|
| |
| |
| |
Het testament, door Ezopus verklaard.
Ezopus, zo men zegt, was, om zyn groot verstand,
't Orakel van gantsch Griekenland.
Hy had méér kunde alleen dan all' de Atheensche raden.
Zie hier een proefje zyner daden,
Dat blyk van 't snedigst oordeel draagt
En aan den lezer licht behaagt.
Een man, die zich door d'echt drie dochters zag geschonken,
Ontdekte in ieders aart een ánder groot gebrek;
Daar de een behaagziek was, de tweede veeltyds dronken,
De derde bovenmaten vrek.
Dees man deed, naar den last der wetten,
Zyn testament op zegel zetten,
En schonk zyn kroost al 't goed: elk kreeg een derde deel;
Hy gaf de moeder ook zo veel
| |
| |
't Geen haar de kindren moesten geven
Zo dra niet een van hen het erfgoed meer bezat.
De vader sterft; wat schriklyk leven!
Men vliegt naar 't testament, dat aller lot bevat.
Men leest, men tracht den zin te slypen,
Opdat men recht de mening vind';
Maar 't is vergeefs: wie kan begrypen
Dat dan eerst, als niet eenig kind
Het erfdeel meer bezit, aan hen thans toegewezen,
Door hen, de weduw, (zo zy lezen)
Háár erfdeel moet zyn toegeteld?
Dat middel dient niet aangeprezen:
Wie kan betalen, zonder geld?
Wat wilde toch haar vader zeggen?
Hoe de advokaten overleggen
En eindloos kibblen met elkaêr;
Hoe zy de zaak ook plooijen mogten,
En keeren in ontelbre bogten,
Zy vonden niet het geen zy zochten,
En wierpen slechts hun muts 'er naar.
Zy zeiden dan tot de erfgenamen:
‘Men denke aan 't ovrig' niet: verdeelt uw goedren samen.
Dat elk der zustren zich verbind'
De weêuw een derde deel te geven
| |
| |
Van 't geld, dat haar behoort, in 't testament beschreven,
't En zy ze een rente beter vind,
Waardoor ze een zekre fom, gedurende al haar leven,
Elk jaar ontfangt, van ieder kind.’
De zaak wierd dan aldus besloten.
Men maakte straks een drietal loten.
Hy, die het eerste lot trok, had
De druivenperssery, de wyngaards, kuip en vat,
Het glas- en zilverwerk, benevens
Een' voorraad van den besten wyn;
Den kok, de keukenmeid, en tevens
Al 't geen de slempery van eenig nut kon zyn.
Men kreeg door 't volgend lot alle ydle praalvertooning:
't Gaf ryke meubelen, een vorstelyke woning;
't Gaf kostbre kleederen, juwelen van waardy,
Borduursters, kameniers, gesnedenen 'er by.
Het derde lot gaf boerdery,
Ploegössen, kudde, veld en landen,
En akkerlieden, rap van handen.
't Is alles thans gereed, maar, eer men 't loten waagt,
Bedenkt men dat het lot hier licht een pots kan spelen,
En elke zuster juist bedeelen
Met dat, het geen haar 't minst behaagt.
Men koos dus, na men 't goed waardeerde,
| |
| |
Veelliever 't geen men meest begeerde.
In 't wydvermaarde Athene ontstond dit vreemd geval.
By arm en ryk, ja overäl,
Wierd deze schikking hoog geprezen.
Alléén Ezopus vond, dat, na veel tydverspil,
Men geenszins had verstaan het geen men had gelezen,
En dat dees schikking streed met 's vaders laatsten wil.
‘Zo de overledene,’ dus sprak hy: ‘waar' herrezen,
Hoe zou hy Attika met wreed verwyt belaên!
Hoe! 't volk, dat naar den roem durft staan
Van 't schranderst volk van de aard' te wezen,
Verstaat, helaas! den echten zin
Eens heilgen testaments zo min!’
Nu ging hy zélf het goed verdeelen:
Hy schonk elk meisje 't lot, dat meest haar tégenstond,
Waarïn zy niet één stuk naar haar behagen vond,
En 't geen dus ras haar moest vervelen.
't Geen hy 't bekoorziek meisje fchonk
Was 't all' waarnaar de drinkster haakte;
Hy gaf het land en 't vee aan haar, die gaarne dronk,
De gierige all' wat kosten maakte.
Dus handelde de Frygiaan;
Terwyl hy klaar bewees, dat niets kon zyn verkoren
Dat méér de dochters aan zou sporen
| |
| |
Om van haar erfgoed zich te ontslaan.
Hy dacht dat ras haar geld het voordeel haar zou baren
Met een' fatzoenlyk' man te paren;
En als niet een van haar het erfgoed meer bezat,
't Gedeelte, in 't testament beschreven,
Door haar de weêuw moest zyn gegeven.
't Volk, tot verwondring aangedreven,
Verbaasde, omdat een man een juister oordeel had
Dan all' de rechters van de stad.
|
|
Auteursrechtvrij