Suid-Afrikaanse volkspoësie

Bijdrae tot die Suid-Afrikaanse volkskunde

[p. 1]

I. Kinderliedjies en kinderryme.

A. Die kind by moeder tuis.

a. Wiegeliedjies en Slaapdeuntjies.

Uit arbeid word ritme gebore, en uit hierdie ritme die lied; dit is in grote trekke die betoog van Dr. Karl Bücher in sy bekende boek ‘Arbeit und Rhythmus.’

Ritme, in die algemeen, word gekenmerk deur 'n gelykmafige, reëlmatige afwisseling van sterk en swak, of anders om. Sonder so'n afwisseling, geen ritme.

Nou is dit opmerklik dat elke liggaamsbeweging minstens uit twee elemente bestaat, 'n sterkere en 'n swakkere, die spanning en die inkrimping van die spiere. By 'n werk, dus, soos pik, kap en dors met 'n dorsvleël, waarby dieselfde beweging voortdurend herhaal word, ontstaan vanself die eerste vereiste vir ritme, n.l. die gereelde afwisseling, sterk-swak, gepaard gaande met die heffing en daling van die werktuig. Hoe meer gekoördineerd hierdie beweginge word, d.w.s. hoe meer ieder volgende spierspanning resp. spierkrimping aan die vorige in duur en intensiteit gelyk word, des te meer ritmies en outomaties word die werk.

Die liggaamsbeweginge self is geluidloos: hulle het dus geen toonritme. Maar by die arbeid kan dit gebeur, dat die geluidlose liggaamsritme hoorbaar gemarkeerd word deur die in aanraking kom van die werktuig met die voorwerp van bewerking: die pik, byl, of dorsvleël veroorsaak 'n duidelik waarneembare geluid.

Hierdie arbeidsritme kan verder nog versterk word, of by geluidloos werk, vervang word, deur die menslike stem. Die geluide, wat so deur die arbeider uitgestoot word, is

[p. 2]

dikwels ongeartikuleerd; maar naas hierdie inhoudlose ejakulasies kan sig later woorde en sinne voeg, met die gevolg, dat die oorspronklike sinlose natuurklanke òf heeltemal verdronge word, òf nog slegs as keerrym of refrein in die arbeidsliedjie bewaar bly. Daar is dus 'n geleidelike ontwikkeling van sinlose natuurklank tot lied. Die resultaat is die arbeidsliedjie, soos ons hom by byna alle volke in meerder of minder mate aantref.

Die beste illustrasies vir sy teorie vind Bücher by volke wat nog onder min of meer primitiewe kultuurtoestande leef. Waar die moderne tegniek die hand laat vervang het deur die masien, hou nie enkel die arbeidslied op om te ontstaan nie, maar die reeds bestaande sterf uit.

Dit spreek van self dat, veral by meer gevorderde kultuurvolke, daar 'n massa volksliedere is wat op 'n ander wyse hulle ontstaan gevind het as op die een deur Bücher geskets: eenmaal in swang het die volkslied as genre hom ook onafhanklik van arbeid en arbeidsritme selfstandig verder ontwikkel.¹⁾ In Suid-Afrika is liedere van die eerste soort so goed as onbekend:²⁾ tot die meer primitiewe, nietemin, behoort seker nog enkele van ons Wiegeliedjies. Die liggaamsritme van die suigeling-sussende moeder het ongetwyfeld ook, soos Bücher dit wil, soms tot lied geword: die klanke, waarmee party wiegeliedjies aanvang, en wat in baie tale optree - ‘ninne-ninne’, ‘lulle-lulle’, ‘do-do’ en dergelyke - behoort hoogswaarskynlik nog tot die wêreld van roepe

1) vgl. O. Böckel, bl. 14. ‘Der Ruf im Refrein ist gewissermaszen ein “vorsindflutlicher” Rest von der Urform des Volksliedes, ein Überbleibsel einer Entwicklung, die das Volkslied sonst weit hinter sich gelassen hat.
Das Lied hat sich, nachdem es die Schale des Rufes gesprengt in der Volksdichtung selbstständig weiter entwickelt.’

2) Die enigste wat enigsins op 'n arbeidsliedjie lyk in my versameling is my deur Prof. S.P.E. Boshoff, Potchefstroom, toegestuur: ‘Eina, tweina, hip! / Eina, motjielwyna, hip!’ Hy voeg hierby: ‘Dit word deur die werksvolk gebruik, b.v. by die vastrek van die tou by vraglaai’.

[p. 3]

en geluide - hier van moedervreugde by die wieg - waarvan ook die keerryme by ander liedere soms getuig.

Van die bogenoemde internasionale wiegelied-woordjies is ‘doe-doe’ ook nog by ons bewaar. Dit kan beskou word as die kiem miskien waaruit die hele liedjie gegroei het.

Doe doe¹⁾, doe doe baba,
Baba moet maar slapie,
Ou paai sal vir baba vang,
As baba nie wil doedoe gaan.

(Schonken, bls. 65.)

Enigsins anders lui dieselfde tugrympie in die Noord-Vrystaat:

Kindjie moet maar slape gaan,
Anders kom Paaiboelieman:
Ou Paaiboelie kom vir kindjie vang.
Slaap, kindjie, slapies maar.

Is die ‘wolf’ naas ‘ou paaiboelie’ in Suid- Afrika eers die troue bondgenoot van moeder geword - 'n taggentig jaar gelede het dit nog van wolwe by ons gewemel - of is hy in werklikheid 'n mietiese wese uit die oertyd? Die weerwolf²⁾ het in Suid-Afrika bly lewe, al moes hy, toe sy naam

1) Vir die betekenis van hierdie soort woordjies vgl. O. Böckel, bl. 8-9, Böhme, bl. 13-14; vir beginreëls van Nederl. liedjies C.T. IV, bl. 230 vlg. b.v. ‘Doe, doe, kinneken, doe’; ‘Do, do, kinjeken, do’; ‘Dou dou, kinne mijne nin’; ‘Nina, kin'ke’; ‘Nijn! nyn! kinke’; ‘Suja, suja, kiendje’, ens.

