De historie van Belgis

XX Kapittel.

Van de Beroerten te Belgis en daer omtrent gebeurd; van de Philosophen Democritus, Anaxagoras en Hescilus.

Blandinius overleden wezende, wierd in de bestiering van Belgis opgevolgd door zynen zoon Suardus, koning der Morinen, die met de dogter van Gorgobundus, koning van Groot-Britanien, trouwde. Naer de dood van dezen laetsten vorst, konde deszelfs zoon nauwelyks de kroon bekomen; maer Suardus, zynen zwaeger, bragt hem daer met geweld aen. Hier naer, hopende dat hy de Belgen die oneenig waeren, tot eendragtigheyd zoude brengen, want hy had de priesters en den adel met zig, dede hy zyne intrede te Belgis. Aenstonds liep het grauw dezer stad overhoop: Suardus vlugtte in den tempel van Bacchus, alwaer hy, niet tegenstaende de hulp van zyn volk, en de edele, benevens het gezag der priesters, dood geslaegen wierd.

Alsdan koozen de Morinen tot hunnen koning Cherilphonius, zoon van Suardus, en die van Belgis tot hunnen hertog eenen persoon van leege afkomst, genoemd Leo. Dezen overleden wezende, verkoozen zy in deszelfs plaets zekeren Walacrius, eenen gemeynen man, die kloek en sterk van lichaem was. De historie der Britanieren zegt dat naer de dood van hunnen koning Burmacocus, het ryk opgedraegen wierd aen deszelfs zoon Gor-

[p. 227]

gobundus, den welken twee zoonen had, Ferrex en Porrex. Deze twisten naer het overlyden van hunnen vader om de kroon; maer Ferrex was gedwongen te wyken. Hy trok in Gallien om de hulp te verzoeken van Suardus, koning der Morinen. Hy kwam vervolgens weder tegen zynen broeder te velde; maer hy wierd met het grootste deel van zyn leger verslaegen. Hunne moeder, Indon genoemd, was over de dood van dezen haeren zoon zeer bedroefd, en besloot die met de eerste gelegentheyd te vreken: Porrex dus op zekeren tyd vindende slaepen, heeft zy hem met de hulp van haere kamer-joffrouwen deêrlyk vermoord.

Walacrius hertog van Belgis gekoozen zynde, gelyk voorzeyd is, stelde zig aen als eenen geweldenaer, en verdreef alle die van het bloed der koningen waeren. Alsdan trokken de edele uyt Belgis en begaven zig nae de steden Blandinium, die zy versterkten om den voornoemden hertog te wederstaen. By middel van den uytogt dezer edellieden, wierd de stad Blandinium die men nu Gend noemd, en d'andere, naermaels Nervia en nu Doornyk genoemd (gelyk Hugo schryft), merkelyk bevolkt, uytgebreyd en versterkt.

Walacrius vervolgens om zyne geweldenaryen verjaegd wezende, vlugtte nae de zee, begaf zig met zyn volk te scheep, en kwam aen een eyland alwaer hy zyne wooning nam. Hy dede 'er dyken opwerpen om beschut te wezen tegen het geweld der baeren, en zyn volk noemde dit eyland, na hem, Walacria. Het ligt in Zeeland, en is heden bekend onder den naem van Walkeren.

Omtrent dien tyd leefde Democritus Abderitus, (aldus genoemd volgens de stad Abdera, van waer hy gehoortig was), den treffelyksten onder alle de philosophen van zyne eeuw. Hy stak zig zelven beyde de oogen uyt om de ellendigheyd der weireld niet te zien; en gelyk den philosoph Heraclitus, van Ephesen, alle weireldsche dingen voor ydelheyd agtende, beweende, heeft Democritus alles belachen. Tertulianus zegt dat hy zig van het

[p. 228]

gezigt beroofde, om dat hy het vrouw-geslacht niet zonder begeêrlykheyd konde aenzien; maer Isidorus en Liberius schryven beyde deze daed aen eene andere oorzaek toe. Dezen philosoph zoude de zwarte konst, naer Soroaster, vermeerderd en verbreyd hebben; maer het tegendeel schynd nogtans te blyken uyt de verstandige redevoering die hy met Hippocrates, den vinder der geneeskunde, gehad heeft; ten minsten zoo den zend-brief luyd, van den laetst-gemelden dieswegens aen zynen vriend Demagetus geschreven; welken brief uyt het grieksch in het latyn overgezet, en vervolgens door Petrus Tritovius verduydscht is. Dien heydenschen man heeft niet alleen zyne oogen willen derven om te beter en onbelemmerder op Godt en de wysheyd te konnen denken, maer daer-en-boven al zyn goed, het welk zoo groot was, indien men Aulus Gellius mag gelooven, dat zynen vader op zekeren tyd geheel het heyr van den magtigen koning Xerxes, bestaende in tien mael honderd duyzend mannen, spysde. Van dezen philosoph hebben nog geschreven verscheyde andere treffelyke schryvers, als Diogenes, Tullius en Seneca.

Vincentius verhaeld dat den philosoph Anaxagoras op dien tyd ook zyn vaderland en zyne goederen verliet, en alle landen doorreysde daer hy wysheyd hopte te leeren. Eyndelyk bleef hy te Athenen; en wanneer hem gebodschapt wierd dat zynen zoon gestorven was, ontstelde hy zig daer niet in, maer antwoorde: wat wonder is het dat hy gestorven is; want hy was immers stervelyk? Hy durfde ook te Athenen opentlyk zeggen dat de zonne geenen god was, maer eenen vuerigen of gloeyenden steen; waerom hy met fenyn gedood wierd.

Hescilus, den opsteller van de tooneel-stukken genoemd Tragedien, eyndigde op dien tyd door een zeldzaem geval zyn leven. Hy ging op eenen schoonen dag buyten de stad Sicilien wandelen; en zig, om op zyn gemak het vermaek der beschouwing te genieten, nedergezet hebbende in een veld

[p. 229]

met zyn hoofd ongedekt, dat van kaelheyd blinkende was, kwam daer eenen arend boven hem gevlogen, met eene groote gehuysde zee-slek tusschen zyne klauwen, de welke hy op zyn hoofd liet vallen meynende die te breken tegen eenen gladden steen. Dit veroorzaekte aen Hescilus eene zoo groote wonde, dat hy daer van stierf. Vincentius, 3.^e boek, 10.^e kap., en Valerius, 10.^e boek.