|
| |
| |
| |
't Seven-en-veertichste zinne-beeldt.
Stemme: Een Dochter die u Vrindinne was, Of, Schoon Edel bloemken &c.
SOo ongelijk als lach en truir,
Als 't killend ys en 't heete vuir,
Als d' af-gront en 't verheeven,
Of als de nacht' en zonne-schijn,
Of als de wijn en 't water syn,
Is 't wel, en 't qualijk leeven.
Is 't hoovaardye die u queldt?
Die meerdert zonde' en mindert geldt,
En is vaak onghemak'lijk,
Of gaat geprangt in 't pronkert goedt,
Of zijt ghy op de snof geschoet,
De gang valt suer en swak'lijk,
Of wilt ghy Bachus gangen gaan,
Daar schack'len soo veel quaalen aen,
Gesontheyt, geldt, en eer, en tijt,
Verstandt en weel geraaktmen quyt,
En valt in hondert feylen.
Den dronk berooft des wijsheyts Geeft,
Veraart den mensche tot een beest,
Maakt kuyssche tot Hoer-eerders,
En goede luyden wreedt en fel,
En swygers tot onnut gerel,
Tot vloekers ende sweerders.
| |
| |
Den dronk voedt alle vuyl bedryf,
Als wreeken vechten en gekijf,
Als' dobb'len ende speelen,
Baart doot-slagh uyt een enkel woordt,
Brouwt leugen laster wrok en moordt,
En rockent ook tot steelen.
De weelde', en dart'le ledigh-gank,
Die locter mennigh tot den drank,
De weelde' is loot al schyntse licht,
En soet en lieff lijk in 't gesicht,
Noch valtse swaar te draagen,
Als ledigheyt en hoogemoet,
Versellen staagh het druyven bloedt,
Het eynde moet dan sorgen,
Als 't goet is op en 't gelt vermooyt,
Verleckertant, verpronkt, vermooyt,
Wat raat dan schier of morgen?
Of soo Vrouw Venus u verleyt,
Ghy smoort in haare dartelheyt,
Hoe dat u die sal krenken,
Wat leet wat letsel quaal of quel,
Dat u anstaande' is van dit spel,
Dat kanmen licht bedenken.
In 't kort, die in des werrelts vreuchdt,
Soekt syn vermaken en geneuchdt,
't Verkeerde sal hy vinden,
En derven 't gunt syn Ziele kiest,
Waar deur hy eyndelijk verliest,
Syn Godt, syn goedt, syn vrinden.
| |
| |
Maar tis heel anders met de geen,
Die 's Werrelts lust heeft af-gesneên.
En leeft nochtans in lusten,
In lusten die syn hoope voên,
Gansch buyten twijffel en vermôen,
Hy leeft in vreuchdt al schijntet niet,
Hy vrolijkt midden in 't verdriet,
Daar windt en golven tegen slaan,
En even onbeweeghlijk staan,
Hoe seer de baaren trotsen.
Waarom? hy heeft syn gront geleyt,
Op alder eeuwen ewigheyt,
Op aller vreuchden vreuchde,
Die nummer seyt en altijt meert,
Die nummer nummermeer verkeert,
Maar altyt blyft in jeuchde,
Op hem en hechter stryt noch nyt,
Maar troost sich op een beter tyt,
De welke blinken als de Zon,
Hem sullen tot des levens bron,
Soo ongelijk als lach en truir,
Als 't killend ys en 't blakend vuir,
Als d' af-gront by 't verheven,
Of als de nacht en zonne-schyn,
Of als de wijn en 't water syn,
Is 't wel en 't qualijk leeven.
|
|
Auteursrechtvrij