LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrij§ Dauid bewijst door zijn exempel, hoewel dat het voorspoet der boosen, end het tegenspoet der vromen zy een groote versoecking, dat nochtans de geloouigen sick eyndelic troosten moeten, schauwende op Gods woort end op het eynde der dinghen.Op de Ouerlantsche wijse des xiiij, Psalms. Dit spreeckt der onwijse mont &c.
GOd is recht goet den Israel, Ga naar voetnoot+
Den die daer zijn reyn van hertsen,
My aengaende mijn voeten snel,
Waren byna sonder schertsen,
Ghestruyckelt end gheslibbert schier,
Want ick ijuerde ouer den hier.
Die gaen moetwillighe paden,
Schauwende den grooten voorspoet,
Der boosen den na haer ghemoet,
Alle dinghen wel gheraden.
Sy zijn mit gheen krancheden zwaer,
Uoor haren doot veel beuanghen,
Sy zijn vet end sterck gants end gaer,
Door moeyten is hen niet banghe,
Gheljck het anderen menschen is.
| |
[pagina 19r]
| |
Menigherley ghestraft ghewis,
Zy mit den menschen niet werden.
Daer wt koemt datse hoogmoet omringlt
Zy zijn (als mit een kleed) becinglt,
Mit gheweldigher hoouerde.
Heure ooghen pulen vast wt,
Uan vetticheyt: zy gheneeren
Sick alleßins na heur besluyt,
Ia beter dan zy begheeren.
Sy scheyden zick end spreken quaet,
Uan gheweld ende onrechter daet
Sy spreken vast vol onweerde.
Sy stellen heuren mond mit spot
Teghen Hemel end teghen God.
Heur tong gaet ouer d’eerde.
Daerom werdt zijn volck gaer beweegt,
Twijfelmoedigh inder zaken:
Een groot deel zick tot hen begheeft,
Om oock de weelde te smaken.
Ia zy duruen wel zegghen prat:
Hoe zou God konnen weten dat
Heeft kentschap de Allerhoogste?
Zie de godloozen hebben spoet,
In dezer wereld end groot goet,
Zittende in d’beste end hoogste.
Uoorwaer ick heb mijn hert altijd
Uergheefs reyn end recht ghedreghen.
End mijn handen, niet zonder strijd,
Mit onnoozelheyt ghedweghen.
End heb daghlicks aenstoot gheleen.
Ende alle morghen veel ghestreen,
Doe ick zulcks ouerleyde:
Ick hadde ghewiß schier veracht
Heer, dyner kinderen gheslacht.
End my daer van afghescheyden.
Ick dacht by my oft mooghlick waer,
| |
[pagina 19v]
| |
De zake recht t’onderkinnen,
Mer dat was my moeyelick end zwaer
End hebs niet konnen verzinnen:
Tot dat ick in Gods Heylichdom
Ghegaen bin, end heur end’ vernam, Ga naar voetnoot+
Welck is ia dat eewigh steruen.
Du heeftze slibberich ghestelt,
Du zaltze oock doen vallen snel,
Op dat sy te mael verderuen.
Ach hoe haestlick zijn sy beuaen
End onbehoeds oueruallen.
Sy zijn ellendelick vergaen,
Door vreezen zijn sy veruallen,
Euen als daer een droom vergaet
So bald de slaep den mensch verlaett,
So zijn sy te niet ghekommen.
Du zalt veracht maken ghewis,
In der stad heurs beelds ghedachtnis,
End al haer wezen en rommen.
Want mijn hert was my gaer verzuert
End bestraelt waren mijn nieren,
Ick was gaer bot end onghestuert,
Onuerstandich als de dieren.
Ia ick was voor dy als een beest.
Ick was niet te min mit dy meest
Du woust my by der hand nemen: Ga naar voetnoot+
End heefst beleydt ghenadelick
My, door dynen raed stadelick
End werdst my tot eer aennemen.
Wien heb ick in den Hemel breed
Dan dy O mijn God alleyne.
End op Aerden niemand ick weet Ga naar voetnoot+
Die my gheualt in’t ghemeyne.
Mijn vlees zwijct end mijn hert van nood
Ouermidts heur begheerte groot
Tot dy Heer in dit verbeyden.
| |
[pagina 20r]
| |
God is mijns herten steenrotß vast,
Daerop alleyn is het ghepast
End mijn deel in eewigheyden.
Want zie die zick daer scheyden af Ga naar voetnoot+
End verre van dy afwijcken,
Die sullen vergaen als dat kaf
End wie dy verlaett desglijcken
Du zalt verderuen mit dijn maght,
Daerom heb ick voor goet ghedacht
My tot Gode toe te wenden,
Ick heb ghestelt op God de hoep mijn
Op dat ick alle wercken dijn
Uerkondighe tot den ende.
|