2) Oor die Weerwolf sie Schrijnen N.V. I, bl. 73-4. (Die weerwolfmiete het alle Indo-Germaanse volke gemeen.) Oor die gawe wat sommige persone besit om op bepaalde tye, meesal omstreeks Kersmis of St. Jan, in wolwe te verander, sien Schrynen I, bl. 74. Vir voorbeelde uit die Noorse oudheid, Vǫlsungasaga (Ranisch) bl. 8, 10-11; Edda (Boer), Helgakviδa Hjǫrvarδssonar, bl. 128 (prosa) en bl. 129 (strofe 35).
Heel uitvoerig word die oorsprong van die wolf mietes behandel deur W. Manhardt: Wald- und Feldkute II, bl. 318 vlgg.: ‘Mann warnt die kinder sich zum abpflücken von Kornblumen (Cyanen) ins Getreide zu verlaufen, denn der Roggenwolf oder Kornwolf sitze darin und fresse sie auf oder nehme sie mit’. Ook in Frankrijk word by die geleentheid gewaarsku, le loup vous mangera, le loup vous prendra. ‘Die Namen Roggenwolf, Kornwolf, Haferwolf, Pflauwenwolf, Graswolf bezeichnen eine der manigfachen Formen, unter denen der im Winde und zugleich im Leben der Kräuter und Bäume waltende Geist des Wachstums dem Glauben der Vorwelt als persönlich geworden vorschwebte.’

[p. 4]

op 'n dier, die maanhaarjakkals, oorgedra werd, uit die ryk van die verbeelding na die van die werklikheid verhuis. Wanneer die Afrikaanse moeder haar deuntjie by die wieg neurie, dan denk sy miskien aan die wolf in lewende lywe, maar dat juis die wolf bo al die ander wiide diere by ons die plek in die kinderkamer gekry het, dank hy seker aan sy mietiese rol in die ou-Germaanse volksgeloof.

Doedoe, doedoe baba
Baba moet maar slapie,
Wolfie sal vir baba vang,¹⁾
As baba nie wil slapie.

(Petrusburg, o.v.s.)

Soms - want moeder meen allerminst wat sy sê - verdwyn die dreigement uit die laaste twee reëls, en kom die moederlike sorg plotseling te voorskyn:

Wolfie wil vir baba vang,
Mama sal vir wolfie slaan.

Die moederliefde spreek oral dieselfde taal; ook op die Twentse heides, wanneer die kindertjies sidder vir die ‘Witte Wiêven’ troos sy:

Suja, suja, lutke wicht,
Sloape zeute, eugkes dicht.
Hunnewiêwe, 'k zal diê sloan,
Kumst du biê de huja stôan.

(Driem. Bld. I, 13).

1) Vir 'n vroeë voorbeeld van hierdie dreigement vgl. die volgende, aangehaal in Böhmes inleiding: ‘Boner im Edelstein, (Gedichted 1330, gedr. 1401) erzählt nach Pfeiffers Ausg. (163, 9), wie eine Frau ihr weinendes Kind mit einem Ei beschwichtigen wollte; als dies verfing, sprach sie:

“Swîg, mi liebez kint! swîgest nicht, der Wolf dich nimt;
dem wil ich dich schiere geben.
swîg, wiltu behalten dîn leben”’.

[p. 5]

Iets persoonliks kry 'n ander slaapdeuntjie, uit Kakamas, waarin daar 'n eienaam genoem word. Ook hier tree die moeder sussend en troostend op: -

Soesa, my lam! Soesa, my lam!
Soesa my lam! Waarom is jy bang?
Soesa, my lam! Soesa, my lam!
Is jy dan bang
Dat Dollewera¹⁾ se honde
Jou sal vang?

Waar die bevolking verspreid woon sterf die volkslied maklik. Die prys van ons isolement onderling en teenoor die res van die wêreld betaal ons langs die hele lienie; van die wieg af begin dit al: ons kinderwêreld is arm geword aan ritmiese uiting. Die wolf leef in nog één deuntjie.²⁾

Boertjie, pas op,
Of jy kry klop!
Kyk nie om,
Of die wolfie kom!

(Petrusburg, Bethulie, Angola, ens.)

Veel minder skrikwekkend as die ‘wolfie’, maar tog nog geniepsig genoeg is Klaas Vakie. Deur enige openinkie in die huis kan hy binnesluip; langs kindjie se nekkie klim hy omhoog, en op die oortjie gaan hy sand in kindjie se ogies sit en strooi - van daar dat die ooglidjies swaar word. Na aan die Hollandse wersies nog staan die meeste van die rympies wat van Klaas Vakie vertel: so een uit Bethulie, en een uit die Oos-Vrystaat.

1) D'Oliveira (?)

2) Die rympie uit die Kaapprovinsie.

Wolfie rol pampoen in die sloot,
Jakkals skrik hom byna dood,

staan miskien in verband met een of ander van die S.-A. wersies van die Reinaertsage.

[p. 6]

1. (Afrikaans)		2. (Nederlands)
Klaas Vakie kom,		Klaas Vakeling, Klaas Vakeling,^1)
Klaas Vakie kom,		Hij komt den schoorsteen in,
Hy kom by die skoorsteen in,		Hij komt op kindjes oogen,
Hy kom by kleine Anna		Al met een zoeten zin.
Met so'n lustige sin.^2)		't Kindje gaat naar bed,
Kindjie gaat naar bed,		't Kindje gaat naar bed,
Kindjie gaat naar bed		Zijn oogjes vallen toe.
Haar ogies val so toe;		Hij zal zoete melkje drinken,
Sy sal die melkies drinke		Al van de bonte koe.
Al van die bonte koe;		De koe is bont,
Die koeitjie is bont,		En de melk is gezond,
Haar melkie is gesond,		Die loopt in kindjes mond.
Dit loop in Anna haar mond.			(v. Vloten 8).
	(Bethulie).

Klaas Vakie die kom,
Klaas Vakie die kom,
Hy kom die skoorsteen in,
Boetie se ogies val haas toe.

(Dist. Ladybrand).³⁾

'n Soet suggessie, wat moet inwerk op die klein dogtertjie, is bedoeld in 'n omwerking van die ouere wersie hierbo:

Klaas Vakie die kom by die skoorsteen in,
Hy vra waar klein Annatje is;
Sy lê op haar bedjie so soet en so stil,
En sy maak haar ogies toe.

(Tante Kota, bl. 30).

Die idee van sand in die ogies strooi is volstrek nie tot die Afrikaans beperk nie; ook in die Hollandse kinderwêreld is dit 'n gemeenplaas. Dit blyk o.a. uit die volgende versie:

Het mantje
Met zandje
Kwam van de boogjes,
Strooit zand in de oogjes
Van ons kleine - kize, kize, kize!

(v. Vloten. bls. 9).

1) Ook soms ‘Klaas Vaak’ (v. Vloten 8).

2) vir ‘lustig gesing’.

3) vgl. Böhme (Inleiding).

[p. 7]

Wiegeliedjies, waarin die skaap genoem, en sy deugde die kindjie aangeprys word, kom in Germaans Europa veelvuldig voor¹⁾ Is dit miskien omdat die woord so maklik rym op ‘slaap’? Seker spreek dit ook vir die opvatting dat hierdie soort liedjies onder boere ontstaan het, waar die skaap nog die daelikse metgesel van die kind was.

