LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

Uoce mea ad Dominum. Psalm.cxlij. I.U.

§ Desen Psalm Dauids, die hy tot God gesonghen heeft, als hy van Saul vloot, end in een hol verborghen was, is een warachtich ghebet voor allen Christenen, in het cruys ende lijden, als sy oock van den menschen verlaten zijn.

[p. 46v]

Op de Ouerlantsche wijse, O God wy dancken dyner &c.

MEt myner stem tot den Heer, ick roepen wil,
In myne nootwendichede,
Met mijn stem tot den Heer, ick bidde stil,
Uersekert van zijn goethede,
Uoor hem ick gantsch wtstorten sal,
Mijn belang noot verdriet misual,
In allerley teghenheden.

Als mynen gheest met angst beuangen is,
Kenstu alle mijn weghen,
Dat sy my onrecht doen is my bewist,
Met stricken ben ick beleghen,
Wan ick’t alwijts en zijts sie aen,
Gheenen aenwijser ick schouwen kan,
In’t vluchten is’t my al teghen.

Niemant heeft mijnder zielen eenich acht ⁺
Dan du O mijn God alleyne,
Daerom roep ick tot dy seer wel bedacht,
Mijn toeulucht een leefdeel reyne,
Aenmerckt mijn klage want ick nu saen
Ben kleyn geworden en kan niet staen,
Teghen mijn vyanden ghemeyne.

Uerlost my van alle veruolgers fel,
Die my benauwen en roouen,
Leydt mijn ziel Heer wt alle ghequel,
Op dat ick v prijse en loue,
Dan sullen die gherechtighe soet,
My omringhen en troosten vroet,
End prijsen dy Heer hier bouen.

+ Dauid van alle menschen verlaten wesende, neemt zijn toeulucht tot God, het welc wy ooc na zijn exempel sullen doen.