Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 3

[p. 103]

Felanus en Mirta.

Felanus ging door de dreven,

Lieve Mirta aan zyn zy';

't Knaapje, in d' eersten bloei van 't leven,

't Meisje, jonger noch dan hy.

Beiden koutten, beiden speelden,

Beiden zongen, even schel,

Beiden vleiden, beiden streelden,

En een kuschje sluitte 't spel.

[p. 104]

 

‘Laat ons weêr een nieuw beginnen,’

 

Riep de knaap, met blyden geest:

 

‘Lieve Mirta moog' 't verzinnen,

 

Wat zy kiest bekoort my 't meest.’

 

 

 

‘Zo men, onder 't groen der bladen,

 

Woorden in den boomstam dreef?

 

Zo ik,’ zei ze, ‘uw schrift moest raden,

 

En gy raden wat ik schreef?...’

 

 

 

‘Goed verzonnen!’ roept de herder:

 

‘Spoedig in de schors gegrifd!’

 

De een snyd hier en de ander verder,

 

En de liefde stiert de stift.

 

 

 

Beiden zien ze, reisje op reisje,

 

Teêr verrukt, elkandren aan:

 

‘Ik bemin u,’ schreef het meisje,

 

‘Ik bemin u,’ schreef Felaan.

 

 

[p. 105]

 

‘Raad!’ roept Mirta, ‘raad ter degen:

 

'k Geef een kuschje, zo gy 't gist.’

 

‘Raad!’ roept ook de knaap daartegen,

 

‘'k Eisch een kuschje, zo gy mist.’

 

 

 

Beiden raden, maar, te onvreden,

 

Staag vergeefs, naar 't geen 'er stond:

 

Beiden toonen wat zy sneden,

 

En zy knellen mond aan mond.

 

 

 

Duizend kuschjes straffen 't missen,

 

Duizend loonen 't zoet geschryf,

 

Dat de tyd nooit uit moog' wisschen,

 

Dat de roem der liefde blyv't

 

 

 

Daaglyks, als zy vruchten torsschen:

 

Langs de dreef heen, naar de mart,

 

Lezen beiden in de schorssen,

 

Wat zy voelen in het hart.