|
| |
| |
| |
Twaalfde hoofdstuk.
Waarin m'nheer Vliegenthert 'n zeebad binnenshuis neemt en inspecteur Punt 'n briefje schrijft.
‘Wat drommel,’ prevelde m'nheer Vliegenthert ‘waar ben ik? Wat 'n rare kale kamer... geen waschtafel... o, nou zie ik 't... Ik ben in 't Automatische hotel... Toch wel leuk... Hoe laat zou 't zijn?
Hij keek op 't wekkerklokje, dat hem gelukkig niet automatisch behandeld had, omdat hij vergeten had 't wekwijzertje te verzetten, en hij zag tot z'n groote verbazing, dat 't al over twaalven was.
‘Over twaalven! Heb ik ooit van me leven... zóó lang heb ik nog nooit geslapen... en nou zit die brigadier Kwadraat natuurlijk al die tijd op me te wachten... waarom komt zoo'n dom kreatuur me nou ook niet eens waarschuwen dat 't al zóó laat is... Weet je wat, ik sta op en neem 'n bad.’
Hij stapte 't bed uit en keek rond. Nù, daar stond 't: Badkamer. Maar m'nheer Vliegenthert zocht vergeefsch naar de deurknop.
‘Da's waar ook,’ dacht hij ‘die gaat alleen maar open met 'n nikkeltje.’
Hij haalde z'n portemonnaie uit z'n zak en wierp
| |
| |
'n nikkeltje in 't sleutelgat. Onmiddelijk was de deur open. M'nheer Vliegenthert ging de badkamer binnen met de portemonnaie nog in de hand, want hij was in z'n nachthemd, en de deur sloot zich geruischloos achter hem. Hij keek de kamer rond. De vloer en de wanden leken wel van porcelein of marmer en de zolder was van dik matglas.
‘Moet ik hier nu baden?’ mompelde hij... D'r is geen kuip, geen kraan, geen handdoek... O wacht, wat staat daar?’
En nu las hij op 'n tafel aan de wand tegenover de deur:
| Voetbad | 5 n. |
| Stortbad | 5 n. |
| Zitbad | 5 n. |
| Kuipbad | 5 n. |
| Schommelbad | 10 n. |
| Dampbad | 15 n. |
| Modderbad | 15 n. |
| Zwavelbad | 15 n. |
| Zeebad | 20 n. |
‘He... h'm... da's in orde hoor... Wat zou ik nou is nemen... 'n Dampbad?... Nee... da's te stoomerig... Me dunkt 'n modderbad... da's goed voor de rheumatiek... of e... laat ik maar 'n zeebad nemen... Da's twintig nikkel... Gelukkig dat ik m'n portemonnaie bij me gehouden heb... 't Zal wat zijn zoo'n zeebad binnenshuis.
Hij zocht de twintig nikkels op en dacht onderhand, dat 't voor iemand, gewoon dagelijks in Scheveningen te baden, toch maar makkelijk was, dat ze je zelfs met de zeebaden tegenwoordig naliepen
| |
| |
tot in Nordhausen, waar je aan alle kanten ver genoeg van de zee af was om nooit aan 'n versterkend zeebad te denken.
M'nheer Vliegenthert had echter geen nikkels genoeg, doch ook daarin had 't Automatische hotel voorzien. Er was onder 't badlijstje 'n klein plaatje en daarop stond: ‘Wisselen.’ Hij gooide 'n goudstuk in de gleuf en kreeg oogenblikkelijk tweehonderd mooie nieuwe dunne nikkeltjes er voor terug, waarvan z'n portemonnaie wel 'n beetje dik werd, doch gelukkig niet erg zwaar. Hij kon nu z'n twintig nikkels in de badgleuf laten glijden en keek toen uit naar 'n plekje waar hij zoolang z'n ongemakkelijke portemonnaie kon neerleggen. Plotseling ging er in de wand 'n deurtje open en daarop stond aan de binnenkant geschilderd: ‘Badkoets’ en er hing 'n mooi wit en roodgestreept badkostuum aan 'n nikkelen haak. En handdoeken en verdere toilet-zaken lagen in de badkoets en er was 'n spiegeltje ook. M'nheer Vliegenthert had er schik van. 't Badkostuum beviel hem buitengewoon. Hij hield veel van wit met rood, dat stak mooi af tegen 't groene zeewater. Z'n eigen badkostuum zag er net eender uit. M'nheer Vliegenthert deed nu echter uit onachtzaamheid weer een van de domste dingen. Toen hij 't woord badkoets gelezen had, las hij maar niet verder. En dat had hij toch moeten doen, want er stond onder:
Waarschuwing!
