'tTiende zinne-beeldt.
Stemme: Om een die ik bemin &c.
GEwoont' werdt vaak een twede qua Natuyre,
En kankert inde Mensch ter lester uyre,
Waar deur't gewisse wert een dor geweten,
Die't sap van't Ed'le goedt
En blyft soo in't gemoet een Godt-vergeeten.
Noch eenich-sins verschoontme jonge jaeren,
Maar't is onlijdelijk dat graauwe hayren,
Dat lamme stramme Oude grijse keirrels,
Noch gansch met hart en sin
Tot Godes, Venus, en een spot des weirrelts.
'tIs lachelijk, bedroeft, en al t'af-keerlijk,
Dat Beste-vaar tot min noch is begeerlijk,
Wiens uyt gemergelt Rif vereyscht twe krucken,
Wiens crachteloos gewricht
En leeden crom van gicht na d'aarde bucken,
Daar gaat den Satir-bok, en rochelt fluymen,
En qualsters, groen als gras, soo dik als duymen,
En soekt de zonde, die hem waent te haeten,
Schoon datse van hem vliedt,
Zoo blyft s'hem by, nochtans moet hyse laten.
In't Hoer-huys is hy baas van jonge schalken,
Daar leert den lammen uyl, de wilde valken,
En stijlt de Hoeren met onnutte reeden,
En't gunt syn swakheyt laet
Vol-doet hy met de praat,
Of met oncuysch gesoen en geyle zeden.
| |
Dus boelt hy met het hart en met de monde,
Wiens onvoltooyde daadt voltooyt de zonde,
Een zond' die hem noch Venus can verzaeden,
Die naulycx vande vrucht geniet de blaeden.
Daar zit den druyp-neus, (tot een spot der Snollen)
An't hoekje vanden heirt te knicke-bollen,
Bestoven van de wyn, en minne dronken,
Zy steelen hem zyn geldt,
En wert daar toe ghequelt,
Bejout en uyt-gelacht van dese flonken.
Soo gaat hy dagh an dagh syn leeven pynnen,
Tot scha en schandt van hem en van den synnen,
Niet eer, dan als hy leyt op tip van sterven,
Beclaaght hy al syn quaat,
Maar duchte (laas) te laat,
Sal hy, soo sullen veel Gods rijk beerven.
Gewoont werdt vaak een tweede qua natuire,
En kankert inde mensch ter lester uire,
Waar deur 'tgewisse wert een dor Geweeten,
Die 't Sap van't Ed'le goet,
Gheheel verdrooghen doet,
En blyft soo int gemoet een Godt-vergeeten,
|
|
Auteursrechtvrij