Aen Jan vander Veen op sijn lasteringh der Vrouwen.
GElijck den schouwen uyl vlieght in de duyster koten,
Daer Sterren, Son en Maen, geheel zijn uyt gesochten:
Om dat sijn swack gesicht in't duyster sich vermaeckt:
Soo vliet hy van het licht dat sijn mismaecktheyt raeckt.
Oft als de Vleder-muys, die in de avont-ftonden,
Wanneer den nacht begint, is vreuchdich en ontbonden.
Soo kompt Ian vander Veen met sijn vervloeckt gedicht,
Dat niet en kan bestaen voor 't rechte Sonne-licht:
Maer moet, gelijck den uyl, in droeve conkel-kuylen,
Door leugens overtuyght, als eenen rekel schuylen.
Seght Esel, schouwen uyl, wat ramp ginck u doch aen?
Dat ghy dit vals gedicht, te dichten dorst bestaen.
Ghy Vrouwen scheynder boos, ghy spot van alle mannen,
Die weerdich waert gestraft, oft uyt het lant gebannen.
Ghy eer-vergeten sielt, waer hebt ghy dit geleert?
'tSchijnt dat ghy van u jeught hebt in 't Bordeel verkeert.
Ghy slacht de Tyger-diers, die naer den dreck-pot springen,
En bersten van den val, door 't al te stijs op dringen.
Wat seght ghy vuylen schrock', wat ist dat ghy u roempt?
Ghy zijt die 't heel geslacht der Vrouwen hoeren noempt.
Waer me fout ghy, vileyn, dit derven staende houwen,
Sout ghy wel staen te recht voor eerbaer kloecke Vrouwen?
Voorwaer ick denck wel neen, de weerde van den doeck
Sou u, als eenen guyt, doen druylen in den hoeck:
Daer fout ghy zijn van hun met vuylen dreck begoten,
Oft als een snoode beeft, in't verckens kot ghesochten;
Tot dat ghy vielt te voet, ende baedt vergiffenis
Van hunlie al te saem, met waer bekentenis,
| |
En lyden met gedult, dat ghy tot allen daghen,
Gelijck Acteon ded', tot spot mocht horens dragen.
Ghy moght gewis, ghy moght wel houwen uwen spot
Met onse Retorijck, ghy dwaes vermeten sot.
U dunckt dat ghy alleen de wijf heyt hebt ghefogen,
En dat hier niemant niet sou tegen u vermogen.
Ghy spot met onse tael, gerooft uyt Breroos geest,
Om cieren u gedicht, ghy botte plompe beeft.
Wy konnen al soo wel, als ghy, het uythems myden,
Trots u, ghy lamme sielt, wegh stoot dees beest besyden,
Set hem daer 't licht vertreckt, dat ver' van hem verschilt,
Want hy de waerheyt siet, en niet bekennen wilt.
Dat hy daer als verwoet mach keffen, knorren, huylen.
En met sijn grim gesicht als Midas fitten druylen.
Nu wel Jan vander Veen verandert uwen sin.
Bekent u schult, en haelt u woort van achter in,
Want soo ghy 't niet en doet, ghy sult noch vande honden
Beseyckt zijn, en op 't lest van hun noch zijn verslonden,
En hout dit voor gewis, met neerstich over legh,
Dat ick als uwen vriendt, u maer de waerheyt segh.
Brandt in Liefde.
|
|
Auteursrechtvrij