Eerst de eigen kleeren in de badkoets leggen.
Dáárna 't badkostuum van de haak nemen!
| |
| |
M'nheer Vliegenthert had echter 't badkostuum zoo maar van de haak genomen en nauwelijks had ie dat gedaan of de deur flapte voor z'n neus dicht en de verbaasde m'nheer Vliegenthert stond met 't badkostuum in de eene en z'n portemonnaie in de andere hand tegen de gladde wand aan te kijken... Terwijl hij nog maar steeds naar de hermetisch gesloten deur van de badkoets keek voelde hij z'n voeten vochtig worden... en omlaag ziend bemerkte hij dat de vloer er uitzag als 'n vochtig zeestrand wanneer de vloed opkomt... en hij zag met steeds grooter wordende verbazing 't water snel wassen. 't Begon klotsend heen en weer te stroomen en rees al hooger en hooger... Zjoem... zjoem. Van de eene kant naar de andere. M'nheer Vliegenthert zag niet waar 't vandaan kwam... Maar 't was er... zjoem, zjoem... 't Werden golven en tegen de wand achter hem spatte 't schuimend terug. De Noordzee kon 't niet beter doen... Maar m'nheer Vliegenthert wist niet waar hij z'n eigen kleeren bergen zou... en had nog altijd 't badkostuum niet aan... Hij opende zenuwachtig z'n portemonnaie en nam er nikkels uit, 'n handvol, hij had geen tijd om er twintig te tellen... en wou die in de gleuf stoppen. Hij wilde zich redden in de badkoets, want hij zag wel, dat 't in die woelige zee niet lang duren zou of hij was heelemaal kletsnat en hij had geen ander ondergoed bij zich, dan 't geen hij aan had. Al z'n nikkels hielpen hem echter geen steek. De gleuf zat potdicht al peuterde hij nog zoo handig met z'n nikkels er tegenaan en er omheen. Opeens kletste 'n gewel- | |
| |
dige stroom water tegen z'n rug en over z'n hoofd, zoo'n stevige krachtige golf, die hem de adem benam. M'nheer Vliegenthert ging er in onder, werd er door opgewipt, raakte z'n evewicht kwijt en ploeterde op z'n rug in de woeste baren. Proestend raakte hij weer overeind, wreef z'n hoofd, want hij was 'n beetje tegen de muur gebonsd en keek verwonderd, wààr toch wel die golf vandaan gekomen kon zijn. Lang behoefde hij niet te kijken, want even onverwachts als de eerste keer spoot uit de
wand die zoo glad en effen leek, 'n breede gulp schuimend water en m'nheer Vliegenthert zat weer in 'n wip in 'n klotsende waterkuil met aan alle
| |
| |
kanten melkwitte schuimkuiven, die hoog opspatten en z'n hoofd onder 'n regen van droppels bedolven... en de automatische golven werden zóó hoog, dat ze m'nheer Vliegenthert voor de tweede maal van de been hielpen en hij luidkeels begon te schreeuwen: ‘Hulp! Hulp!!!’
Dat was 'n angstkreet, die m'nheer Vliegenthert uitgilde omdat ie zoo bang voor verdrinken was. Doch er kwam niemand, want ze hielden er in 't Automatische hotel geen blootebeenige badman op na, uitkijkend aan 't strand naar verongelukte badgasten. Doch m'nheer Vliegenthert kon dat allemaal zoo gauw niet bedenken. Hij was 'n beetje van z'n positieven en hij kwam eerst weer bij toen de storm bedaarde en de golven nog slechts zachtjes op en neer deinden en eindelijk stilletjes verdwenen, m'nheer Vliegenthert sliknat op de vochtige gele granitovloer achterlatend als 'n halfdoode zeekrab op 't Scheveningsche strand bij eb. De badkoets ging weer open en hij kon zich 'n beetje afwrijven en z'n druipende onderkleeren wat uitwringen. Hij kon ze echter niet droog knijpen en er zat niets anders op dan naar z'n kamer te gaan en z'n vliegpak zoo maar over z'n bloote lichaam aan te trekken.
