oud canonisch regt ter universiteyt van Loven en kanonik van eersten rang der collegiaele kerk van S. Pieter tot Loven; kort daer op verving hy den benoemden eersten bisschop van Geud, Cornelius Jansenius, als deken der collegiaele kerk van S. Jacobs tot Loven. In augusti 1558 wierd hy tot rector van gezeyde universiteyt verheven en den 3 october 1559 nam hy, gezaementlyk met Joannes Ramus en Pieter van der Aa, het bonnet van doctor in beyde de regten. De hertogin van Parma, onegte dogter van wylent keyzer Karel den V, die het zelve jaer tot algemeene bestierdster der Nederlanden aengestelt was, benoemde Molinoeus tot haeren aelmoessenier en was hem zoo genegen, dat hy door haer vermogen den benoemden bisschop van Iperen Marten Rithoven als deken der collegiaele kerk van S. Pieter tot Loven verving, en eene kanoniks-prebende der collegiaele kerk van S. Pieter tot Cassel, alsmede het personaet der kerk van S. Eloy tot Eyne, by Andenaerde, bekwam. De verzaemeling dezer beneficien konde nogtans den hoogmoed en den heblust van Molinoeus niet verzaeden, die de sterkste poogingen aenwendde om het dekenschap der hoofdkerk van S. Baefs tot Gend te verkrygen en niettemin het hertzeer had van de zelve te zien mislukken. Zulks bewoog hem met Joannes Ramus saemen te spannen, om zig op het hevigste te verzetten tegen de vereening van sommige abdyen aen de nieuw-opgeregte nederlandsche bisdommen, ten eynde het inkomen der bisschoppen te vermeerderen; het was daerom dat hy zig ten jaere 1573 met Joannes Latomus (van der Steene), laesten prioor der reguliere kanoniken van den troon van O.L.V. in de Kempene, naer Roomen begaf, alwaer zy nogtans niets konden verkrygen, doordien zy reeds door hunne tegenstrevers voorgekomen waeren. Eene zulkdaenige handelwyze verwierf Molinoeus de vyandschap van het hof van Brussel en dede hem deszelfs achting verliezen, welke hy tot alsdan genoten had. Nauwelyks was hy met zynen reysgenoot tot Loven terug of hy zag den procureur-genereel by den souvereynen raed van Braband ten zynen laste te werk gaen. In het jaer 1574 wierd hy gedagvaert om te verschynen voor de bisschoppen en prelaeten van het provinciael concilie van het aerds-bisdom van Mechelen, alsdan in het collegie van Savoyen tot Loven vergaedert, om aldaer te antwoorden nopens eenen voor hunne persoonen beledigenden brief, welken Molinoeus uyt Roomen aen de moniken der abdy van Afllighem had geschreven. Deze daeging was aldernoodlotigst voor Molinoeus, die daer van uytzinnig en vervolgens in het klooster der Alexiaeuen- of Cellebroeders tot Loven opgesloten wierd, alwaer by zig liet uythongeren. Valerius Andreas zegt, dat Molinoeus in de grieksche en latynsche tael zeer hervaeren was, en, nauwelyks den ouderdom van twintig jaeren bereykt hebbende, de zedeleer van Aristote in het grieksch uytleyd, ter groote verwondering zynder toehoorders; dat hy in beyde taelen onvoorbereyde brieven schreef, welke zoo wel opgestelt waeren, dat zy de vrugten van eene lange studie schenen te zyn; en dat hy, dank aen zyn groot gebeugen, geduerende twee à dry uren in het openbaer redeneerde, zonder eens zyne geschrevene redevoering of aenteekeningen te moeten raedplegen. Dezen grooten regtsgeleerden heeft verscheyde latynche
Auteursrechtvrij