Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 152]

De krankzinnige in Bedlam.

Eens des zomers, bij 't ontwaken

Van een schoonen ochtendstond,

Wandelde ik naar Bedlams daken,

Doolde ik Bedlams muren rond.

'k Hoorde 't kwelen van Klorinde:

Luistrend sloop ik naderbij...

‘Ik bemin mijn welbeminde;

Welbeminde, min ook mij.

Nijdige ouders! onbewogen,

Zondt ge uw lieven zoon naar zee;

Nijdig schip, van uit mijn oogen

Voerde gij mijn bruigom meê...

[p. 153]

 

Maar wat rouw mij 't hart verslinde,

 

'k Wil verduren wat ik lij',

 

Want ik min mijn welbeminde;

 

Welbeminde, min ook mij.

 

 

 

Droeg ik vleuglen, en geen boeijen,

 

Die mij wee doen dag en nacht,

 

Wapprend zou ik opwaarts roeijen

 

Naar een vriendlijke englenwacht:

 

Englen! (bad ik) hoort Klorinde:

 

Weest haar bruigom steeds nabij,

 

Want ik min mijn welbeminde;

 

Welbeminde, min ook mij.

 

 

 

Dan, op de aard' weer afgestegen,

 

Zweefde ik naar een bloemhof heen;

 

'k Vlocht sering en gouden regen

 

Tot een bruiloftskroon in een:

 

Vrolijk ijlde ik, als een hinde,

 

Met den bruidskrans hem op zij...

 

Want ik min mijn welbeminde;

 

Welbeminde, min ook mij.

[p. 154]

 

Of, van 't vroegste morgenkrieken

 

Tot de scheemring viel in 't bosch,

 

Wilde ik om hem fladderwieken

 

In een donzen vogeldos:

 

'k Vloog hem na van eik op linde;

 

'k Zong mijn zoetste melodij,

 

Want ik min mijn welbeminde;

 

Welbeminde, min ook mij.

 

 

 

Of ik wilde een arend wezen,

 

Die hem nastreek op zijn togt,

 

En waar stormen om hem rezen,

 

Met de vlerk hem dekken mogt...

 

Maar waar dwaal ik heen, ontzinde,

 

Ik gekluisterd, meer dan hij!...

 

Doch ik min mijn welbeminde;

 

Welbeminde, min ook mij.’

 

 

 

Naar het Engelsch.