Hij voelde zich toch heerlijk opgefrischt en gesterkt door 't zeebad en hij zei tegen zichzelf, dat 't buitengenwoon was en veel natuurlijker, dan die tamme slappe Noordzee met z'n golven van niks en waar bij 't minste zweempje van gevaar zoo'n badknecht je dadelijk bij je lurven had. Hij vond alleen, dat bij zoo'n hooge zee wel 'n beetje wind hoorde, zooiets van 'n gereefde-marszeils-koelte... en dan
| |
| |
moesten ze natuurlijk de stormbal uithangen ter waarschuwing... want je diende toch eigenlijk wel van te voren op de hoogte te zijn met wat je in zoo'n badkamer kon overkomen. Zat hij daar nu niet zelf zonder ondergoed als 'n schipbreukeling, die alleen maar z'n leven gered had? Wat moest hij nu weer beginnen?... 't Beste leek hem toe 'n nieuw stel ondergoed aan te schaffen en dan moest ie maar met 't eerste luchtschipt 't beste naar Den Haag terug. Wat hij zag of hoorde niets van brigadier Kwadraat... Hij kon toch niet op die politiemannen blijven wachten, die telkens maar verdwenen zonder iets te zeggen. Nee daar bedankte hij voor. Hij ging naar huis terug.
Maar eerst ergens kleeren koopen. In 'n gewoon hotel liet je dat doen... je zond er even 'n mannetje heen. Maar in 't Automatisch hotel waren geen mannetjes en dus moest ie 't er zelf op uit... Per telefoon bestellen was ook maar zoowat... Hij ging maar wandelen om 'n winkel op te zoeken. De warmte zou hem wel niet hinderen, want hij was dun genoeg gekleed. Ofschoon hij anders niet van loopen hield en dus maar zelden gebruik van z'n beenen maakte, vond ie 't nu toch wel aardig. Dat kon ook haast niet anders, want 't was op z'n minst 'n jaar geleden dat hij voor 't laatst gewandeld had. Toen had ie zich door 'n kennis laten bepraten om mee Scheveningen te tippelen. Die kennis was nog zoo'n ouderwetsch schepsel, die werkelijk geloofde, dat 'n mensch z'n voeten had om er op te loopen, terwijl toch de onnoozelste hals begrijpen kon dat beenen en voeten lichaams- | |
| |
deelen waren, waarmee je de pedalen in 'n auto of 'n vlieger hanteerde... Maar nu beviel 't hem best dat loopen en in de eerste winkel de beste kocht hij zich 't onmisbaarste ondergoed, liet 't inpakken en nam 't zelf onder z'n arm mee. Hij was bang, dat ie 't niet terug zou vinden als hij 't in 't hotel bezorgen liet, ofschoon de winkeljuffrouw zei, dat er geen bezwaar bij was als m'nheer maar 't nummer van z'n kamer noemde. Maar m'nheer Vliegenthert wist 't nummer op dat oogenblik niet. Hij had natuurlijk 't nummer heelemaal niet gezien. Nee, hij nam 't pakje maar zelf mee, ging de winkel uit en trad 'n oogenblik later 'n restaurant binnen om eens lekker te gaan eten en uitrusten. Want hij had honger gekregen van 't zeebad en was moe geworden van 't wandelen. Hij deed er minstens 'n paar uur over, wat ruim voldoende was om de honger en de moeheid te verdrijven, betaalde daarna z'n verteering en gelastte den kellner een vliegend aapje te bestellen, want hij had geen trek meer in loopen. De Duitsche naam voor zoo'n ding was eigenlijk ‘Luftdroschke’ en fijne lui maakten er eigenlijk nooit gebruik van. 't Waren dan ook over 't algemeen ellendige vliegtuigen, die betere tijden gekend hadden. M'nheer Vliegenthert ging maar vast met de lift naar boven, want 't spreekt van zelf dat de aapjesbestuurders in 't jaar 2010 niet beneden in de straat hun passagiers ophaalden. Toen 't ding echter 'n oogenblik later op 't dak aankwam schaamde m'nheer Vliegenthert zich bijna, dat hij in zoo'n voddig aeroplaantje moest plaats nemen en minachtend zei hij:
| |
| |
‘Da's ook 'n oud beestje hoor.’
‘Hij is nog best m'nheer...’ zei de aapjesbestuurder... ‘As ik 'm 'n kwastje geef is t-ie-weer... zoo goed as nieuw... Maar 'k heb nou geen tijd met 't mooie weer.’
‘Hij ziet er anders niet erg solied uit... 'k Zal er toch niet door heen zakken?’
‘Geen kwestie van m'nheer.. Hij rammelt wel
'n beetje, maar hij is nog stevig genoeg ziet u...’
‘Nou we zullen 't maar wagen...’ En onder 't instappen zei hij: ‘Automatisch Hotel.’