Slaap, kindjie, slaap,
Daar buite loop 'n skaap,
'n Skaap met witte voetjies,²⁾
Hy drink sy melk so soetjies,
Slaap, kindjie, slaap.

Die liedjie stam byna woordelik uit Holland; skoolboekies het ongetwyfeld ook hulle aandeel gehad in die verspreiding en popularisering daarvan. Maar tog, dertig jaar gelede al was hy in die Distrik van Rouxville sonder enige bysmaak van boeke aan moeders wel bekend. Uit die taalvorme blyk die Hollandse afkoms hier duidelik; in sy sterke neiging tot verkleinwoordjies sit egter weer iets tiepies Afrikaans.

Doe doe, kindjie, doe doe!
(of Slapie, kindjie, slapie)
Daar buite loop 'n skapie,
'n Skapie met wit voetjies,
Hy gee sy melk so eren-soet.
Wie sal kindjie wiegen?
Die uiltjies die daar vliegen.
Doe doe, kindjie, doe doe!

Van die baie Nederlandse wersies noem ek ter vergelyking vir die aardigheid hier in dialektiese uit Frans-Vlaandere. Leuk is ook die Duitse lesing daarnaas:

1) vgl. Böhme (Inleiding).

2) ‘met vier witte voetjies’ (Bethulie).

(Nederlands)	(Duits)
Slaept, kindeken, slaept!	Schlaf, kindlein, schlaf,
Iu vader hed ä schaepje;	So schenk ich dir ein Schaf,
En 't draegt al witte voetjes;	Mit einer goldnen Schelle fein,
En 't drinkt de melk zoo zoetjes;	Das soll dein Spielgeselle sein,

[p. 8]

't Drinkt de melk zij buikje vol,		Schlaf, Kindlein, schlaf!
En 't slaept g'lyk ä mol.		Höre, mein Kindchen, was wil ich dir singen.
	(De Coussemaker bls. 420).^2)
		Äpfel und Birnen soll Vater mitbringen.
		Pflaume, Rosinen und Feigen,
		Mein Kindchen soll Schlafen und schweigen
			(Des Knaben Wunderhorn ed.
			Arnim & Brentano: III p. 248).

Seer seker eers in Suid-Afrika ontstaan is 'n ander wiegeliedjie, ook op die reëltjie ‘Slaap, kindjie, slaap’, opgebou; dit het ongetwyfeld die invloed ondergaan van die rympie:

A, B, boek,
Die meester sit in die hoek,
Hy eet 'n stukkie koek, ens.,

en miskien van nog een behorende tot die klas van

Paardje, paardje, ry naar stee,
Breng voor 't kindje koekjes mee...

Die reis gaat in hierdie geval na die Kaap: -

Slaap, kindjie, slaap,
Papa gaat naar die Kaap,
Papa het gaan koekies koop.
Dan sit jy in die hoekie,
Dan kry jy 'n koekie,
Dan vat jy met jou handjie,
Dan byt jy met jou tandjie.

(Schonken, bls. 64).

2) Vgl. ook nog v. Vloten 6, CT. IV, 246, Böhme 7, Tante Kota 7, Schonken 64, Groenewald 20.

[p. 9]

b. Paai- en koseliedjies, troetelrympies, ens.

Is hy eindelik sterk genoeg dan begin die kindjie te huppel en spring op moeder se skoot. Die vorm wat so'n skootliedjie kan aanneem bewys enetjie uit Holland, wat in Suid-Afrika ook nie onbekend gebly het nie; inteendeel, dit het by ons miskien selfs 'n Afrikaanse cachet gekry.

(Afrikaans)		(Nederlands)
Hopmajannetjie,		Hop, Marjannetje,
Hopmajannetjie,		Koffiekannetje,
Hopmajannetjie Janse,		Hop, Marjannetje Jansen,
Hy skuur sy pot al is dit swart,		Hij wiegt het kind en roert de pap,
En laat sy poppetjie danse.		En laat zijn hondje dansen.
	(Schonken, bl. 65.)		(v. Vloten, 106.)^1)

Wie hierdie geduldige potteskuurder en kinderwagter is, vertel ons 'n ander lesing van die liedjies uit Nederland:

Hop, Marianneke,

Pop, Marianneke,

(of: Stroop in het kanneke)

Laat de poppekes dansen.

Een goeie man,

Een brave man,

Een man van complaisance.
Hij roert de pap, hij wiegt het kind -
En laat zijn vrouwke [hondje] dansen.

(Schrijnen N.V., bl. 223.)

Van die deuntjies, waarin die ruitertjies op vader se knie so'n uitgelate behae skep, Ruiter- of Knie-deuntjies, is daar een wyd en syd oor Suid-Afrika versprei. Vir sy populariteit spreek sy baie wariante.

1) Vgl. verder, v. Vloten 107, CT. IV, 252-254, Boekenoogen bls. 5, Kalff, Het Lied in de Middeleeuwen, bls. 539 en 424.

(Afrikaans)	(Nederlands)
Also ry die heertjies	Ziet zoo rijen de heeren
Met hulle bonte kleertjies;	Met 'er bonte kleeren,

[p. 10]

Also ry die vroutjies		Ziet zoo rijen de vrouwen
Met hulle korte moutjies;		Met 'er wije mouwen,
Also ry die akkerman		Ziet zoo rijdt de akkerman
Met sy perdjie agteraan.		Met zijn paardje achteraan.
Keputte, keputte, keputte.
	(Petrusburg O.V.S.)	(N. Bodenheim, Handje-plak).

'n Twede Petrusburgse lesing lui woordelik soos hierbo, net die vrouwe het ‘wye’ moue, en twee reëls meer, net vóór die ‘akkerman’, vertel ook van die ‘kneg’:

Also ry die skele kneg
Met sy perdjie ook die weg.

'n Aanmaning en 'n beskrywing van die perde vorm in Europa sowel as in S.-Afrika gewoonlik die aanhef by hierdie rympie:

Hurte, hurte perdjies,
Met hul stompe stertjies!
Also ry die vrouens
Met hul korte mouens;¹⁾
Also ry die skele kneg
Met sy perdjie ook die weg.

(Carnarvon, K.P.)

