De gouden oogst

[p. 121]

[Onder de kruin van een eeuwenouden]

Onder de kruin van een eeuwenouden,
knoestigen en krommen pijnboom, rust
ik uren lang uit. In mij groeit diep berouwen
om dit leven, vèr van u; tot onbewust
ik naar Montaigne grijp, en 'k dan berust
- terwijl de pijnboom zijn zoeten geur verspreidt -
in wijsheid die tot mij komt, uit welken tijd?

Tot de schreeuw van den krekel in het heetë uur
mij weêr opwekt tot leven in den kreet der liefde;
en ik 't hoofd verhef: de heem'l is één meer van azuur;
en de kruin van den pijnboom is zwaar....
- Gij, krekel, meen ik, wat is uw dolle schreeuwen náár
in de ongenaad'ge zon. Wat mij ten diepste griefde,
wilt gij dat ik 't herleef in hernieuwd avontuur?

[p. 122]

 

Ik heb geen lust in liefde, noch in leven:

 

de kruin van den pijnboom is eeuwig eender groen,

 

en eeuwig eender zijn de dagen, mij gegeven,

 

eender in wake en slape, in hoop en nood en doen.

 

- Gij, krekel, waarom, onverbidd'lijk en zonder respijt

 

trilt uw schrille schreeuw? Mij tart ge en sart ge

 

tot nijd - tot nijd die 't leven wekt in 't levensbeue hart me,

 

en ik weêr 't dwaze avontuur begeer - nu vèr ge zijt.

 

 

 

Cap Martin

 

Aug. 37.