De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

13

Ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van onze schoolvereniging is er een feestavond gehouden in gebouw ‘Spes’. Door deze avond is wel gebleken, hoe onze vereniging gegroeid is. Wat een verschil met die moeizame pogingen van vier, vijf jaar geleden.

Inderdaad, de bond is gegroeid, en kan wedijveren met vele andere, zoals voorzitter het ook zei in zijn openingsspeech, door hard werken van jongens als de Bruyn, Koenders, Renes, Meijer en Lagendijk. Zij hebben onze vereniging groot gemaakt. Maar nu wat de eigenlijke avond betreft. Na het openingswoord van voorzitter, die in het kort de levensloop van de vereniging memoreerde, werd onze Rector tot erelid benoemd. Hierna begon het officiële programma, deze keer in het luchtige genre gehouden.

Om niemand te kort te doen, wil ik nog even elk programmapunt de revue laten passeren. Allereerst een Quatre-Mains door de gebroeders Paul en Wim Kruithof, gevolgd door de traditionele rhytmische gymnastiek van onze meisjes. Toen wederom een Quatre-Mains, ditmaal door Peter en Gedrie Schmidt. Naar mijn mening was echter één Quatre-Mains voldoende geweest. Opgemerkt zij nog, dat de piano op het toneel in zeer slechte conditie was, waarover ook de pianisten van de bands later op de avond klaagden.

Eén van deze bands trad hierna voor het voetlicht: eerste optreden van Joe Arnold and his Piano Rhythmes, bestaande uit jongens van onze school en de van Oldebarneveldt H.B.S.

[p. 28]

Jongens, wij zien verlangend uit naar jullie volgende optreden, dan misschien geassisteerd door drums. Ook de Hawaiiaanse klanken ontbraken niet. Zij werden tevoorschijn getoverd door een ensemble, met o.m. de gebroeders de Bruyn, dat reeds vele successen geoogst heeft en ook nu weer niet over succes te klagen had.

Het toneelstuk na de pauze was ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond. Een moderne thriller, getiteld ‘De Ebbenhouten Olifant’. Alle medewerkenden maakten het stuk door hun enthousiaste spel tot een succes. Vooral de nuchtere amateurdetective en de hospita lieten een onvergetelijke indruk achter. Na afloop werden, nadat de souffleuse uit haar hok gehaald was, aan de dames bloemen aangeboden en kreeg onze docent Nederlands, die de regie voerde, een boek.

Het eigenlijke programma was hiermee afgelopen en het bal begon, dat, naar het schijnt, niet bepaald geslaagd geweest is. Reeds bij het opgaan van het doek, toen de band, het ‘Esquire Quintet’, zijn herkenningsmelodie ‘Jumpin' High’ inzette, bleek uit de verschillende reacties, dat het bal waarschijnlijk geen succes zou worden. Wat was de oorzaak? Ongetwijfeld het genre muziek. De meesten konden hier onmogelijk op dansen. Zeker niet de jongens en meisjes, die dit jaar voor het eerst met dansen begonnen waren, en op hun eerste avondje moesten dansen op bebop en swing. Het was voor velen dan ook een verademing, als de Piano Rhythmes een enkele maal afwisselden.

Ik geloof, dat er maar een paar waren, die de muziek, zoals die gespeeld werd door het Esquire Quintet, op prijs stelden. Dat was jammer, maar aan de andere kant valt het ook te betreuren, dat er opmerkingen kwamen over ‘ordinaire verschijningen’ en ‘domme gezichten’.

Al kunt u deze muziek dan niet waarderen, brengt uw beledigende opmerkingen dan niet over op de beoefenaars ervan, die toch goede musici zijn en misschien veel ‘beschaafder’ dan menigeen van ons Lyceum.

Als wij op onze school nu eens een groepje jongens hadden, die een bop-ensemble vormden, en uitgenodigd werden, op een avond van een andere school te spelen, zou het dan zo prettig

[p. 29]

zijn, zulke opmerkingen te horen te krijgen? Dan zouden we diep verontwaardigd zijn, omdat wij het tegendeel weten.

Nogmaals: kunt u deze muziek niet waarderen? Accoord! Maar laat zulke opmerkingen dan ook achterwege...

Het probleem van de muziek voor het bal is dus gebleven.

Binnen een paar dagen hebben we weer een soirée, als Den Briel naar Rotterdam komt. Velen hebben al gezegd: ‘Laat de Piano Rhythmes spelen!’

Maar wordt dit - gezien de bezetting - niet te eenzijdig? M.i. is dit het beste, dat we een goede Dixielandband nemen, daar deze muziek over het algemeen meer gewaardeerd wordt dan bop en er ook goed op te dansen is, ook voor ‘Silvester-mensen’.

We zien dus belangstellend uit naar de volgende avond in ‘Spes’, met het tevreden gevoel, dat onze Lustrumavond, over het algemeen genomen, toch zeker wel een succes geweest is.