Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt
(1803)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 132]
| |
De echtgenoot biechtvader.Ga naar voetnoot(*)
Weledele Artuäs, die, onder Frankryks vaan,
In d'Itaaljaanschen kryg zich fier en stout dorst wagen,
Zag, na verscheiden heldendaên,
Met statelyken zwier, tot ridder zich geslagen.
Men bond hem, naar 't gebruik, de blanke sporen aan;
Hy dacht, nadat hy die mogt dragen,
Dat de edelste edelman hem uit den weg moest gaan.
Hy keert thans naar zyn dorp en naar zyn lieve magen:
Hy vond zyn huisvrouw in geen hoek,
Al biddende in 't gebedenboek,
Gelyk hy, by 't vertrek, haar, eenzaam, had verlaten:
Hy vond haar in gezelschap weêr:
Zy lagchte, zong en sprong, en dartelde uitermaten,
Omringd van menig geurig' heer.
Weleedlen Artuäs scheen 't geenerwyz' te stichten;
En, denkend wat hy moest verrichten,
| |
[pagina 133]
| |
Riep hy weemoedig uit: ‘Och, sints ik haar verliet,
Moest ik, onwetend, zonder vragen,
De horens by de sporen dragen!...
Het is de helft te veel: 'k verlangde zó veel niet.’
Hy wil toch klaar de waarheid weten;
En, op het eerste feest ten biechtstoel neêrgezeten,
Verkleed als priester van het koor,
Bied hy zyn kuische vrouw het oor.
Zy meld hem 't eerst de kleine zonden,
En draagt, daarna, de grooten voor.
‘'k Heb,’ zegt zy, ‘de eerbaarheid geschonden,
Ik sliep by edelman, by ridder, en pastoor...’
Had noch haar man een poos gezwegen,
Licht had hy meer bericht gekregen:
De naamrol was gewis niet kort.
Maar hy, door drift en spyt gepord,
Riep uit: ‘ô Snoodste der trouwloozen!
By een' pastoor! kan 't zyn!.. voor wien toch ziet gy me aan?’..
‘Voor myn' geliefden gaê,’ dus spreekt zy, zonder blozen,
Daar zy den strik straks wist te ontgaan.
‘Ik zag u, sluipend, herwaarts keeren,
En kreeg de lucht van uwe list;
Kan 't zyn, dat gy, wiens wysheid we eeren,
Noch 't raadsel niet te ontknoopen wist!
| |
[pagina 134]
| |
Gy zaagt tot ridder u geslagen
En waart een edelman voorheen;
In 't kleed, dat ik u thans zie dragen,
Zyt gy pastoor, van top tot teen.’
‘God dank! riep de arme hals, met tranen in zyne oogen:
Ik ben een rechte zot, daar 'k dus my heb bedrogen.’
la fontaine.
|
|