De gouden oogst

[p. 97]

[Geen drank is mij zoo zoet]

Geen drank is mij zoo zoet
als de zoen van uw mond.
Geen balsem doet zoo goed
gestreken op een wond...
En nochtans sart
mij het hart.

Want meer dan mijn geheugen,
weet het, hoe amper gij kunt zijn,
hoe 'n zoen vaak niets is dan leugen -
want zuur wordt eens de puurste wijn,
leugen de zoen dien gij mij, ongelaafd,
somtijds gaaft.

En toch haak ik, mijn hart
ten spijt, naar den zoen van uw mond:
want 't geluk dat ik soms vond
overtreft toch de bittre smart
der diepste ontgoocheling
die mij beving.

[p. 98]

 

Ik haak er naar, en wacht,

 

verduldig als Job op zijn vaalt,

 

tot uw zoen me uit d'afgrond haalt

 

van dien twijfel, die mij versmacht

 

in de doffe eenzaamheid

 

waar 'k, wachtend, lijd...