|
| |
| |
| |
De geboorte van de liefde en den minnenyd.
Aangedaan door aller klagt,
Poogde in 't eind' der goden magt,
By 't gering geschenk van 't leven,
Een verheevner gift te geven
Aan 't beklaaglyk aardsch geslacht.
God Jupyn, 't gebied beschoren,
De oogen richtende op zyn koren,
Boeide, gantsch den kring in 't rond,
Honderd paren godlyke ooren:
| |
| |
‘Wat toch,’ sprak hy, ‘is op de aard'
Dat den mensch vernoegen baart?
Slechts de kwelling kort zyn dagen:
Eene vreugd kost duizend plagen,
Schoon met recht geen enkle waard'.
't Voegt ons, die zyn' nood bevroeden,
Voor de wanhoop hem te hoeden:
Schenken wy hem eenen schat,
Die al 't wenschlykst heil bevat,
En hem alles moog' vergoeden.’
't Saamvergaderd hooggericht
Vond die zware zaak niet licht:
Waar toch zulk een' schat te halen?
Na lang twisten en lang dralen,
Baarde Venus 't minnewigt.
Naauwlyks kwam de knaap beneden
Of de ramp was doorgestreden;
't Menschdom wierd het lot te groot,
Met een stil geluk te vreden.
| |
| |
Wrok en wraak en twist en haat,
Vruchten van 't verderflyk zaad,
Door den afgrond opgespogen,
Misten ras hun wreed vermogen
Met hun moeder, de euveldaad.
Alles minde, koosde, en streelde;
Liefde griefde, liefde heelde,
Dorschte en leschte keer op keer,
En ontgloeide en bluschte weêr
In een zee van zoete weelde.
Brandde wierook voor zyn' troon,
En vergat, in 't smachtend blaken,
En in 't zwelgen der vermaken,
Al 't gezag der andre goôn.
Jupiter, dien smaad gebleken,
Voelt zyn gramschap straks ontsteken,
Snelt door hel en hemel heen,
En roept all' de goôn byeen,
Om hun schande streng te wreken.
| |
| |
‘'t Menschdom,’ riep hy, ‘kent geen maat,
't Schept zich uit het goede 't kwaad,
't Is ontoombaar in zyn driften:
't Loont, in 't volst genot, myn giften,
Met den ergerlyksten smaad.
Venus zoon (wie kan 't bezeffen!)
Ziet zich bóven ons verheffen,
Dorst reeds, met een' scherpen schicht,
My belagen en my treffen!
Dat ons aller zorg dan waak',
En den moedwil billyk staak',
En ons strenge wraak verschaffe,
En het menschdom dubbel straffe,
Daar 't ons dwingen durft tot wraak!’
Alles wilde, in drift ontstoken,
Straks den gruwel zien gewroken,
En, na langen woordenstryd,
Spoog de hel den minnenyd,
Uit haar kaken losgebroken.
| |
| |
Alles nam terstond een' keer
En de plagen keerden weêr,
En vergalden iedren stonde,
Deed, in 't pynlyk bloeden, zeer.
Liefde, door zyn' lust bekropen,
Vlymde naauw' de boezems open,
Of een fel vergifte smart
Woedde in 't rustloos hygend hart,
Door de wonde 'er in geslopen.
Liefde, van 't geluk ontäart,
Aan den minnenyd gepaard,
Griefde, waar zyn pylen snelden,
Maar genas de wonden zelden,
En wrocht gruwlen, hem onwaard'.
't Godendom hoopte eerherstelling
Uit zyn wreede vonnisvelling,
Maar, de strengste straf ten spot,
Dienen we, ondanks all' zyn kwelling,
Yvrigst nóch den liefdegod.
|
|
Auteursrechtvrij