|
| |
| |
| |
De wysgeer aan de Alpen.
Daar, waar de Rhone ontspruit, en, aan den voet dier bergen,
Wier fiere en trotsche kruin het nedrig dal durft tergen
Wierd door Alcidonis, in 't veld, ten allen stonde,
Daar hy natuur genoot, daar hy natuur doorgrondde,
De goetste vreugd gesmaakt.
Door de ydle praai van 't hof, door 't dwaas gewoel der steden,
Door wuft en weidsch vermaak, door grootsche dienstbaarheden,
Wierd hy te lang gevleid.
De dwaling had een wyl door schynschoon hem bedrogen;
Hy zag der grooten praal, die ons bekoort, voor oogen,
| |
| |
Een cither in de hand, in 't vreedzaam dal gekomen,
Sprak hy: ‘ô Trotsch gebergt', welks steilte 't oog doet schroomen,
Waaröp de donder brult, waarop de winters waren!
'k Ontdek op uwe kruin, in 't onbeweeglyk staren,
Gy, stammen, zwaar en stomp! gy, dorre, ontblaêrde stronken,
Die, door uw' ouderdom, u waarde ziet geschonken!
Gy zult myn' zang verstaan.
Weêrgalm dien, style rots! in uwe sombre holén.
ô Bosch, waar zich 't gedierte in 't lommer houd verscholen!
Hoort allen, allen me aan.
In steden, weidsch in praal, verr' van dees woeste streken,
Ziet elk zich onder 't juk van wetten en gebreken
Van 't slaafsch gebruik gekneld;
Hy snoeft op valsch geluk, en, in de boei gesloten,
Is hy aan ieder luim van dwaze en trotsche grooten
Elk uur ten doel gesteld.
| |
| |
Ja, in dees woeste streek, alwaar men vry durft denken,
Roep ik den sterveling, die nooit zyn recht laat krenken,
Trotsch op zyn waarde en vry!
ô Alpen! aan uw' voet, ontbloot van slaafsche keten,
Stygt de eedle geest omhoog, meer stout, en ongemeten,
'k Verhef me, ik waan my, grootsch, op uwe kruin verheven:
Ik recht al de aarde, 't lot, den vorst, den slaaf daarneven,
De dwaling, de euveldaad.
'k Sla op elks feilen 't oog, om ieders schuld bewogen.
't Is van die hoogte dat een wyze steeds zyne oogen
Op 't zwakke menschdom slaat.
Waar zyn de krygren thans, die, moedig, onverschrokken,
Uw schrikklyk hooge kruin, heldhaftig, overtrokken
Langs nieuwe en wondre paên?
De tyd beperkte, in 't eind', hunn' moed en hun gevaren;
En gy, op uwen top, blyft gy de teekens sparen
| |
| |
Gy tart de kracht des tyds, geen eeuwen doen u vreezen.
Helaas, de zwakke mensch, trotsch op 't kortstondig wezen,
Hy, fier op zyn gezag en fier op zyne waarde,
Leeft slechts een' enklen stond, daar gy, zo oud als de aarde,
Alleen met de aard' bezwykt!
'k Verlies geenszins dien stond, dien korten stond van 't leven.
Ach, dat dit tydstip ook me een leerzaam nut moog' geven,
Ja, in den schoot der rust, aan de eenzaamheid verbonden,
Bedoel ik myn geluk; dat ieder myner stonden
Myn' geest ten voordeel zy!
ô Telgen van 't gebergte, ô stroomen, die hier vloeijen,
De zee vermeerderen, en de aarde mild besproeijen!
Spreekt, spreekt: waar stroomt gy heen?
Gy gaat aan 't gruwzaam strand, gewyd aan 't wreed vernielen,
Den braven zien vergaan, den snooden zien ontzielen,
Den vorst, den slaaf meteen.
| |
| |
Gy zult zich 't menschenbloed zien mengen met de vloeden;
Gy ziet het recht van 't zwaard en al 't verwoestend woeden
Als 't vuur des oorlogs blaakt.
Zegt aan die volken, die elkaêr naar 't leven dingen,
Dat dáár, alwaar 't gebergte uw vochten doet ontspringen,
De mensch 't genoegen smaakt.
Wat ongekunsteld lied, 't geen 'k, achtloos, voort blyf spelen!
Ik laat my door myn drift en door myn hart bevelen;
Niets kan myn vuur weêrstaan.
Dat vry 't gericht der kunst meer kiesche zorg begeere,
Ik zing slechts voor myzelv', ik zing natuur ter eere,
En zy slechts hoort my aan.
Maar, welk een duisternis, zo plotslings opgekomen,
Heeft aan den klaren dag den heldren glans ontnomen?
Wat dichte nacht daalt neêr!
De wolken barsten los: hun vruchten zyn voldragen,
En de echo kaatst van verr' de doffe donderslagen,
| |
| |
Hoe treffend is natuur! wat is myn ziel bewogen!
De schepping stelt, deez' stond, my al haar pracht voor oogen
En al haar schrikklykheid.
Wat is de bliksem schoon! hoor, hoe de donders spreken!
Zy doen, met fors geweld, de zwangre wolken breken...
Zie welk een majesteit!...’
Hy zong, terwyl de wind, met schrikkelyke vlagen,
Den donder nederdreef, die, door verwoede slagen,
En wyze Alcidonis, daar 't all' zyne aandacht boeide,
Beschouwde, als 't bliksem vuur 't onmeetbaar luchtruim gloeide,
De schrikklykheid daarvan.
|
|
Auteursrechtvrij