Sommige van die Afrikaanse wersies van hierdie liedjie is seker goed so oud as ons taal. Van een, beginnende met ‘Hoppel, hoppel paardjie’, getuig die insender, iemand van oor middelbare leeftyd, ‘Ek het dit as kind van my pa en hy weer van sy pa’. Net soos in Nederland vertoon die aanvangsreël by ons soms sterke wariasies: behalwe die reeds genoemde kom ook nog voor: ‘Hople, hople’, ‘huppel, huppel’, ‘hitte, hitte’, ‘hosse, hosse’. Na aan baie Nederlandse lesinge staan ook nog ‘vlosse’ en ‘vosse’ stertjie. (vgl. v. Vloten, 14-15; Schonken, bls. 65; Groenewald, bls. 21).

Ek laat die geselskap nog 'n keer verby galoppeer: dit word byna so prettig as op 'n perdetentoonstelling:

1) Vgl. ook uit Paarl hierde vorm: Hurte, hurte here / Met hulle bonte klere, / Hurte, hurte vrouens / met hulle bonte mouens / Hurte, hurte akkerman, ens.

[p. 11]

 

Kóepeĕdie, kóepeĕdie, kóē, kóē

 

So loop die perdjies

 

Met hulle vlosse stertjies,

 

So ry die heertjies

 

Met hulle bonte kleertjies;

 

So ry die vroutjies

 

Met hulle wye moutjies;

 

So ry die akkerman

 

Met sy perdjie agteran.

 

 

 

(Groenewald, bls. 21.)

Dit is op of teen Sondag, sê die meeste Nederlandse redaksies, dat die mense hulle die weelde veroorloof van so in hulle beste klere die weg op te ja. Al wilder word die vaart; die lat ontbreek nie: -

Jui, jui, peerdjen,

't Menneken noem een geerdjen.
't Menneken oet een hazelnoot.

Jui, jui, peerdjen voort.

Dan komen al de heeren

Met hunne beste kleeren;

Dan komen al de jufferkes

Met hunne beste kufferkes;

Dan komt ook 't akkermenneken
Met zijn peerdjes aan zijn henneken.

Javok, javok, javok,

Draf, draf, draf,

Morgen is het Zondag.

(Diepenbeek, 't D. IV, 123.)¹⁾

'n Ander welbekende knieruiterliedjie in Nederland (vgl. v. Vloten bls. 14) tree ook wel soms in Suid-Afrika op; dit skyn daar veel minder sterk ingeburger te wees as die een hierbo. Uit Albertinia, K.P., is die volgende wersie: -

Hosse, hosse paardjie,
Met jou vlosse staartjie,
Met jou koper voetjies,
Paardjie ry wat soetjies,
Paardjie ry wat harder aan,
Dat ons kindjie mee kan gaan.

1) Vgl. vir verder voorbeelde CT. IV, 310 vlgg., Fl. v. Duyse II, 1355 vlgg., Böhme, bls. 79 vlgg., Tante Kota, bls. 17, Groenewald, bls. 21-2; vgl. ook G.F. Northall, E.F.R., bls. 423 vlgg.

[p. 12]

Onder die ruiterliedjies is die van die ryende heertjies seker by ons die mees verbreide: een wersie daarvan het

Also ry die boere,
Met hulle wye hoede.

Dit was ongetwyfeld onder invloed van 'n ander ruiterliedjie, ook oral in ons land bekend, dat die ‘boere’ die ‘here’ in hierdie een verdring het. Blykens die rymwoorde ‘so’: ‘toe’ is dit bes moontlik dat dit oorspronklik in die Boland tuis hoort:

Hoe ry die boere?
Sit-sit so, sit-sit so, sit-sit so;
Hoe ry die boere? Sit-sit so,
Hiervandaan na Pêrel toe.

(Paarl, KP.)

Op sommige plekke het die liedjie 'n refrein, en doen hy diens hy die tiekiedraaidans. Dit verteenwoordig so ongetwyfeld 'n later ontwikkeling.

Hoe ry die boere? Sit-sit so, sit-sit so, sit-sit so!

Hoe ry die boere? Sit-sit so, sit-sit so, hoera!

Ref.: En die Kaap se nooi sê: Tingeling, tingeling, tingeling!

En die Kaap se nooi sê: Tingeling, tingeling, tingeling, hoera!

(Kakamas)¹⁾

Dat die reis van Kakamas af ook maar nog in Pêrel eindig bewys 'n twede wersie waarvan reël 3 eweëens lui: ‘Hiervandaan na Pêrel toe’. ‘Hoera’ tree slegs in die refrein op:

En die Kaap se nooi sê: Tinglingling, tinglingling, tinglingling, hoera!

Hierdie laaste redaksie sal wel die mees juiste van die twee wees; dit word gestaaf deur 'n derde deur Prof. S.P.E. Boshoff in die omgewing van Heidelberg, Tvl., opgeteken. Volledigheidshalwe haal ek dit ook aan:

1) Meegedeel deur die heer C.J. Zaaiman, Kakamas Oos

[p. 13]

 

Hoe ry die boertjies? Sit-sit so,

 

Sit-sit so, sit-sit so,

 

Hoe ry die boertjies? Sit-sit so,

 

Mandjie patats na die Boland toe.

 

Ref.: Kaap se nooiens sê: Tingelingeling,

 

Tingelingeling, tingelingeling,

 

Kaap se nooiens sê: Tingelingeling,

 

Tingelingeling, hoera!

Naas hierdie tot dans gegroeide kniedeuntjie mag nog 'n ander eg Afrikaanse, die van ‘Jan Balie’, nie ontbreek nie. Dit sal in sy oorsprong wel nie ruiterliedjie gewees het nie; ek het hom egter altyd vir hierdie doel sien gebruik. Hy word in meer as een wariant aangetref:

in Angola: -

Taliet, daar kom Jan Balie aan!
Hy het sy vrou se tjalie aan.

in Petrusburg, O.V.S.: -

Hiert, daar kom Jan Balie aan!
Hy het sy vrou haar (se) tjalie aan;
Pierewiet, daar kom Jan Balie aan;
Hy betaal sy geld kontant,

of reël 4-5: -

Hy seil op sy gat,
Hy't 'n swart jas aan.

in Bultfontein, O.V.S.: -

Daar kom ou Jan Balie om die draai,
Hy het sy vrou se tjalie om;
Hy lag so, gie! Hy lag so, ga!
Hy lag so, gie, ga, ga!

In Nederlandse kinderrymversamelinge neem die Kittelrympies geen onbelangryke plaas in nie: een van die vernaamste daarvan, 'n Palm- of Plak-rympie, leef ook in ons kinderwêreld, en is, nog eens, in sy Afrikaanse vorm, seker so oud as ons taal. Die verste van die Nederlandse wersies af, dus ook seker met die meeste Afrikaanse bloed in die are, staan die volgende:

[p. 14]

 

Handjie plakkie,

 

Koekie bakkie,

 

Gaat na die markie,

 

Koop 'n stukkie

 

Lewer en longie,

 

Dit is goed vir die

 

sieke, sieke jongie.

