Het spookhuis van Tandjong-Priok

[p. 235]

Hoofdstuk XII.

Eenige weken later braken de feestdagen voor de Batavianen aan. Fientje had de vriendelijke invitatie van de Hansens gaarne geaccepteerd en toen de Passer Gambir geopend was, bevonden Kees en zijn meisje zich onder de duizenden bezoekers, die door de breede poorten naar binnen stroomden.

Leo scheen maar niet in de juiste fuifstemming te kunnen komen, hij was dikwijls niet thuis, terwijl zijn bezoeken aan de familie van der Drift hoe langer, hoe drukker werden.

Kees had voor niemand anders oogen dan voor zijn meisje, zoodat het hem niet opviel, dat Leo in den laatsten tijd soms seconden lang in de lucht kon zitten staren, iets, dat Brandhorst tevoren nog nooit gedaan had.

Alleen de schoone Ziska had dit ongewoon

[p. 236]

feit al dadelijk opgemerkt en van tijd tot tijd rustten haar oogen bezorgd op den peinzenden jongeling.

En toen de jubileum-feesten eindelijk afgeloopen waren, kwam als een bliksemstraal aan den helderen hemel het ongeloofelijk bericht, dat een bekende autoriteit wegens malversaties op last van den Gouverneur-Generaal geschorst was.

De kranten brachten de daarop volgende dagen nadere bijzonderheden, welke door het op sensatie beluste publiek gewoonweg verslonden werden.

De verschillende feiten liggen nog te versch in het geheugen van het publiek dan dat wij ze hier weder zullen vermelden.

Wij volstaan derhalve alleen met de mededeeling, dat Zijne Excellentie krachtig het snoeimes hanteeren liet om de rotte plekken weg te snijden.

Zwaar moest bedoelde autoriteit dan ook voor zijn misstap boeten!

_**_*

In het prieel van de Hansens zaten de huisgenooten op een schoonen middag onder het genot van een geurig kopje thee de

[p. 237]

laatste gebeurtenissen te bespreken en natuurlijk was het proces van den ongelukkigen autoriteit het voornaamste onderwerp van het gesprek.

Kees schudde telkens het hoofd en trok zoo ombarmhartig aan zijn sigaret, dat het Ziska wel moest opvallen.

‘Kees, heb medelijden met je sigaret’, riep zij uit.

‘Ik kan er maar niet in komen’, mompelde de jongeling.

‘In je sigaret?’

‘Ach, blijf toch één moment ernstig. Ik zat er juist over na te denken, hoe het toch mogelijk is, dat een mensch zich zoo kan vergeten, dat hij naam, eer en een mooie betrekking op het spel durft zetten, alleen maar om een weelderig leven te leiden. Ik zie hem nog voor me, zooals hij laatst in zijn schitterende uniform vóór het landvoogdelijke rijtuig in zijn duren auto naar het Waterlooplein reed, alwaar de parade gehouden zou worden. En thans is hij een gebroken man. Zes lange jaren moet hij brommen. Inderdaad, Solon had het bij het rechte eind, toen hij zeide, dat men niemand gelukkig mag prijzen voor zijn dood!’

[p. 238]

‘Zeg dat wel, Kees’, zeide de heer des huizes, ‘sic transit gloria mundi. Ik heb zoo'n idee, dat Leo tot degenen behoort, die het zaakje aan het rollen hebben gebracht’.

‘Tot mijn spijt mag ik mij hierover niet uitlaten’, antwoordde Brandhorst. ‘Alleen mag ik vertellen, dat ik in een van Ursus' zakken voor sommige personen zeer compromitteerende papieren gevonden heb. Deze documenten heb ik papa van der Drift ter inzage gegeven en toen werd deze zoo wit in het gezicht, dat het mij niets verwonderd zou hebben, indien hij bewusteloos voor mijn voeten was neergestort. Hij had een minuut noodig om zijn gewone koelbloedigheid te herkrijgen, maar toen bezwoer hij mij voorloopig met niemand over de papieren te spreken. Den volgenden morgen werd ik van uit het kantoor bij een hoogen regeerings-persoon ontboden, die mij beleefd, doch dringend verzocht de stipste geheimhouding omtrent den inhoud van de papieren te bewaren. Het spijt mij daarom ten zeerste, geachte menschen, maar ik moet mijn woord houden!’

‘Het is jammer, doch ik kan je geen ongelijk geven. Maar nu nog een laatste vraag:

[p. 239]

hebben Ursus en de Markies nog iets over het spookhuis losgelaten?’

