Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 26]

Aan den tyd.

Gy, die niets zékers kunt gedoogen,

Die ieder stond verandring baart,

ô Tyd! hoe ras zyt ge ons ontvlogen,

Hoe snel is uw onstuitbre vaart!

De kloot, dien 't luchtruim houd omgeven,
Heeft niets, hoe hoog in magt verheven,

Dat uwe onwrikbre heerschappy

Vernietig', palen stelle, of krenke;
En 't tydstip, waar ik thans op denke,

Vliegt thans reeds weder verr' van my.

[p. 27]

 

't Getal der dagen, my beschoren,

 

Is afgepast door 't hoog gebied:

 

'k Heb reeds van de eenen 't zoet verloren,

 

En 't lot van de andren weet ik niet.

 

Niets is meer streelend van 't voordezen';

 

De toekomst doet my angstig vreezen;

 

Het tegenwoordig' gaat voorby,

 

Gelyk een rad, dat, nooit te weeren,

 

Steeds vliegend keert en staag blyft keeren...

 

De tyd spoed heen en ik als hy.

 

 

 

Wat dwaling stiert des menschen schreden!

 

Op 't ydle word door ons gestaard,

 

Daar we eindeloos ontwerpen smeden

 

Voor één onzeker heil op de aard'!

 

De mensch, slechts voor zyn drift aan 't blaken,

 

Vergeet, zo 't schynt, in zyn vermaken,

 

Dat eens het lot hem sterven doet.

 

Door 't zoet fenyn der vreugd vergeven,

 

Bekreunt hy zich zo min om 't leven

 

Als of het nimmer einden moet.

 

 

[p. 28]

 

Vergeefs doet alles hem ontwaren

 

Dat niets het lot verbid, en dat

 

Wy állen eens den boot bevaren,

 

Waarin nooit iemant tweemaal trad.

 

Geen reden, noch geen ondervinding,

 

Werkt op zyn' geest; alleen verblinding

 

Beheerscht zyne ydle ziel geheel;

 

Om naar de redenstem te hooren

 

Kan hem de deugd te min bekoren,

 

Of de ondeugd streelt zyn hart te veel.

 

 

 

Tot hoe lang, waereldsche ydelheden!

 

Voert ge over onzen zin 't gebied?

 

Zult gy dan eindloos boeijen smeden,

 

Die 't hart, door u bekoord, nooit vlied?

 

Ach, moet men all' zyn levensdagen

 

Dan in uw' dienst uw kluisters dragen?

 

Ach, blyft men steeds uw wetten trouw?

 

Moet dan de mensch zyn jeugdig leven

 

Aan de ondeugd steeds ten offer geven,

 

En d'ouderdom aan 't naberouw?

 

 

[p. 29]

 

Neen, laat ons meerder nut vergaêren

 

Uit een geschenk van 's hemels hand.

 

De tyd is kort: laat ons hem sparen!

 

Elk tydstip is een dierbaar pand.

 

Verëeren wy de onschatbre waarde

 

Der wysheid en der deugd, op de aarde;

 

Kom, vlieden wy van de ondeugd af;

 

En laat ons dikwerf overwegen

 

Wat korte weg 'er ligt gelegen

 

Van onze wieg tot aan ons graf.

 

 

 

philosophe de sans-souci.