 

 

 

(Petrusburg O.V.S.)

Die laaste drie woorde is hier die sein om te kielie. 'n Enkele keer tree die uitdrukking ‘is goed voor’ ook in Nederlandse redaksies op: - ‘'n Beetje van de pens, Is goed voor ne sieken mensch’ (CT. III, bl. 223); die gewone vorm sowel by ons as in Holland sien daar egter meesal anders uit: -

Handjies plak,
Koekies bak,
Gaan na die mark,
En koop 'n vark;
Koop 'n stukkie lewer
Vir die arme weduwe.
Koop 'n stukkie long
Vir die sieke jong.

(Zastron, O.V.S.)

Handje plak,
Ga naar de markt,
Koop een koe,
Een stukje toe,
Een stukje van de longen
Voor den zieken jongen,
Een stukje van de pens
Voor 't zieke mensch
Een stukje van de lever
Voor den zieken wever.
Kiele - kiele - kiele.

(N. Bodenheim, t.a.p.)

‘Vir die siek ou bewer’ het 'n Heilbronse wersie vir die derde laaste reël;¹⁾ die vak van die wewer is in Suid-Afrika onbekend.

‘Koekies bak’ lyk byna op 'n spesiaal Afrikaanse ontwikkeling: al die wersies uit my versameling bevat die reël. Dit is nietemin opmerkelik dat meer as een Duitse rymple ‘beim Handklatschen’ (vgl. Böhme bl. 46, rl. 99) aanvang met ‘Backe, backe Kuchen’. Die motief is dus oud. Wat wel nuut is, is enige reëls wat ons in die volgende wersie teëkom:

1) Hier ook die reël: Koop 'n koe / 'n Stukkie toe. (vgl. vir Nederl. o.a. ook Driem. Bld. III, 96-7; v. Vloten, bl. 2).

[p. 15]

 

Handjie klap,

 

Koekies bak,

 

Gaan na die mark

 

Koop 'n stukkie long

 

Vir die sieke jong,

 

Koop 'n stukkie lewer

 

Vir die sieke wewer,

 

Koop 'n stukkie konfyt

 

Vir die sieke meid,

 

Koop 'n stukkie lint

 

Vir die sieke kind.

 

Daar kom die krappie aangelope,

 

Onder die arrempie ingekrope

 

 

 

(Parys, O.V.S.)

Die moeder hou die handjie van die kindjie aan die punte van die vingers vas, terwyl sy daar saggies met haar regterhand op ‘handjie-plak maak’; as die rympie uit is, sê sy ‘kriewetie, krawwetie’, ens., en kielie onder die armpie.

Dr. Groenewald merk in verband hiermee op: ‘Oorspronkelik sal hierdie rympie hoogswaarskynlik nie as kinderrympie bedoel wees nie, so veel altans is seker, dat sy stof uit ernstiger praktyke van die lewe ontleen is’. Die handgeklap sou herinner aan die handslag waarmee vandag nog in sommige dele van Nederland 'n koop gesluit word.¹⁾

Van die so net aangehaalde Parysse wariant van ‘Handjie plak’, is die laaste twee reëls slegs 'n ander vorm van die kittelryme par excellence,

Kribbeltje, Krabbeltje kwam gelopen,
Kwam in kindjes halsje gekropen.

(N. Bodenhein, t.a.p.).²⁾

- In sy eenvoudigste vorm lui hy in Suid-Afrika:

‘Daar kom die krappie, hy soek water’,

waarby eweëens langs die armpie op tot in die nekkie gekielie word.

1) Vir 'n volledige bespreking van hierdie kwessie vgl. Groenewald, bl. 50-51; vgl. ook Driem. bld. IV, 240 O.V. X, 207-8. Vir wariante CT. III, bls. 221-225.

2) Vgl. Tante Kota, bls. 18: Krieweltje krauweltje, ens.

[p. 16]

Ook ‘Knype, knype tangetjie,’ (vgl. Tante Kota bls. 38, v. Vloten, bls. 35), tree soms in vereenvoudigde vorm op:

Knype, knype, tangetjie (driemaal)

gevolg deur ‘hoera!’ of ‘Kielie, kielie, kielie!’ By die eersgenoemde uitroep skiet die hande van moeder en kind plotseling omhoog. Van die langere wersies is die volgende uit Parys een van die aardigste:¹⁾

Knype, knype tangetjie!
Onder in die sloot,
Lê 'n kleine mannetjie;
Hy lê dood.
Tang ...........!

Ek eindig hierdie onderafdeling van rympies waarin die handjies hoofrol speel deur nog een uit Angola aan te haal. Mens sou dit oorspronklik Afrikaans wil noem, maar dit tree, in wariant altans, in Duitsland ook op:²⁾

Laat die voetjies trap, trap, trap!
Laat die handjies, klap, klap, klap!
Pas op vir jou! Pas op vir jou.
Of jy kry onder die taaibostou.
(War.: Of jy trou met 'n wedevrou).

1) Mooi is ook die wersies by Tante Kota, bls. 13, en 38.

2) n.l. bij Böhme bl. 494 as deel van die dans ‘Adam hatte sieben Söhnen’ (s.p.)

Mit den fingerchen tip, tip, tip,
Mit dem Köpfchen nick, nick, nick,
Mit dem Füschen trab, trab, trab,
Mit dem Händchen klapp, klapp, klapp.

[p. 17]

c. Vingerryme, ens.

Met liedjies, deuntjies en rympies word die kleine reisiger langsaam die wêreld van sy bewuste lewe binnegewieg. Spoedig begin ook die eerste onderrig, aanvanklik van sy naaste omgewing uit. Geen middel wat kragtiger tot sy bewussyn deurdring, as die tepasbrenging van sy eie liggaamsdele. Terwyl hy die name hoor word hom terselfdertyd die eienskappe daarvan geleer:

Gorrelpypie!
Kennewippie!
Mondjiefluitjie!
Neusiepypie!
Rode wangetjies!
Diep, diep klofie!
Waterogies!
Sjoeps! voor die hofie!

(Tante Kota, bls. 34).

Kennetjie, badennetjie,
Rooi lippies,
Stomp neusie,
Traan ogies,
Tok, tok, tok, voor die dotjie.

(Ibid. bl. 30)

Handjie plak,
Voetjie stap,
Ogies kyk,
Neusie snuit,
Mondjie fluit,
Kinnebak,
Gorrelgat,
Doedelsak.

(Zastron O.V.S.).

