Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. III]

[Laatste gedichten. Eerste deel]

Berigt voor den eersten druk.

Ik heb den titel van dezen dichtbundel niet zonder een heimelijk gevoel van weemoed geschreven. Hij sluit een afscheid in, waarop geen weerzien zal volgen, en ofschoon ik hem niet als eene verbindtenis wensck te hebben beschouwd, die mij verbieden zou, de poëzij ook in den avond van mijn leven te blijven beoefenen, er zal toch zeker geen verzameling van mijne Gedichten meer verschijnen, waarover ikzelf het oog zal laten gaan. Ik zeg alzoo mijnen kunstlievenden landgenooten als dichter vaarwel en doe zulks met te meerder aandoening en hartelijkheid, naarmate zij mij met te meerder blijken van goedkeuring en genegenheid hebben willen vereeren.

Ik ben door meer dan een mijner oude kunstvrienden aangezocht geworden, om, bij het einde mijner dichterlijke loopbaan, mijn oordeel over den tegenwoordigen staat onzer poëzij en

[p. IV]

mijn gevoelen over de rigting, die zij genomen heeft, te doen kennen. Ik heb echter gemeend, mij daarvan te moeten onthouden, omdat ik er evenmin het nut van inzie als mij de bevoegdheid tot oordeelvellen aanmatig. Welligt zijn de begrippen in geen vak der schoone kunsten zoo uiteenloopend en de smaak zoo onderscheiden als in dat der poëzij. Ik zou dichtstukken kunnen aanwijzen, die door den een als voortreflijk en onovertroffen geschat - door den ander met den naam van onzamenhangenden wildzang bestempeld worden. Mijne uitspraak tusschen zoo zeer verschillende partijen zou vooral daarom vermetel zijn, omdat vele dier gedichten zich boven mijn bereik en gevolglijk boven mijne beoordeeling verheffen.

Ik roep voor deze mijne laatste verzameling dezelfde welwillendheid in, waarmede men mijne vroegere bundels heeft ontvangen. Zij bevat weder niets dan stukjes van kleinen omvang en eenvoudige zamenstelling en die alle weer getuigen zullen van den beperkten kring, waarin het mijne Zangster vergund is, zich te bewegen. Mogten zij iets ter hunner aanprijzing met zich voeren, het zal alweder niets dan hunne kunstelooze eenvoudigheid zijn. Ik heb echter niet verzuimd, hen zoo betamelijk en welvoegelijk in te kleeden, als mij mogelijk geweest is. De auteur, die zijn werk haveloozer en slordiger

[p. V]

uit zijne handen geeft, dan hij zou behoeven, verraadt weinig achting en onderscheiding voor zijne lezers. Mijne verzen zijn zoo goed als ik ze heb kunnen maken. Vooral heb ik gepoogd, mij duidelijk en verstaanbaar uit te drukken, bij ondervinding wetende, dat het genot der poëzij wel eens te duur wordt betaald, als men het voor studie en inspanning moet koopen.

Ten slotte wensch ik opregtelijk, dat onze vaderlandsche dichtkunst zich niet slechts uit de verachtering, waartoe zij, volgens sommiger oordeel, gedaald is, opbeure, maar luisterrijker dan ooit verheffe, en dat de woeling en wrijving, die zich thans, gelijk in alles, ook in het rijk der letteren doen gevoelen, tot eene te krachtiger en schooner ontwikkeling mogen leiden.

T.

1848.