Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 3

[p. 30]

Itilus en Mirra.

Itilus had óm de wilgen,

Aan den groenen oeverkant,

Boompjes, roode en witte rozen,

Aartig door elkaêr geplant.

's Avonds vloog hy naar zyn tuintje,

En bestaarde 't, hoogst verrukt;

Maar hy vond het schoonste roosje

Telkens van den boom geplukt.

[p. 31]

 

‘'k Wil,’ dus riep hy: ‘'k wil 't bespieden,

 

Dat ik nacht en dag hier waak':

 

'k Wil zo stout een' roof vergelden,

 

En verschaf aan Flora wraak.’

 

 

 

Gantsch die nacht versleet hy vruchtloos,

 

Dicht verscholen in een' boom;

 

Doch, by 't eerste morgenkrieken,

 

Hoort hy 't ritslen op den stroom.

 

 

 

Daadlyk ziet hy dunne riempjes

 

't Borrlend water zagtjes slaan:

 

Schoone Mirra roeide, zingend,

 

In haar schuitje herwaarts aan.

 

 

 

Naauwlyks treed ze op 't geurig zoomtje,

 

Of de herder zit verdoofd,

 

En hy ziet zyn bloemen rooven

 

En hy voelt zich 't hart ontroofd.

 

 

[p. 32]

 

Hygend klimt hy naar beneden,

 

Door den felsten gloed vermand,

 

En verspreid in Mirraas boezem

 

't Hevig vuur, dat in hem brand.

 

 

 

Door zyn drift-alleen bewogen,

 

Roept hy uit, op luiden toon:

 

‘Dat de wraak van schoone Flora

 

't Offer zy van Venus zoon!’

 

 

 

Beiden door 't gevoel gedreven,

 

En ten prooij' der zoetste smart,

 

Spreken slechts elkaêr met de oogen,

 

En verstaan elkaêr in 't hart.

 

 

 

Itilus, de wraak betrachtend',

 

Die hy duur gezworen had,

 

Plukte voor de ontroofde bloempjes...

 

Stil, verklikker! zeg niet wat.