Nederlandse wariante van dieselfde soort kom veelvuldig voor (vgl. v. Vloten, bls. 4, Boekenoogen, O.R. bls. 39, Schrijnen I, bl. 124; vir Afrikaanse nog Tante Kota bls. 21, 28, 38).

Nog aanskoueliker word die les waar dit oor die onderskeid tussen die verskillende vingers gaat; voel, hoor en sien werk hier saam om die onderwys krag by te set.

2

[p. 18]

In Petrusburg tree die Vingerrym in sy kortere vorm so op:

1.	2.
Duimpie	Duim
Duimpie se maat,	Duim se maat,
Langeraad,	Langeraad
Vierlanvink,	Pietlepooi (of Vielevooi)
Korte plnk.	Pis - in - die - kooi.

In Parys, O.V.S., lui reël 4 en 5 van hierdie rympie:

‘Vie(r)-lavink, korte pink’;

by Tante Kota (bls. 40):

‘Piet lange Booie,
En spring in die kooie’;

in Paarl, K.P.:

Vielavooi, Vang-'n-vlooi (of, Pie-in-die-kooi).

Dit is ook by hierdie reëls waar die Nederlandse wersies die meeste verbasteringe vertoon: -

Duimke,
Duimkes knape,
Pier-la-peu, (Waals vir Pierre-la-peur: CT)
Lange rape,
Kruipt in 't heu. (CT. III, 233 v.)

Ander Nederlandse benaminge vir die ringvinger lui dan nog: ‘fiellefooi’, ‘piellepoot’, ‘fierlafluitjie’, ‘pierlapuit’, ‘fiedelevink’. (vgl. 't Daghet III bl. 99).

Soms word die volgorde omgekeer¹⁾; aldus in die volgende ryme:

1) Vgl. ook Sch. bl. 67, waar o.a. ook ‘Potlekker’ vir die voorvinger.

(Afrikaans)		(Nederlands)
Pinkie,		Pink
Gouelinkie		Gouden rink
Lauriêrboom,		Langeliereboom,
Spellemaker,		Potteveger
Gogga- (of Luize-) kraker		Luizekraker.
	(Paarl)		(CT. III, 237).

Veral geliefd is die vingerrympies in die vorm, waarin

[p. 19]

hulle deur Böhme met reg genoem word ‘Fingermärchen’.¹⁾ Pinkie word hier 'n ‘als-opeter’.

1) Bl. 50 reël. 99.

(Afrikaans)	(Nederlands)
Duimpie het 'n os gekog,	Duimeling heeft een koe gekocht,
Janneman het hom tuis gebrog,	Johan heeft ze thuis gebrocht,
Langman het hom afgeslag,	Langhals had ze gesteken,
Vietjie het wors gestop,	Pinnefek^2) had de worst gemaakt,
Klein Skelmpie het alles opgeëet	En klein Pinksken had ze heel opgeëten.
		('t Daghet, III, 18).

In ander Afrikaanse wersies word die wysvinger verder nog genoem ‘Johannes’, ‘Jonas’, ‘Vingerling’, en gewoon weg ‘Duimpie se maat’; die middelvinger, ‘Langeraad’, en ‘De Lange’; vir die ringvinger kom naas vroeër gemelde name nog ‘Vilis’ en ‘Melkboer’ voor;³⁾ die duim heet ook ‘Duimelot’

‘Korte Pink’, ‘Klein Skelmpie’, ‘Duiweltjie’ tree soms ook op in die rol van verklikker. Partykeer, in die Nederlandse redaksies, is dit die groter broers se kosdiewery uit ‘moeders’ of ‘grootmoeders kastje’ wat ‘'t Kleine Ding’ gaan verklap; dan weer betref dit die ongeluk wat Duim oorgekom het:

2) ‘Deze vingernamen zijn geslagen wi de gewoone koeterwalsche woorden. Vergelijkt fek met fikken d.i. vingers van de stam pakken, pikken’. Ergo vinger+pēkτ;finnefek. ('t Daghet III, 17).

3) Vgl. ook die name hy Schonken, bls. 67.

(Afrikaans)		(Nederlands)
Duimpie het in die water geval,		Duimelot is in 't water gevallen,
Lekkepot het hom uit gehaal,		Likkepot heeft hem er uit gehaald,
Lange Jan het hom huis toe gedra,		Lange Jaap heeft hem thuis gebracht
Korte Knaap het hom neer gelê,		Korte Knaap heeft hem in 't bed geleid,
En Pinkie het vir ma gaat sê^4).
	(Amersfoort, Tvl.)	En dat kleine, kleine Pinkje heeft alles gezeid.
			(v. Vloten, bl. 10).

4) Maar vgl. verder CT. II1, 218 & v. Vl. 10. v.; vgl. ook Schonken bls. 69; Tante Kota bls. 16; Böhme Nr. 202 vlgg. (waar o.a. ‘Und der kleine Spitzbuf hat alles der Mama geseit’); G.F. Northall. E.F.R. bls. 416 vlgg.

[p. 20]

Die voorstelling van die vingers as persone, en, met name, as kinders van een huis, lyk volkome natuurlik in die sprokiesatmosfeer van die kinderkamer. Die kleinste is verklikker en word by die ete voorgetrek; Dit is alles natuurgetrou, en so is ook die name ‘luisekraker’, Potlekker’ en dergelike.¹⁾

En tog, daar bly wel deeglik wat te sêe vir die opvatting dat die vingerrympies en vingername elemente bevat wat op ou volksgeloof berus. In die eerste plek is dit wel opmerkenswaardig dat sowel hierdie vingername as die sprokies daaraan verbonde wyd verbreid is. Veral die sprokies vertoon onderlinge ooreenkoms in tal van lande. Die hand word vandag nog beskou as die besitter van eienskappe waaruit die toekoms kan voorspel word. By die Grieke was ieder vinger aan 'n ander god gewy, en uitdrukkinge soos ‘Gods hand’, ‘Gods vinger’, word nog daeliks gebesig. By 'n eed werd die duim en die eerste twee vingers omhoog gesteek. Die duim word deur die Lex Salica ‘Alahthuma’, Godsvinger, genoem. Die deel tussen duim en voorvinger het die naam gedra van Wodansspan, en Wodan was god van die fortuin, veral by kansspele; vandag nog hou ons die duim vas vir iemand aan wie ons geluk toewens. Aan die ringvinger werd helende krag toegeskryf: by Plinius heet hy ‘digitus medicus’; in die Angelsaksies, ‘laecefinger’.²⁾ In ooreenstemming met hierdie benaminge is miskien die opvatting dat dit die ringvinger is wat die duim, nadat hy in die water geval het, in die bed lê.

1) Vgl. 't Daghet II bl. 99.

