De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

75

Op een middag, het regent, kruipen we in Rotterdam, op goederenstation Rechtermaasoever, in wagon die we met rubberbalen hebben gelaje. Besluiten tukje te doen, tot wagon weggehaald wordt, vallen in slaap, worden pas wakker, als wagon begint te rije.

In wagon hangt duffe, zware rubberlucht: lading bestemd voor Vredestein, Enschede.

Kalme Henk houdt de moed er in.

Ik bedenk allerlei manieren om de aandacht van de buitenwereld te trekken. Ik schrijf 17 briefjes

HELP WE ZITTEN OPGESLOTEN

die we door kiertjes naar buiten gooien. Zonder resultaat. De wagon komt eerst in Oldenzaal op een zijspoor. Ook in Enschede, op een rangeerspoor, tot geadresseerde inhoud komt opvragen.

We proberen van alles om een opening te forceren. De deuren zitten potdicht. Een raampje zit dicht met een ijzeren plaat, die we niet weg kunnen krijgen. We worden smerig en krijgen ut koud. Onze laatste sjek raakt zoek in het halfdonker tussen de rubberbalen. Razende honger en dorst. We denken dat we gek

[p. 104]

worden. We worden wanhopig en doodsbang. We leren mekaar goed kennen.

De regen is onze redding. We vangen het water op in zakdoeken, die we leegslurpen.

Eindelijk horen we voetstappen naderen. We gillen en dreunen met onze vuisten tegen de wanden. We trekken de aandacht van een ambtenaar, die snel een rangeerder roept om de wagon te openen. Bijna 5 dagen hebben we opgesloten gezeten. Alle twee vrijgezel: onze vermissing werd niet opgemerkt.

Henk woont bij zijn zuster, die dacht: hij zal wel weer ergens in het buitenland aan het werk zijn.