LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

[p. 51v]

De thien Gheboden, Exod.xx. Decalogus. I.U.

Op de Franchoische wijse des lxxij. Psalms. Tes Iugemens &c.

HEft op dijn hert, opent dijn ooren,
Hartneckich volck int wederstaen,
De stem dijns Gods wilt nu aenhooren,
End zijn gheboden gade slaen.
Ick ben (seyt hy) dijn God end Heere,
Die dy wt strangen dienst heb brocht,
Daerom gheue ick dy dese leere,
Hebt neuen my gheen ander God.

Du salt dy geen beelden doen maken
Uan eenich dinck t’eenigher stont,
Om die t’eeren of groot te maken,
In Hemel Aerde of waters gront,
Ydelick dijns Gods naem ghepresen,
In dynen mont niet neemt noch bruyckt,
Want hy niet onghestraft sal wesen,
Die dien lichtueerdelick ghebruyckt.

Ses dagen doet dijn werc met maten
Den seuensten heylicht met lust,
Wilt oock de dyne rusten laten,
Want de Heer heeft dan selfs gherust,
Oeffent dy in’t woort end met lusten,
Houdt der Ghemeynten dienst in eer,
Op dat de Heer in dy mach rusten,
End zijn werck doen so lancks so meer,

Uader end Moeder houdt in weerden
Op dat du langhe leefst onghequelt,
End dat dy wel ga op der Aerden,
Daer dy de Heere heeft ghestelt,
Wort oock gheen dootslager beuonden,

[p. 52r]

 

Ouerspeelt niet met wil of daet,

 

Sijt oock gheen dief tot geenen stonden,

 

Gheen valsch ghetuyghenis bestaet.

 

 

 

Du salt dyne begheerten dringhen,

 

Uan huyse, wijf, maeght ende knecht,

 

Osse, Ezel, ende van alle dinghen.

 

Daer een ander in is gherecht,

 

Ons sonden Heer wy hier wt mercken,

 

Om welcker vergif bidden wy,

 

Wilt ons ghelooue nu dan stercken,

 

Dat wy dy voortaen dienen vrij.