LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

Deus Auribus nostris. Psalm.xliiij. I.U.

§ Dit is een vyerich gebet der gemeynten teghen haer veruolghers.

Op de Franchoische wyse des lxxix. Psalms, Les gens entrez. &c.

VUy hebben Heer, ghehoort met onsen ooren, Ons Uaders ons hebben vertelt de daden, Die du alwech, gewracht hebst t’haren tijden, End desgelijcks die du deest in voortijden, De Heydens wt haer lant, Uerdreefstu end hebst gheplant, Onse Uaders daerinne: Du hebst de volcken gequelt, End in haer plaetse ghestelt, Der vaderen ghesinne.

[p. 11r]

 

Want sy dat lant, gheensins hebben beseten, Al door haer sweert, noch victorie verkregen, Door haren arm, Maer door dijn macht alleyne, En door dijn kracht, O Heer, ende anders gheyne, End door d’licht dijns aenschijns, Uictori kregen sy, Want du haer seer bemindest: Du bist de Koninck mijn, Wilt doch gheduldich zijn, Iacob dynen beminden.

 

 

 

So hebben wy, als met hoornen gestooten, Ons vyanden, end gebracht onder voeten, In dynen naem, Die teghen ons opstonden, D’welck wy alwech, Dy ter eeren vermonden, Ons hoep was noyt ghestelt, ⁺ Doen wy waren int veldt, Op ons ghespannen boghen, ons sweerden hebben niet, Wt swaer last en verdriet, onse zielen ghetoghen.

 

 

 

Maer du hebst ons, beurijt voor ons vyanden, Die ons haetten, hebstu ghebracht ter schanden, So dat wy ons in God alwech verblijden, End dynen naem groot maken t’allen tijden, Maer hoe koemt dat du ons Heer, Nu laet, end beschaemt seer, End wilt met ons niet treden, Ueltvluchtich ons maeckt dy, Uoor die ons haten vrij, Dien wy roof zijn bedeghen.

 

 

 

Ghelijck schapen, die ter doot zijn geeyghent, ⁺ Hebstu ons ghestelt, End verstroyt onder vreemden, Dijn volck hebdy, alom met grooten hoopen, Sonder eenich, gewin wilen verkoopen: Den nabueren zijn wy, End die ons woonen by, Tot spot end schimp bedeghen, Den Heydens een gheck woort, Den volcken eenen spot

+ De gheloouige staen op de middel hulpe niet, hoewel sy de selue gebruycken.

+ Hier wort verhaelt de verachtinge ende t’lijden der gemeynte van de godloose.

[p. 11v]

 

Zijn wy aen allen weghen.

 

 

 

Daghelicks is, oneer voor onsen oogen, Schaemte bedeckt, ons aensicht om de woorden der schamperheyt, end om des vyants wreken. Dit gheschiet ons, nochtans wy dy niet vergheten, Wy houden dijn verbont, Trouwelick t’alder stont, T’hert is niet afgeweken, Ons gangen hebben niet, In al ons swaer verdriedt, Uan dyner baen gheweken.

 

 

 

Waert saeck dat wy, Den Naem ons Gods vergaten, Oft ons handen, Tot vreemde Goden staken, End streckten wt, soudt God niet ondersoecken, Ten rechten? die s’herten gront kan doorsoecken: Maer daghelicks lijden wy, Uerdriet end druck voor dy, Ghedoodt alom wy werden, Wy zijn voor dit gheslacht, Als slachtschapen gheacht, Diemen ter doot siet terden.

 

 

 

Ontspringt dan Heer, waerom slaepstu ontspringet, ⁺ Uersteeckt ons niet voor eewelick als’t schijnet, Waerom wildy, dijn aenschijn van ons wenden, End vergeet gaer onsen druck end ellenden? want ons ziel sonder lof, Uernedert is tot int stof, Den buyck die kleeft aen d’eerde, Staet op Heer ende helpt ons, End verlost ons terstont, Om dyner goedtheyts weerde.

+ Het gebet der Ghemeynte om hulpe.