Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2

[p. 101]

Aan de liefde en de meisjes.

U, ô liefde, en schoone meisjes!

Zy myn tedre kunst gewyd;

U, die van myn zwakke zangen,

Als van de aarde, 't leven zyt.

'k Heb, in myne flaauwe schetsen,

Meest u naauw aan een gepaard;

Meisje en liefde, saamverbonden,

Zyn alleen bezingenswaard'.

Aan de zy' van myn geliefde

Voel ik welk een schat het zy

In één meisje saam te vinden

Streelend schoon en min daarby!

Dat door liefde steeds het harte

Van het meisje word' bestierd:

[p. 102]

 

Schoonheid is niet langer schoonheid

 

Als de koelheid haar ontsiert.

 

't Meisje-alleen heeft geen vermogen,

 

Liefde - alleen bezit geen magt;

 

Liefde schenkt het meisje schoonheid,

 

't Meisje schenkt de liefde kracht,