2) ‘The third finger was called lechman because a leche or doctor tasted everything by means of it ..... we find elsewhere another reason for this appellation, on account of the pulsation in it which was at one time supposed to communicate directly with the heart’ (G.F. Northall, ‘English Folk Rhymes’ bl. 415-1g) ‘Hence the Greeks and Romans used to call it the medical finger and used it for stirring mixtures under the notion that nothing noxious could touch it without its giving instant warning to the heart’ (ibid. voetnoot).

[p. 21]

Daar kan dus weinig twyfel bestaan ten opsigte van die bygelowige waarde wat aan hand en vingers geheg was. Niks natuurliker, dus, as om aan te neem dat die bygeloof ook sy rol sal gespeel het by die ontstaan van name en sprokies in verband met die vingers, al is dit vandag met juisheid nie meer na te gaan nie.¹⁾

1) Vgl. Rochholz bl. 99 v.v.

d. Gemengde rympies en deuntjies.

Die rympies en liedjies waarmee die kleine in sy eerste lewensjare onderhou word, skoot- en knie-deuntjies, skommel- en kittel-rympies, handjiesklap- en vinger-versies, vorm ongetwyfeld een van die gewigtigste opvoedingsmiddele in hierdie periode; gewigtig veral as mens bedenk dat sulke rympies die ewolusie van die mensheid meegemaak het. Hulle vorm ook haas die enigste geestelike goedere wat in hierdie tyd van sy lewe die wordende mensie ter beschikking staan.

Naas, en, uit 'n tydsoogpunt beskou, gedeeltelik parallel met hierdie ‘Koseliedere’ tref ons nog allerlei ryme aan, soms heel bont na inhoud en oorsprong.²⁾ Van die wat ik nou gaan noem sou enkele ook nog onder 'n ander rubriek tuis te brenge wees; merendeels is hulle egter nog paai-, troetel-, of koseliedjies. Sommige is alom bekende Nederlandse rympies; ook by ons is hulle dikwels nog so goed as Hollands.

Oor die algemeen is hierdie rympies minder goed bekend as die wat ek vroeër aangehaal het; skoolboekies het sonder twyfel meer as een daarvan aan sy gangbaarheid gehelp. Sie hier enige wat die weg tot algehele verafrikaansing 'n eind al op is³⁾:

2) Vgl. Boekenoogen, O.R., Böhme (inleiding).

3) Vgl. verder by Tante Kota, bls. 5, 14, 19, ens.

[p. 22]

1

 

Skuitjie vaar oor die see,

 

Breng vir kindjie koekies mee,

 

Koekies met vier hoekies,

 

Aan die kantjies rond en smal;

 

Raai eens wie dit hebben sal.

 

 

 

(Petrusburg, O.V.S.)

Jan, my man, sou ruiter word,
Jan, my man, hy had geen perd,
Toe neem hy die kat en trek die by die stert;
Toe had Jan my 'n perd¹⁾

(Ficksburg, O.V.S.)

Slaan Haman dood, slaan Haman dood;
Met skoene en met kouse:
Haman het 'n galg gebou
Vir Jode en vir smouse.

(Ficksburg, O.V.S., Nondweni, Natal)

By sommige ryme leen die taalvorme sig minder goed tot 'n verafrikaansing; so ook in die geval van die bekende ‘Buiten in de biezen’ (vgl. Driem. Bld. IV, 26; v. Vl. 43). Die volgende wersie, waarnaas ek aardigheidshalwe in Nederrynse plaas - die Nederlandse is in S.A. so wel bekend! - is al enigsins deur 'n Afrikaanse bril gesien:

1) vgl. v. Vloten, bl. 44-46.

(Afrikaans)	(Nederryns)
Buite in die bieses	Bute in de Bise
Daar lê 'n hondjie dood.	Do lei ên Höndje dôd.
Sy staartjie was bevrore,	Sin stertje wor bevrôre,
Sy beentjies ware bloot.	Sin bellekes leije blôt.
Toe kwam Aap^2) die slager	Du kôm Liske Lompe
Die sê: Die bees is mager	En sei: Et Hôndjen es verdronke.
Toe kwam Truitjie Lollepot,	Du kôm Liske Lollepot
Die sê: Die bees is waarlik sot.	En sei: Et Höndjen es kapot.
Toe kwam Jan die timmerman,	Du kôm Jan den Tömmermann
Die lapte er weer 'n staartje aan.	En tömmerden et Höndjen et stertje wer an
Toe liep die hondjie henen

2) Haas ieder Afrikaanse wersie het ‘Aap’.

[p. 23]

Met sy staartje tussen die benen		Wuh, wuh, wuh
	(Dist. Lindley O.V.S.)^1)	Sei et Höndjen dû.
(Meegedeel deur Dr. G.J. Boekenoogen).

Die coleur local begint ook al Afrikaans daar uit te sien in die volgende versie:

1) Vgl. Schonken bl. 66; v. Vloten, 43; Tante Kota, 20.

(Afrikaans)		(Nederlands)
Daar's 'n apie op 'n stokkie,		Daar zat 'n aapje op 'n stokje
Voor my ma se agterdeur;		Achter moeders keukendeur;
Daar's 'n gaatjie in sy broekie		Hy had 'n gaatje in zyn rokje,
En sy stertje hang daardeur		Daar stak het schelmpje zyn staartje deur.
	(Ficksburg O.V.S.)
		(Tante Kota, 29; vgl. v. Vloten 46).

Afrikaans van oorsprong sal wel hierdie een wees:

Die wind die waai,
Die haan die kraai,
Die bok staan op sy tone,
Hy steel die boer se bone
Die boer die kom met die kweperlat,
En slaat hom op sy linker blad.

(Parys, O.V.S.)

Van huis uit Nederlands, maar nog dieper ingewortel in ons kinderwêreld as die mees eg Afrikaanse rympies, is ‘Trippe(l), trappe(l) t(r)one’.²⁾ Dat kinderrympies dit so dikwels oor diere het is nog eens 'n bewys dat hulle nie in die drukte en damp van stede ontstaan het nie: dit spreek tewens ook vir 'n betreklik hoë ouderdom.

Triepel, trappel tone,
Die varkies in die bone,
Die koeitjies in die klawer,
Die perdjies in die hawer,
Die eendjies op die watergras,
Die gansies op die groene gras,
Ek wens dat kindje groter was,
Dat hy die gansies op kan pas.

(Petrusburg O.V.S.)

2) Vgl. v. Vloten, bl. 6, Tante Kota, bl. 9.

[p. 24]

Die rymende verspare^r 13-6 wissel soms onderling; 'n enkele keer is daar nog Hollandse woordvorme soos ‘paardjies’ tussen.

