Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt
(1803)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 150]
| |
Het winterkoningje.Ga naar voetnoot(*)
De voglen dachten, dwaas, zich dubble vreugd beschoren,
Als één van hen regeerde, in volle heerschappy.
De beesten ('t moet hen niet verstoren)
Zyn somtyds even zot als wy.
Men overdacht dan saam, wie, om de wet te geven,
Voor aller vorst moest zyn erkend.
Wat Gordiaansche knoop! men roept alöm: ‘Ik ben 't!’
En wie zyn' naam niet noemt heeft ras zyn gaaf verheven.
Van d'arend kreeg de vlugt den troon,
Van Filomeel de zang de kroon;
Door d'uil wierd al 't gezag de trotschheid toegewezen;
Den honger door den gier; de grysheid door de raaf;
De merel had de list geprezen,
En zelfs de musch roemde op zyn gaaf.
Het ging 'er toe als hier beneden:
Men prees zichzelven luid, of in versierde reden.
De kleine roemt zyn recht, opdat geen groote 't snuik',
Maar, och! der grooten recht klonk boven,
| |
[pagina 151]
| |
't Recht, dat ze ontfangen, of ontrooven;
't Is geenszins de orde, maar 't gebruik.
Heer arend, trotsch op zyn vermogen,
Sprak: ‘Vliegen we allen naar den hoogen!
De vleugel doet ons vogel zyn:
Wie 't hoogst van ons is opgevlogen
Zy straks uw koning en de myn.’
't Heeft alles fluks zich opgeheven,
En de arend klieft de wolken dóór,
Bespot het ovrig vogelkoor,
Dat noch in lager lucht bleef zweven.
‘Wie,’ riep hy, ‘word voor vorst erkend?’
Een winterkoningje, verscholen in zyn veêren,
Vloog, uit des arends vlerk, tot aan de hemelsferen,
En riep: ‘Ik ben 't!’
Begaafdheên, moed, verstand, en krachten
Verwerven zelden 't eerbewys;
Naar d'opgehangen eereprys
Mag schaars verdienste en kunde trachten:
Den list, gepaard aan schaamtloosheid,
Is meest de lauwer toebereid.
piron.
|
|