De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

41

Ik was honden. Ik knip ze niet. Ik doe niks wat in andere hondensalons wel op de tarieflijst staat. Ik was alleen. Van jongsaf aan met honden bezig. Gefokt, gedresseerd. Ik heb een vrij uniek beroep. Jaar of vijf geleden begonnen. Drukke en veel minder drukke perioden: Ik kan er geen peil op trekken.

Pieken voor en na de zomer, honden die niet meegaan met vakantie, maar bij vrienden gestald worden. Honden terug uit kennel of dierenpension.

Thuis wassen gaat moeilijk: bad met gladde wanden, geen houvast. Hond maakt deining, ontsnapt, rent het hele huis door, schudt alles (behang meubels) lekker nat.

Neemt hier een hond de benen, dan kan er niks gebeuren. Mijn salon is fris betegeld en volstrekt doelmatig, gedeeltelijk onderverdeeld in hokjes. Ik behandel met speciale sjampo, zeem, droog en bestraal infrarood.

Ik vraag altijd eerst: ‘Hoe is het beest? Gewillig?’

Kijk, ik kan veel doen met honden, maar er zijn toch exemplaren die zich niet laten behandelen.

[p. 63]

‘Het spijt me,’ zeg ik dan, ‘u zult een andere oplossing moeten vinden. Risico's kan ik niet nemen.’

Soms word je onbewust misleid.

‘Hoe is het beest? Gewillig?’

‘Hij is heel lief. Hij maakt beslist geen moeilijkheden.’

Hij bijt me acht keer in me arm: bloedbad.

‘Waarom heeft u me niet gewaarschuwd?’

‘Het is een lief dier. Gisteren uit het asiel gekomen.’

Ras of niet, allemaal even welkom: Verenigde Naties en honden van ƒ500.-. Ik was een Ierse wolfshond, een geweldig beest, zo groot als ik. Ze staan met z'n 25-en voor de etalage. Je ziet ze denken:

‘Hij eet 'm op.’

Ze wachten vergeefs. Hij doet me niks. Hij is enorm lief. Aan de overkant is een bioscoop. Hier krijgen ze film voor niks. Ik Was Woef.