LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

Quid gloriaris. Psalm,lij.

§ De heylighe Dauid straft de godloose, die de goedtheyt Gods verachten, de welcke ouermidts dat sy op haer seluen staen, sullen haestelic vergaen, maer de geloouighe die op God betrouwen, sullen groen zijn ghelijck den Olijuen boom.

Op een Franschoische wijse.

VUaerom roemdy du machtighe in boosheyt, Die goetheyt Gods men daghelicx wel siet, Schand en verderf dijn tong steyts ouerlegt, Als een scherp schers dat buyten weghe schiet, Schadigen steyts, weldoen bemint ghy niet, Die leughenen beminstu meer dan t’rechte, Tot schandelickheyt dijn valsche tonghe wtrechtet.

God sal dy schenden ende dy drijuen vrij, Wt dijn lant, ende dijn zaet te niete doen, D’welck de vrome schouwende sullen sy, Ureesen en oock bespotten de onvroen, End segghen: dit is den man die euen koen, Op God niet staet, maer op zijn groote hauen, End sterckt sick in alle boose daden.

[p. 16v]

 

Maer ick sal den groenen Olijuen boom, Doch zijn ghelijck in’t huys des Heeren breyt, Want ick mijn hoep sekerlick sonder droom, In Gods goedtheyt voor eewich heb gheleyt, Eewich sal ick tot dijn lof zijn bereyt, Door dijn toesaghe wil ick dijn hulpe verwachten, Om dijns naems wil, dien, die de vrome groot achten.