De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

[p. 51]

32

Tot zijn derde jaar is hij van normale lengte. Op zijn achtste ziet hij er uit als een jongen van twaalf.

De lagere school levert geen moeilijkheden op.

Als hij werk zoekt, denkt men met een volwassen man te doen te hebben. Hij slaagt er niet in aan de slag te komen. Hij probeert in zijn onderhoud te voorzien met reclamewerk (sandwichman). Handen als kolenschoppen. Hoge uitgaven aan extra kleding en voeding. Naast de normale maaltijden per dag: drie eieren, half pond biefstuk, vijf sinaasappelen. Een kostuum kost hem ƒ400.-. Paar schoenen, maat 62, ƒ160.-.

Een bekend kledingmagazijn steekt hem (gratis, publiciteit) in de kleren. Vele andere geschenken van winkeliers. Firma Beenhakker, Adrianastraat 10, ontwerpt een aparte fiets: hoogte 34 inch, framelengte 76 cm, wielen 28 × 2. Extra zware spaken. De grootste fiets, ooit gefabriceerd: Batavus Rijwiel- en Motorenfabriek, Heerenveen.

De reus van Rotterdam woont in een zijstraat, in de buurt van Arena. Iedereen staat stil, als hij zijn reusachtige fiets naar de stoeprand stuurt. In het café op de hoek verschaalt het bier in de glazen. Hij zoekt steun tegen een boom. De omrastering houdt het niet, en schaaft de schors.

Op het Oostplein rijdt Rigardus Rijnhout, bij het passeren van een auto, tegen de trottoirband. Hij valt. Hij wordt met een bestelauto naar huis gebracht. Kneuzingen in de zij. Hij kan niet meer lopen. Alleen zijn prentbriefkaarten verkopen. Hij wordt door zijn ouders verzorgd. Zijn vader rijdt hem in een invalide-wagen. Hij is bijna een jaar aan zijn bed gekluisterd, als hij, ernstig ziek, overgebracht wordt naar het Academisch Ziekenhuis in Leiden.

230 kilo. 2.55 meter. 36 jaar. Hij kan de trap niet meer af.

Vastgebonden op een brancard, wordt hij uit het slaapkamerraam getakeld, door de GGD en BB-buitendienst assistenten. De politie heeft de zijstraat afgezet. Ambtenaren van de afdeling Bouwveiligheid (Gemeentewerken) houden een oogje in het zeil. Algehele leiding: J. Vogelezang.

De menigte loeit: een muscaton schiet los.

[p. 52]

‘Waarom hebben ze ons geen benedenhuis gegeven? Ik heb er genoeg mijn best voor gedaan.’

Het gerucht doet de ronde, dat zijn lichaam tegen een geldelijke vergoeding beschikbaar is gesteld voor de medische wetenschap.

‘Ik weet niet, wat de mensen bezielt. Ik kan mijn neus niet buiten de deur steken, of ik word aangeklampt door nieuwsgierigen, die willen weten, hoeveel geld het ons heeft opgebracht. Mijn man heeft een brief aan de hoofdcommissaris van politie geschreven, met het verzoek aan deze geruchten een einde te laten maken.’

Meer dan 200 mensen komen naar de Zuiderbegraafplaats.

‘Het was,’ volgens Het Vrije Volk, ‘eenvoudige, maar treffende plechtigheid, waarbij degenen die uit ongezonde nieuwsgierigheid naar de begraafplaats waren gekomen, het schaamrood naar de kaken moet zijn gestegen, bij het zien van het diep-menselijk leed van de familie van de overledene.’

Zijn vader sprak bij het graf: ‘Spot en hoon waren vaak je deel. Maar je haatte de mensen daarom niet, want je had een hart van goud.’