|
| |
Antwoort aen Ian vander Veen, Eerloos Leugen-dichter tot Amsterdam, op sijnen Hollandtschen Verkeer.
SOo haeft my u gedicht is onder d'oogen komen,
Ghy snooden Lasteraer, heb ick mijn pen genomen,
Vertwijffelt van gemoet, oft niet sou wesen schant,
Te schryven tegen u dwaes waen-wijs onverstant,
Dat self u leugens sal met waerheyt overtuygen
Die gy (als een Vileyn) hebt uyt de vuyst gaen fuygen.
Wat heeft u doch beweeght? seght my ghy dwafen Sot,
Dat ghy met uwen Prins en alle Princen spot?
Antwoort my op dees vraeg, u meyn ick vander Veene;
Wat, waert ghy dul en sat van Bachus Hipocrene,
Doen ghy dit hebt gedicht? toont u onschuldicheyt,
Oft t' onrecht u van ons dees' schult wordt op-geleyt.
| |
| |
Ghy Eer-dief, Leugenaer, ghy Laster-tongh der Vrouwen,
Van Pluto op-geweckt (daer yeder voor mach grouwen)
Die uwen vader is, waer door ghy leugens sticht,
En den Apollo, oock van u vervloeckt gedicht.
Waerom soeckt ghy dees vleck Antwerpen in re vryven?
Heeft yemant op 't Toneel oyt sulcks hier sien bedryven?
Als 't geen dat ghy versiert, tot lachter en tot smaet
Van uwen eygen Prins, ghy Eer-dief vals en quaet.
En om u lasteringh met schijn-deught te bedecken,
Soeckt gh'ons te branden in dees schandelycke vlecken.
Verr' moet van ons Toneel verhuysen sulck gewoynt':
Waer op dat menich spel gespeelt is en vertoont,
Tot lof van eenigh Prins, wiens daet wy doen herbloyen
Soo langh den Hipocren' Parnassum sal besproyen,
Wy weten dat den Prins van den Orangie-stam,
Wt kloecker Helden bloet eerst sijnen oorspronck nam.
Noyt is by ons gedacht, dat wy hem souden schelden
Cleyn-moedich, en daer by noch sonder hert uyt-belden:
Gelijck ghy hebt gedaen aen onse Princen goet,
Tot smaet van hun geslacht en eel Doorluchtich bloet.
Onthout en leert dees les, wat Princen doen oft laten,
En hoort geen laster-tongh verachtende te haten.
Waert dat ick wou door schimp verduyst'ren 'sPrincenlof,
Ick vondt by avontuer (trots u) noch beter stof.
Maer neen men hoort de pen te stieren nae de reden,
En letten op sich self, en zijn daer me te vreden.
Ghy toont wel dat ghy zijt der Princen eer-dief vals;
Want ghy versiert hun fout en lieght door uwen hals.
Hollandt, ick weet ghy baert veel kloecke brav' Poëten,
Die boven op Parnas, oft Pindus, zijn ghefeten:
Maer soo ghy desen kendt voor eenen van u schaer:
Soo'n acht ick niet een sier u lieden alle gaen.
| |
| |
Neen neen, den soeten Cats, noch Hensius, daer neven,
En mogen u niet meer den naem van Broeder geven:
Want ghy tot schand en smaet van hun zijt voorts gebracht,
Rechts nut om met den uyl te vliegen in de nacht,
Oft in den modder-kuyl van uwe spou-gedichten,
Te worden aen gegrimpt van seltsaem spoock-gesichten.
Soo wy u beltenis hier hadden in de stadt,
Wy hingen 't aen een galgh', oft stelden 't op een radt.
Wy souden met gedult u smaetheyt noch verdragen
Met al u schimpery, en daer niet veel naer vragen,
Waert dat ghy ons in't minst de waerheyt had getoont;
Maer u vals-Leugen-dicht en kan niet sijn verschoont.
Houdt op geswingde pen, laet voorts u moeyte blyven,
En acht den Boef onweert noch yet tot hem te schryven,
Voor dat hy siet sijn schult met klaer bekentenis;
En acht sijn selven recht een Esel soo hy is.
Seght my doch Jan vander Veenen
Hebt ghy aen de Esels speenen
Dat ghy steeckt soo vol bedrogh:
Neen ten kan geen Esel wesen,
Want den Esel wort ghepresen,
Waer hy niet soo luy en traegh,
Maer ghy spout uyt uwe maegh
Speecksel als de Ader-slanghen,
Dat u vleckich aen sal hanghen,
Soo langh als de werelt staet,
Tot u lachter ende smaet.
Brandt in Liefde.
|
|
Auteursrechtvrij