‘Asjeblieft m'nheer... En maak je maar niet
| |
| |
ongerust... U kent 't spreekwoord: Krakende vliegers duren 't langst...’
Hij knipte 'n oogje tegen den kellner die m'nheer Vliegenthert z'n pakje aanreikte, dat deze weer vergeten had, klapte 't portier dicht, want 't was 'n coupétje en vloog van 't dak... M'nheer Vliegenthert was toch niet erg op z'n gemak in 't schommelende ding. Hij moest zich aan weerskanten aan de portieren vasthouden en werd allerakeligst door elkaar geschud. Met verdriet dacht hij aan z'n eigen heerlijke monoplaan, zoo zuiver en vast van beweging... zoo betrouwbaar... zoo snel... zoo nieuw... en helaas zoo heelemaal gestolen... zoo onvindbaar verdwenen... zoo door en door wèg. M'nheer Vliegenthert werd er op nieuw woedend om en hij stapte toen de ouwe rammelkast met 'n vervaarlijke bons en half kantelend op 't dak van 't Automatische hotel was neergekomen gemelijk uit 't coupétje, tóch blij dat ie er uit was, bleef met z'n broek aan 'n spijker hangen, waarvan 'n winkelhaak 't gevolg was, betaalde grommend de lachende aapjesbestuurder en ging naar beneden, rillerig en met de vaste overtuiging, dat ie in dat lorrige halfsleten luchtaapje 'n zware kou had opgedaan.
Toen hij voorbij de brievenbus kwam stonden daar twee groote enveloppen achter de ruit met zijn adres er op. 'n Paar uur geleden was hij er ook voorbijgaan, doch hij had de heele brievenbus niet gezien en toen stond 't epistel van brigadier Kwadraat er ook al. Nu was er nog een bijgekomen van inspecteur Punt.
| |
| |
Die twee politiemannen waren op 't hotel aangekomen en hadden m'nheer Vliegenthert nergens kunnen vinden. ‘Zie je wel,’ had inspecteur Punt toen gezegd... ‘net zooals ik dacht... hij is er gewoon vandoor gegaan zonder zich van ons een haar aan te trekken... Niet eens jouw brief heeft ie uit de bus gehaald... Nu, voor mijn part kan ie z'n gestolen aeroplaan zelf gaan opzoeken... Ik ga naar Den Haag terug en oogenblikkelijk... Ik ben 't zat... Geef me eens even 'n velletje papier... als ie soms nog hier terug mocht komen kan ie lezen hoe ik er over denk...’
‘Beroerde kerel,’ mopperde inspecteur Punt, toen hij 't briefje in de bus deed... ‘Hij trekt zich nergens iets van aan... kom we gaan onmiddelijk terug.’
‘Maar inspecteur... als m'nheer Vliegenthert nou nog eris...’
‘Geen tegenspraak brigadier... Dat heb ik je nu al wel duizendmaal gezegd... Vooruit.’
En brigadier Kwadraat sloot met 'n hap z'n mond, alsof er 'n kist op slot gegooid werd, zoodat inspecteur Punt goed hooren kon dat ie dicht was, ging in de lift, klom in z'n vlieger, en weg vloog hij.
Inspecteur Punt volgde 'n oogenblik later. Die had nog even aan m'nheer Przlwitz getelefoneerd. Dat had ie beloofd en inspecteur Punt hield z'n woord.
M'nheer Vliegenthert stond voor de brievenbus met 'n uiterst verwonderd gezicht.
‘Twee brieven voor mij?... Lieve hemel,... en geen mensch weet dat ik hier ben.’
| |
| |
Hij wilde nu snel de brieven uit de bus nemen, maar dat kostte hem voor iedere brief een nikkel. De automatische hotelier was ook niet van gisteren. Toen hij z'n brieven had scheurde hij er haastig een open. 't Was toevallig die van den inspecteur:
Mijnheer,
Als u soms denkt dat 'n inspecteur in de wereld is om niet alleen uw aeroplaan maar ook uzelf te gaan opzoeken, dan heb u 't leelijk mis. U geeft den brigadier mijn jas om er Spits aan t laten ruiken, waardoor ik 'n heele kostbare dag nutteloos rondgevlogen en bovendien nog 'n dame schromelijk beleedigd heb en nu is u weer nergens te vinden, niettegenstaande brigadier Kwadraat u toch heeft ingelicht, voor hij deze morgen naar Luzern vertrok en u verzocht hier op bericht te wachten. Dat is geen manier van handelen tegenover de politie. Ik ga onmiddelijk naar Den Haag terug.
