Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 3

[p. 77]

De vogelvangster.

Snaaksche Erast floot op zyn rietjes
Aller voglen wildzangliedjes,

Van den leeuwrik tot de mosch:

Dikwyls, onder 't groen verborgen,
Trok hy, in den vroegen morgen,

Gantsch de veldjeugd naar het bosch.

Dorkalis hoorde ook zyn zangen:
‘'k Wil dat duizendtoontje vangen,

't Lokken met wat kruimtjes brood;

'k Wil het,’ riep ze, ‘troetlend kweeken,
't Koestrend by myn' boezem steken

En het kusschen op myn' schoot.’

[p. 78]

 

't Knaapje hoort ze en ziet haar pogen:

 

Fluks heeft hy een' strik gebogen

 

Van een' groenen rietenbast;

 

Hy schuilt weg, en fluit verholen,

 

En het meisje trapt, in 't dolen,

 

Achtloos zich in 't strikje vast.

 

 

 

‘'k Heb haar,’ roept Erast, in 't prangen,

 

‘'k Heb de vangsterzelf gevangen!’

 

En hy trekt ze in 't rietje voort,

 

En hy fluit met duizend toontjes

 

Voor het meisje, rood van koontjes,

 

Rood van schaamte, daar zy 't hoort.

 

 

 

‘'k Gun 't u,’ roept hy, ‘boet uw lustjes:

 

Troetel, streel me, geef me kuschjes,

 

Ryg me uw' blanken boezem bloot.’

 

Maar, of 't meisje, in 't dichtst der boomen,

 

Haar belofte is nagekomen

 

Heelt het lommer in zyn' schoot.