Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 21]

Na eene ziekte.

Ik lag en sliep. Daar bibberden mijn leden:

De koorts greep in den slaap mij aan;

'k Was vuur en ijs van boven tot beneden:

Ik kon niet zitten en niet staan.

Zij bragten troost, de vrienden en de magen,

Die kijken kwamen hoe ik 't had;

Maar 't wijfjelief zat troosteloos te klagen

En schreide zich de wangen nat.

Toen kwam vriend Hein. ‘Staak, wijfjelief, dat weenen;

Ik breng hem rust: hij is zoo moê!’

Ik zag den dood! hij boog zich naar mij henen

En stak de hand mij lagchend toe.

[p. 22]

 

‘Wees welkom, Hein!’ zoo sprak ik zonder schroomen:

 

‘Wees welkom, want gij lacht mij aan.

 

Maar, beste vriend! als ge eens terug kost komen,

 

't Was waarlijk braaf van u gedaan.’

 

 

 

‘Is asmus bang? - Welnu, ik ga u groeten:

 

Vaarwel! ik doe niet graag belet;

 

'k Zal hier of daar u wel eens weer ontmoeten.’

 

En langzaam dreef hij weg van 't bed.

 

 

 

En ik genas. - o God, ik wil u loven!

 

't Is op deze aarde schoon en goed:

 

De hemel drijft er met zijn zonnen boven;

 

Er groeit gebloemte aan ieders voet.

 

 

 

'k Wil vrolijk nu op nieuw mijn pad betreden,

 

Schoon naast de roos ook distlen staan;

 

En gij, vriend Hein! of morgen dan of heden,

 

Lach, als gij weerkomt, weer mij aan.