De gouden oogst

[p. 90]

[Nooit heeft een milde belofte]

Nooit heeft een milde belofte
de rust van mijn hart gewekt
tot juichen in de blauwe lucht
en tot, van 't draven, 't schoon genugt
in vrijheid ongebonden,
- en diep besef van onbeleden kracht.

En 't was, voorwaar, een wijze streek
van U, o Heer, want geen gemoed
als 't mijn zoo heet en steeds bereid,
eenmaal beroerd, in euvelmoed
te dienen en te eeren
in doelbewust begeeren -

Zóó ben 'k mijn weg gegaan
van haat noch liefd' bevaên,
als achter witte wolk de zon -
en zal ik straks in duister gloren
ondergaan, niets gewon-
nen - droog en dorstig - niets verloren.