25 Psalmen

De tien gheboden. Exod, xx.

Decalogus.

I. V.

Heft op dyn hert, opent dyn oo-

[p. 60]

 

ren

 

Hartneckich volck uyt weder staen:

 

De stemm dyns Gods wil’t nu aenhooren,

 

End syn gheboden gade slaen.

 

Ick bin (seyt hy) dyn Godt end Heere,

 

Die dy wt stranghen dienst heb brocht.

 

Daer om gheue ick dy dese leere,

 

Heb’t neuen my gheen ander God.

 

 

 

Du salt dy gheen beelden doen maken,

 

Uan eenich dinck t’eenigher stondt:

 

Om die t’eeren oft groot te maken,

 

In Hemel eerd oft waters grondt.

 

Ydelick dyns Gods naem ghepresen,

[p. 61]

 

In dynen mondt niet neemt noch bruyckt:

 

Want hy niet onghestraft sal wesen,

 

Die dien lichtueerdelick ghebruyckt.

 

 

 

Ses daghen doet syn werck mit maten,

 

Den seuensten heylicht mit lust,

 

Wilt oock de dyne rusten laten,

 

Uant de Heer heeft dan self gherust.

 

Oeffent dy in d’wordt, end mit lusten,

 

Houdt der Ghemeinten dienst in eer,

 

Op dat de Heer in dy mach rusten.

 

Ende syn werck doen so lancx so meer

 

 

 

Uader end moeder houdt in werden,

 

Op dat du langhe leeft onghequeldt:

 

End dat dy welgae op der eerden,

 

Daer dy de Heer heeft ghestelt,

 

Wert oock gheen doodtslagher beuonden.

 

Ouerspeelt niet mit wil of daedt,

 

Syt oock gheen dief te gheender stonden.

 

Gheen valsch ghetuyghenis bestaet.

 

 

 

Du salt dyne begheerten dringhen,

 

Uan huyse, wyf, maeght ende knecht,

 

Osse Esel end van alle dinghen,

 

Daer een ander in is gherecht,

 

Ons’sonden Heer wy hier wt mercken,

 

Om welcker verghiff bidden wy.

 

Wil ons ghelooue nu dan stercken,

 

Dat wy dy voort aen dienen vry.