she was just seventeen
We'd drive out of this valley down to where the fields were green...
| |
| |
Da's nochris wat oars as Beethoven en hoe't dy âlde knarren fierder mar hjitte meie.
‘Kin 't ek wat skikt wurde?’ ropt Beppestyn ûnder oan 'e trep.
Ik set de koptelefoan mar wer op en no sjongt Bruce Springsteen allinne foar my.
Jehannes belooft God alle dagen, dat er noed stean sil foar de minsken, dy't ‘vol pijn en smerten ziek teneder liggen.’
Jehannes is in Aquarius. Aquarius-minsken kieze hast altyd in fersoargjend berop.
Sanne en ik moatte faak laitsje as Jehannes lûdop oan it bidden is. Hy hat sa'n nuver, nasaal lûd en hy brûkt sokke âldfrinzige wurden, dan kinne wy ús gewoan net goed hâlde, dêr kinne wy neat oan dwaan.
Mar wy laitsje Jehannes net echt út! Hy mient, wat er seit en hy docht der ek neffens.
Ien kear yn 'e wike, meast op sneon, reizget er mei in tas fol bibels nei it sikehûs yn 'e stêd. Dy jout er dêr samar fergees wei, oan elk, dy't der ferlet fan hat.
Hy betellet al dy bibels út eigen bûse. Dat giet al jierren sa. Hy moat smoarryk wêze!
Jehannes wie achter yn 'e fyftich, doe't er by Beppestyn yn 'e kost kaam en die wat ûndúdliks op it kantoar fan in eksportbedriuw yn 'e stêd.
Moarns, kertier foar achten stapte er yn 'e bus, it bôletrompke ûnder de earm en jûns, healwei seizen kaam er wer thús. Altyd itselde patroan.
Yn febrewaris is Jehannes fiifensechtich jier wurden. Hy krige fan de baas in sulveren horloazje, of wat dêr foar troch gean moast, en koe him doe alhiel oan syn hobby jaan.
Jehannes is evangelist, seit er sels. ‘Jehannes de Doper,’
| |
| |
neame Sanne en ik him, as Beppestyn der net by is. Dêr is er wiis op, op dy namme.
‘Ik wit net, hoe't ik my rêde moat,’ klage er tsjin Beppestyn, doe't dy mei in kosthûs begûn.
Hy hie har advertinsje yn 'e Stedsboade lêzen en stie dyselde jûn al by har op 'e stoepe. Hy sei, dat er der net oer koe om allinne te wêzen. Syn mem wie stoarn en de famylje woe him net ha.
‘Och stakker!’ sei Beppestyn.
‘Nee, ik bin evangelist,’ sei Jehannes en hy die de hoed of, sadat Beppestyn syn keale plasse seach en syn eagen.
Dy eagen joegen doe by har de trochslach. De hiele ellinde fan it kamp en de oarloch, stie yn dy eagen te lêzen.
Se sette de doar fan har hert wiid foar Jehannes iepen, en naam de bibels en de switfuotten der gewoan op ta.
‘Het is zaliger te geven dan te ontvangen,’ sei Jehannes ferline wike freed, foar it iten, tsjin God.
Ik hoegde net te laits jen, ek al joech Sanne my ûnder de tafel in skop. Ik woe net laitsje, dat wie net om te laitsjen, dat wie de Wierheid, mei in grutte W.
Ik joech Sanne in skop werom, doe't er net op hold en hy sei ‘Au!’ tagelyk mei Jehannes, dy't ‘Amen’ sei.
‘Sa kin 't wol wer!’ sei Beppestyn.
Se parte it iten om. Earappels, blomkoal, in stikje fleis, in sleefke sju. Elk likefolle, allinne Sanne wat mear.
‘Yt lekker,’ sei Theo tsjin it servet, krige mes en foarke yn 'e gouden hannen en snijde it fleis yn lytse stikjes.
‘Ek sa'n protsje.’
Sanne foel op it iten oan as in úthongere wolf.
Jehannes mjukse de blomkoal troch de earappels.
Ik skode de bibel oan 'e kant. Ik woe der net op grieme.
Ik seach nei de earappels en nei de blomkoal op myn
| |
| |
boerebonten board en ik seach foar my hoe't Jehannes nei iten oan 'e wiisfinger slikje soe en hoeden de tinne siden fan 'e bibel om sloech, oant er it haadstik fûn hie, dêr't er juster oan ta kommen wie. Juster, doe't ik de hiele dei op it strân lein hie. In ivichheid lyn.
‘Voor den koorleider. Een psalm van David.’
Allinne Beppestyn soe út fatsoen nei him hark je. De oaren soene mei har gedachten wit hoe fier fuort wêze.
Sanne soe oan de bleek tinke, dy't er fan Beppestyn nei iten meane moast. Of oan de útlaat, dy't er ûnder de brommer sette soe.
Theo soe oan muzyk tinke. Oan fioelmuzyk yn A lytse terts. Adagio, allegro, majeur, mineur. Oan muzykskrift fan dûnsjende noaten mei feestlike flachjes en sierlike kaaien. Oan klanken, swiet en suver, tear en triljend as de snaren fan syn fioele.
En ik? Wêr soe ik oan tinke?
It ivige gejoel. De see, dy't kaam en gie en tekens sette, dy't net in mins begripe koe. Ieuwen en ieuwen hie it sa west. Ieuwen en ieuwen soe it sa bliuwe, oant yn lingte fan dagen.
‘Ite Femke!’
Beppestyn har lûd batste as in balstien tusken myn poëtyske gedachten en ik seach, dat it gewoan blomkoal wie, dat dêr op myn board kâld lei te wurden. Neat gjin ivichs oan te sjen.
‘Ja Beppestyn.’
Se siet as in keninginne oan it haad fan de tafel en swaaide mei de opskepleppel as wie it in scepter.
Ik naam in hap fan de blomkoal. De smaak foel my net ta.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd