Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid beklaeght sick ouer Doeg, end meer andere vleyers Sauls, end onder hueren persoon, vervlouckt oock de godloosheyt Iude, die Christum schandelick verriet, end anderen die de kinders Gods vyandelick haten daer nae beklaghende syn ellendigheyt, aenroupt hy de bermhertigheyt Gods.§ Singt op de wyse des xxxij. Psalms.
O Myns lofs God, swygh niet, want des godloosen
End des bedrie-gers mond, wt herten boosen,
Heeft sick open ghedaen alteghen my,
End, mit valscher tong, mit my ghereedt vry.
Sy omringhen my mit hatighe woorden,
End bin van hen, on saeck, bestreden worden,
Sy syn, voor myn liefde, mit haet beuaen,
Doch ick was den ghebede toeghedaen.
Sy verghelden my, voor het goed dat quade,
End voor myn liefdɇ haet end grootɇ ongenade.
Den godloosen tot vooghd, end den vyand
Stel ouer hem, end t’syner rechter hand,
Laet hem ghericht werden, in den gherichte,
End syn ghebed syn van gheenen ghewighte,
Laet de daghen syns leuens heast vergaen,
End een ander die neme syn ampt aen.
Syne kinders daertoe laet werden weesen,
| |
[Folio 103r]
| |
End syn wyf een verlaten weduw wesen,
Laet huer kinders dwalen, end om den kost
Bedelen, gaendɇ wt hueren huyse woest.
De woeckeraer slae hand aen all syn hauen,
Laet de vrémde syn beaerbeydde roouen,
Oock niemand sy die sick erbarme synr,
Of mitlyden hebb’ mit den weesen syn.
Syn saed kome tot niets, mit een verachten,
End syne naem, in den tweeden gheslachte,
Dat syns vaders quaed God ghedachtigh sy,
End synr moeder sond’ niet wtghewist vry.
Laetsɇ altyd voor Gods ooghen ghestelt werden.
Die wtroeyɇ huer ghedachtniß vander ęrden,
Om dat hy gheen vriendschap bewyst in nood,
Męr den aermen vol drucks veruolght ten dood.
Hy heeft den vlouck lief ghehad t’allen stonden,
Laet den seluen van hem werden gheuonden,
Den goeden wensch hy heeft oock niet beghęrt,
Laet den seluen van hem wycken seer verr.
Hy heeft den vlouck, als een kleed, aenghetoghen,
Welckɇ is in syns lyfs binnenste ghetoghen,
Recht als water end nv schoon hén gheuloeyt
In syn ghebeentɇ, euen als oly soet.
Laetten hem syn, voor een kleed, end een burde,
End voor een riem, daermit hy sick begurde,
Dit komm’ van God mynen vyanden toe
End den, die quaed spreken teghen my vroo.
<h>Du auer, o myn Heer, end God, wil stille
Handelen steets, mit my, om dyns naems wille.
| |
[Folio 103v]
| |
End verloß my wt desen drouuen stand,
Want dyn goedheyt is groot end wel bekant.
Want ick verdruckt end aerem bin, o Heere,
End myn hert is binnen my ghewond seere,
Ick tredɇ als een auondschadu, on moed,
Nv hier, nv daer, als een springkhane doet.
Myn knyen die syn, door vasten, swack gheworden,
Myn lyf, sonder vleesch, is gaer magher worden.
Ick bin hen tot smaedheyt ghedeghen vry:
Die my aensien die schudden t’hoofd voor my.
Kom my te hulp, o myn Heer, end God stille,
Doe my bystand, om dynr ghenaden wille,
Bekennen doe hen, dat het dyn hand sy,
End dat du, Heer, dit self ghedaen heefst vry:
So sy vloucken, wil du doch seghen gheuen,
So sy opstaen end vallen my enteghen,
Laetse beschaemt werden in teghenspoed,
Męr dyn knecht sick verhueghe wel ghemoedt,
Myn vyanden laet mit smaed bekleedt werden.
End mit schandɇ, als mit een kleed, bedeckt terden,
Ick wil den Heer dancken mit mynen mond,
End opentlick hem louen t’aller stond.
Want den armen heeft hy ghestaen ter syden,
Op dat hy hem bewaerde t’allen tyden,
Voor den die hem door ongherechtigheyt.
Sochten te brin-ghen tot verdęrf end leyd
|
|