LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

Deus ne sileas. Psalm lxxxuj. I.U.

§ Dauid begheert van God hulpe, tegen die omliggende onbesneden nacien, die Ierusalem ende de Gemeynte Gods altijt sochten te vernielen, desen Psalm is oock een ghebet der Christenen, tegen alle tyrannen ende poorten der hellen, die de kercke Christi willen ouerweldighen.

[p. 23v]

Op de Franchoische wijse des cxxxvij. Psalms, Estant assis aux Riues. &c.

SWijcht doch niet Heer, O God wil stil wesen, verdraecht doch niet langer dit iammer wesen, Dijn vyanden want sy sick steken op, Die dy haten verheffen haren kop, Tegen dijn volck listelick sy raetslagen, Tegen dijn erf hebben sy raedt gheslagen.

Sy hebben gheseyt laet ons nu gantz wtroeyen, ⁺ Datse niet meer volck zijn noch niet en bloeyen, Dat gheen ghewach zy des naems Israels, Gerooft hebben sy en teghen dy rebel, Een bont gemaeckt Edom end Dismaeliten, Moab oock Hagar ende die Gebaliten.

Amon daertoe, Amalech de Palestijnen, Die van Tyro ende Assur met den synen, Die kinderen Loth hulpe hebben gedaen, Laet hen dien loon met Madian ontfaen, Met Sysara en Iabin, aen Kisons beken, In Edor al vergaen, soo’t heeft ghebleken.

Maeckt dat al haer Uorsten als Oreb varen, Als Cheb, Zebach Zalmana sonder sparen, Die daer seyden laet ons de woonste Gods, Besitten vrij als het deel onses lots, Ierusalem latet ons nu vertreden, Ende het gantsche lant met alle syne steden.

O God wiltse als een rat ongestadich maken, Als een stoppel voor den wint door dijn wraken, Ghelijck een vyer dat een groen wout verbrant, Ende als een vlam die de hooge bergen brant, So laet-

+ Die godloose verbinden haer te samen tegen de vromen, mer God maect te niete alle haer raetslagen end vangt die in haer wijsheyt.

[p. 24r]

 

se fel dijn onstuym weder vinden, Ende verslaetse met dijn harder draeywinden,

 

 

 

Haer aengesicht wilt met schaemten versoecken, Op dat sy also dynen Naem besoecken, Maecktse beschaemt, verslaetse in eewicheyt, Gantsch ongheacht brengt in verdriet en leydt, Op dat hen mach dijn Naem wel bekent werden, Ende dat du bist alleyn de Heer op Aerden.