De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

154

Terecht treurig... of: ik zet 1 boom op. Terug in tijd (zonder gein): op 1 middag... ik schrijf om&nabij me 21ste... ver der vanaf kant nie weze... Schoonste van alle landen schiet hete pijlen loodrecht naar beneje... in un tuin... hande in me nek gevouwe, gijzelaar? Lame memme oge dicht koesteren (oplaje) door genoemde Schoonste... myriaden (heleboel) gekleurde lijnen vlechten door me kop (neerslag atonale muziek?)... lichtkogels spatten uit me kijkers. Erg stille middag (siësta total)... wind rust moe in garage... Schoonste heb vrij spel met loodse stilte... Honderden balkons recht voor me... geen vin verroert, geen soundje te vernemen... Tropiese middag... zeg dat wel. Geen deur op kier... geen giechel weerklinkt... geen zwarte kat schuift vóór langs... nikster van...! Vogels? Bestaan nie hedemiddag... Lijk wel of godganse globe afsprak: dan-en-dan adem inhoue... tijd arrestere...

‘En toen?’

Toen gebeurde nut: draai om, kijk naar balkons boven... 2 (of meer) mensjes (kindertjes?) douwe reuze-rotsblok van bovenste balkon, pal bove schedeldak... Meen eve spotternij te horen (kamme vergisse...). Grut schiet aste bliksem terug naar binnen... Schoonste van alle landen paar sekonden verduisterd (an oog onttrokke), kom nie in me op om uit te wijke... zou toch zinloos geweest zijn? Sneller denken dan dergelijk vonnis... voltrokke voor je der erg in heb. Toch motte ze gewerkt hebbe... me gedachte... nie sneller, nie trager dan anders... nee: anders, los van me... ware al... stel je voor... in toekomst. Nie bang, leeg. Ja... ze moete los geweest zijn... onvoltooid toekomende tijd, grammatikaal zo gezegd.

Sta onder zwarte rots-luifel, paar centimeters bove me haar. Kalm paar stappen opzij, om die zwaartekracht-uitdager beter

[p. 275]

te bekijke... Draai om, tuin uit, langzame passen. Nauwelijks binnen: overvleugeld door zware slaap-ziekte... met alle macht lam geslage... uitgerangeerd.

Wor wakker: pikkeduister... nacht? Klokke stil... hoeveel etmalen gepit? O ja... die Stonehenge... van... paar dagen geleje?

Ik met spoed tuin in... natuurlijk niks te bekennen... ja: paar erg heldere sterre... as ik me nie vergis...

‘Dus... je wil beweren dat die kei niet door-viel?’

‘Ja... dat wil ik beweren... stootte dood op onzichtbare gedachten-koepel... of hoejut noemen wil (energie-web?).

Uitgetreje... ik leeg mens achtergelate in kern... ik omhuld.

Daarom zeg ik: kogel doet mij niks, mes blijf in ruimte steken... ruimte? Gedachtekolder... kogelvrij vest...

Op zoon moment... kijk kat uit omringende boomstammen, zwijgend, plantaardig, long-run persing... onwrikbaar eenzaam... zaagwonden ingeteerd tegen ut lekken... kruin-schuddend... Wie ister nou eigelijk verblind? Wie gaat dagelijks op verkenning? Hou je der buite... nie lulle... kenne ze zelf veel te goed... soeplesse! Raadselachtig hè...?