‘Die twee smokkelaars hebben bij het verhoor een absoluut stilzwijgen bewaard en elke vraag met een schouderophalen beantwoord. Thans ondergaan zij hun gerechte straf. Maar intusschen zijn wij omtrent het spookhuis niet veel wijzer geworden, nietwaar Kees?’

‘Zoo, stel je nog prijs op mijn opinie? Ik durf beweren, dat jij, ofschoon er geen nadere bevestiging te krijgen is, het steeds bij het rechte eind gehad hebt’.

‘Die vriend van jou is toch een kraan hè, Kees’, zeide de heer Hansen.

‘Ja, maar een onhebbelijke kraan!’

‘Maar Kees!’ riep mevrouw uit.

‘Ja, mevrouw, ik kan er niets aan doen maar het is zoo. Ik vergeef het hem nooit, dat hij mij niets van de bij Ursus gevonden papieren verteld heeft!’

‘Kijk Kees’, verdedigde Brandhorst zich, ‘ik vreesde, dat je het niet geheim zou kunnen houden en daarom ......’

‘Jij beweert dus, dat ik geen geheimen kan bewaren, hé? Zeg, heb ik ooit een woord

[p. 240]

gerept over hetgeen er indertijd in dit prieel tusschen Ziska en jou gebeurd is?’

Het echtpaar Hansen zette groote oogen op.

‘Wat is dat?’ zeide de heer Hansen quasi-verbolgen, ‘heeft men geheimen voor mij in mijn eigen huis?’

‘Ik vraag wel excuus, mijnheer’, liet Leo zich hooren, ‘ik zal u dadelijk vertellen, hoe de vork in den steel zit!’

Lachend hoorde de heer des huizes Brandhorst aan en toen deze met zijn verhaal gereed was, dreigde hij hem met den vinger, terwijl mevrouw de blozende Ziska in haar armen sloot.

‘Brandhorst, ik bewonder je smaak, Ziska brengt niet alleen haar schoonheid, maar ook een hart van goud mee. En jij, Ziska, krijgt een man, dien duizenden je zullen benijden. Jelui hebben bij voorbaat mijn zegen!’

‘Wanneer wordt de verloving publiek, Leo?’ informeerde Kees.

‘Ik denk aanstaanden Zaterdag! Maar à propos, Kees, ken jij de wet der prairiën?’

‘Ja zeker, oog om oog, tand om tand!’

‘Precies, Kees en aangezien jij de verre-

[p. 241]

gaande onhebbelijkheid hebt gehad mijn geheim openbaar te maken, zal ik eens vertellen ........’

‘Om Gods wil, Leo, hou op. Zeg over die onverkwikkelijke historie geen woord meer, of ik verdwijn om nooit meer boven water te komen!’

‘Hemel nog toe, Leo, laat die wereldramp aan ons voorbijgaan. In naam der Menschheid, wees edelmoedig’, spotte Ziska.

‘Wel Zis, nu jij zoo voor hem pleit moet ik hem natuurlijk sparen. Maar hij mag een volgenden keer wel voorzichtiger wezen’.

‘Welnu, Kees, wat zeg jij van zoo'n sportieven kameraad?’

‘Dat hij géén onhebbelijke kraan is, mijnheer Hansen!’

‘Mijn akelige droom is gelukkig niet uitgekomen’, merkte Ziska op.

‘Men moet geen hei roepen, voor men over den dam is, Zis’, riep Kees uit. ‘De twee gevaarlijke heerschappen blijven toch niet hun geheele leven in de gevangenis. Eens zullen zij daaruit ontslagen worden en dan moeten wij weer op onze tellen passen! Zeg, Leo, je hebt mij zoonet een grooten dienst

[p. 242]

bewezen en als tegenprestatie doe ik mijnheer en mevrouw thans het voorstel samen met mij het prieel te verlaten. Ik geloof, dat Ziska en Leo elkander nog heel wat te vertellen hebben!’

Lachend voldeed het echtpaar aan het verzoek en Kees volgde onder het neuriën van het bekende operette-wijsje:

‘Es ist die Liebe, die dumme Liebe....’

‘Heeft Ursus Leo's pad nog eens gekruist?’, hooren wij den nieuwsgierigen lezer al vragen.

Uit het volgende boek zal blijken, dat de beide kemphanen elkander nog eens ontmoet hebben, met het resultaat, dat Leo volledig omtrent het spookhuis werd ingelicht.

In de periode tusschen Ursus' arrestatie en zijn bekentenis beleefde Brandhorst zooveel spannende avonturen, dat wij het beter vinden op een en ander in een volgend werk terug te komen.

EINDE.