Inspecteur PUNT.
‘Heb je ooit,’ zei m'nheer Vliegenthert... ‘wat 'n inpertimente vlegel.. om mij zóó'n kattebelletje te durven schrijven... Ik zal me beklagen bij den commissaris.... Wel allemachtig.’
En toen las hij 't andere briefje:
Weledel gestrenge Heer.
Ik krijg daar juist (eventjes over vijven) tijding van inspecteur Punt en moet onmiddelijk naar Lu- | |
| |
zern. Wil u zoo vriendelijk zijn op ons te wachten hier? Of tenminste te blijven tot er bericht komt?
Hoogachtend,
Uw Dienstwillige
Brigadier KWADRAAT.
‘O!’ gaapte m'nheer Vlïegenthert... ‘O!!!’... ‘Zoo!!!... Zit dat zoo in elkaar!!... Had ik toch maar naar die brievenbus gekeken voor ik hier vandaan ging.... Wat moet ik nu weer beginnen?... 't Is lam hoor.... Wat doe ik nou nog hier.... Weet je wat, ik vlieg die twee gauw achterna.’
Hij haalde haastig z'n reisgids uit z'n zak - 't vliegboekje zooals in de wandeling genoemd werd - en begon zenuwachtig naar Nordhausen te zoeken. In 't eerst kon hij 't heelemaal niet vinden, wat z'n eigen schuld was. Hij gaf zich geen tijd om kalm na te zien en toen hij 't eindelijk gevonden had merkte hij teleurgesteld, dat er geen enkele expres uit Nordhausen vertrok vóór zes uur. 't Waren allemaal gewone luchttreinen. Hij had echter geen geduld en geen lust nog langer te blijven en besloot dus maar zoo spoedig mogelijk te vertrekken. Hij keek nog eens in 't vliegboekje. Jawel, over 'n kwartier ging er een. Hij keek in de lucht of er geen leeg aapje in de buurt was en dat trof hij bizonder. Er vloog er juist een in de buurt, leeg. M'nheer Vliegenthert wenkte met z'n zakdoek en de voerman had hem dadelijk in de gaten. M'nheer Vliegenthert vergat z'n natte ondergoed, dat nog beneden lag, stapte in en zei: ‘station, maar
| |
| |
vlug.’ De bestuurder tikte even aan z'n muts en rrrrr daar ging m'nheer Vliegenthert alweer. Gelukkig was 't vliegtuig niet zoo'n rammelkast als 't vorige en 't ging ook 'n beetje sneller. M'nheer Vliegenthert kwam nog net vroeg genoeg. Maar
't was op 't nippertje, de conducteur smeet de portieren al dicht. 't Luchtschip zette zich in beweging en m'nheer Vliegenthert ging op z'n gemak in 'n hoekje zitten. 't Was 'n vervelende geschiedenis in zoo'n gewone luchttrein, vond hij. 't Beste was nog maar te gaan dutten.
Hij sloot z'n oogen, maar had nog geen vijf
| |
| |
minuten zoo gezeten of 't luchtschip daalde al weer en er stonden reizigers op om uit te stappen, die hem aanstieten met hun pakjes en tasschen. Er kwamen weer andere in hun plaats. 't Luchtschip ging weer omhoog en vooruit. Doch tien minuten later riep de conducteur alweer zoo'n stationsnaam en zoo ging 't tot onuitsprekelijke ergernis van m'nheer Vliegenthert aanhoudend maar door. Eindelijk kon hij 't niet meer verkroppen en hij vroeg nijdig aan den conducteur wat of dat te beteekenen had. Volgens 't boekje was 't 'n snelluchtschip en nou hielden ze ieder oogenblik op. De conducteur keek hem verbaasd aan en zei: ‘Waar moet u heen m'nheer?’
‘Naar Den Haag.’
‘Den Haag???... Wij gaan niet verder dan Frankfort...’
‘Frankfort???’
‘Tja... u is in 't verkeerde luchtschip gestapt... U had in Nordhausen 't D-luchtschip naar Keulen moeten nemen... Dat vertrok van 't tweede platform.’
‘Lieve hemel’ zuchte m'nheer Vliegenthert... ‘En hoe laat komen we met deze slak in Frankfort aan?’
‘Half zeven m'nheer... U begrijpt we stoppen overal... 't Is 't locaaltje...’
De conducteur ging heen om de reizigers van kaartjes te voorzien en m'nheer Vliegenthert mompelde iets leelijks, want hij was zoo nijdig als 'n spin.’
|
|
Auteursrecht onbekend