Rodeo of zuster Bertram

[p. 13]

5

Troepel liep in het huis. Hij hoorde van buiten muziekgeschetter en geroep van mensen. De vader was op reis, weg, naar een andere stad, een ander land, dood. Esopae sliep. Toen ging Troepel de straat op, tussen de mensen, zonder de Vorst, zonder Esopae. Troepel had geld, altijd geld, gekregen of weggenomen van het gladde, geblokte tafelzeil en hij ging naar het café waar hij een keer eerder was geweest met de Vorst en met mij, waar de naam bekend van is en overbodig. Voor de deur, waarover men planken had getimmerd om de kleine raampjes te beschermen, wachtte al een groep (lichamen, feestvierders, kerkgangers). De deur bleef gesloten en Troepel voelde de warmte van de lijven en uit de monden, die open zijn en huiverig en hevig. Wanneer de deur opengaat, slaat de golf eerst terug, maar dan heftiger (meer armen, meer buiken) naar binnen zodat de portier doet alsof alles hopeloos wordt; de handen in de lucht. Troepel dronk vlug en veel uit allerlei glazen. Dan wordt de herinnering kleiner: er waren mensen in een ruimte. De ruimte was heet en hitsig. Er was muziek - , en dan sneller (als gedachten zonder hand) stond Troepel dicht achter een gordijn en werd op zijn mond gekust (- onwetend, maar open als scherpe handen in zijn wangen steken en schui-

[p. 14]

vend met de buik -). Dit was het allereerste begin: Hier was God Heer en Meester over de mens en de vogels zongen ter Zijner meerdere eer en glorie. Troepel werd gekust en wist niets van monden meer. Waren dit vrouwenmonden? Of mannenmonden? (Of hondenmonden?). Hij werd aangetrokken - onzin, magneties veld - door een blond lang meisje dat laag op een kleine stoel zat. Haar ogen wenkten, speelden een langzame pantomime. Later, nadat hij de bewegingen had geleerd, haar in het café had benaderd, gedanst, aarzelend had betast, liep hij met haar aan de rand van de oude stad (waar de nieuwe stad begint en ophoudt) en in een klein plantsoen heeft ze haar buik laten zien en door de plotselinge kracht van Troepel zijn zij gevallen. Maar overal waren de versierde en luidruchtige torren. Het meisje was onrustig en zij hebben gelopen tot het donker was, - zij vaak hard met haar schoenen in haar handen en hij met pijn in zijn onderbuik -. Vlak bij minstens 6 hoge populieren zijn zij plotseling gevallen. Het meisje huilde door de randen van haar ogen, Troepel beefde, was wild, bijzonder rustig, was het grote dier dat weet waar de jager is. Hij omklemde haar vaak, ze was opgehouden en wachtte, - tot de storm zou liggen - , had ongemerkt haar benen gespreid. Troepel lag, wachtte, voelde de kleine harde heuvel van haar buik en wist niet wat en waarom en voelde hitte in zijn benen. Het meisje

[p. 15]

plooide haar rok omhoog zodat Troepel een rode broek, met vouwen in het midden, zag en wist niet wat en waarom. Het meisje moet het plotseling begrepen hebben (een trillende boodschap van de hersens), ze lokte Troepel met haar mond (:de witte raaf van de heks) en razendsnel greep zij tussen zijn benen. En voelde niets. Die nacht heeft hij niet thuis geslapen.