Trippe, trappe, tone,
Die varkens in die bone,
Die koeie in die klawer,¹⁾
Die perde in die hawer,
Die eende op die waterplas,
Die ganse op die groene gras,
Ek wens dat die kindjie grooter was,
Om eende en ganse op te pas.²⁾

(Dewetsdorp)

Triepel, trappel, trone,
Die varkies in die bone,
Die eendjies op die waterplas,
Die gansies op die groene gras,
Die perdjies in die hawer,
Die koeitjies in die klawer,
'k Wens dat kindjie groter was,
Om (al) die diertjies op te pas.

(Zastron).

Een van die interessantste eienaardighede van kinderryme is die konserwatisme waarmee hulle soms elemente uit 'n lang verlede bewaar. By die vingerrympies het ons daar al 'n voorbeeld van leer ken; later sal ons nog telkens weer gevalle van hierdie verskynsel teëkom.

Die rympie ‘Anna (of Moeder) Maria sit onder die trap’ het 'n ou-kristelike agtergrond:

Moeder Maria sit onder die trap,
Sy voer haar kinders met suiker en pap.
‘Josie moet naar skool toe gaan’.
‘Moeder, ek het geen skoene aan’.
Trek jou vader zyn stevels aan,
Gaat daarmee naar spanje,
Van Spanje naar Oranje,
Van Oranje naar die zee,
Breng een mandje vol appeltjes mee’.

(Tante Kota, bl. 7.)

Die twede gedeelte van hierdie rympie, n.l. die reis na Spanje en verder, hoort nie oorspronklik hier tuis nie.³⁾ Wat Josie in werklikheid doet na die aantrek van pa se stewels, vertel die Hollandse wersie ons:

1) Koeitjies in die klawer·wei, Kalfies in die groene vlei (Bethulie).

2) Om hul almal op te pas (Bethulie).

3) vgl. v. Vloten, vls. 74 v. CT. IV, 215 v.v., VIII, 222, Groene wald, bl. 47.

[p. 25]

 

Anna Maria zat achter den trap,

 

Zy voerde haar kindje suikerdepap,

 

Suikerdepap met het lepeltje,

 

Uit het koperen keteltje.

 

‘Joosje, je moet naar school toe gaan’.

 

‘Moeder, ik heb geen klompjes aan’.

 

‘Trek je vaders hossebossen aan,

 

Slof er zoo mee henen’.

 

Joosje kwam te laat.

 

De meester die was kwaad,

 

De meester nam de palmstok

 

En sloeg er Joosje mee op zijn kop.

 

Joosje nam zijn linkerpoot

 

En sloeg den meester halfdood.

 

‘Kinderen, sluit de boekjes toe,

 

Gaat naar vader en moeder toe’.

 

‘Dag moeder, dag vader.

 

Moeder, onze meester is dood,

 

Wie zal ons nu leren?’

 

 

 

(Boekenoogen O.R. bls. 11.)

Die Middeleeuse Aurea Legenda o.a., verhaal, na die apokriewe Evangelie van Thomas, ‘hoe die kleine Jezus sy meester se kennis oor die alfabet in twyfel trek: hieroor word die meester driftig en slaan hom op sy hoof. Jezus vervloek daarop die meester, sodat hy in onmag neerval’¹⁾

Die Josie van ons rympie is dus niemand anders as Jezus; op die moeder van Christus wys ook name soos Ons Lievrouken, Anna Maria, Moeder Maria, Marijken, Marie Sofie ens, wat in verskillende lesinge voorkom.

Dit is sy laat kom op skool wat in ons rympie vir Josie op sy kop laat kry. In sommige ander wersies, egter, (Suidnederlandse en Duitse), gebeur dit omdat hy beweer die les beter te ken as die meester self. Dit staan al heel na aan die ou evangeliese verhaal. Omtrent die samehang tussen die kinderrympie en die middeleeuse legende kan daar dus weinig twyfel bestaan.²⁾

1) Groenewald, bl. 48 met verwysing na Edgar Hennecke Neutestamentliche Apokryphen 1904 bls. 71 v.

2) Vir 'n meer breedvoerige bespreking vgl. Boekenoogen, O.R. bl. 11 v. en Groenewald, bls. 46-48

[p. 26]

Die Afrikaanse wersies aan my bekend bevat op een na almal die heterogene twede gedeelte; egter met verskil van slot onderling:

Anna Maria sit onder die trap,
Sy voer haar kinders met suiker en pap.
‘Josie, Josie, gaan na skool!’
‘Moeder, ek het nie skoentjies nie’.
‘Trek jou vader se horpe(l)s aan;
Ry daarmee na Amsterdam;
Van Amsterdam na Rotterdam,
Van Rotterdam na Spanje,
Van Spanje na Oranje.
Drie appeltjies aan die bome,
Ryke, ryke ome.
Draag twee bonte lepeltjies.

Ou Moeder Maria sit onder die trap,
Sy voer haar kinders met suiker en pap.
Ou Boetie moet na skool toe gaan’.
‘Moeder ek het geen stewels aan’.
‘Trek maar vader se laarse aan,
En ry daarmee na Amsterdam,
En breng 'n skuitje met appels saam.
Drie draadjies om die boom,
Die vark is sussie se peetoom.

Reëls wat lyk op ‘Drie appeltjies aan die bome, ens’. kom dikwels by Hollandse wersies van die twede helf van ons rympie voor; vergelyk,

Pruimpjes van de boomen,
Rijk, rijke oomen, enz.

(v. Vl. bl. 74.)

Lang ‘Drie appeltjies’ het die bekende tergrympie, ‘Drie draadjies om die boom’,¹⁾ die rympie in die Petrusburgse wersie binnegedring.

Dit lyk amper of daar in die rym van Josie en sy moeder 'n predisposiesie tot die in sig opneem van spotversies bestaat. So'n opname het ook nog plaas gevind by 'n vierde Afrikaanse wersie wat 'n vyftig jaar gelede al in die Vrystaat inheems was:

Hanna Marietjie sit op die trap,
Sy voer haar kinders met suiker en pap.
Skiele wip, skiele wap,
Hoe kyk jy my skeel
Oor my eie meel?

1) Sie bls. 47.

[p. 27]

‘Aan het meisje, dat het ongeluk heeft scheel te zien’, sê Dr. Boekenoogen (bl. 44), vraagt men spottend:

Schele Wiep, schele Wap,
Hoe kook je de pap?
Van water en meel?
Zie - je daarom zoo scheel?¹⁾

Die rym ‘pap-wap’ is by die Afrikaanse versie natuurlik aanleiding tot die verbinding met die rympie van Josie gewees. Die idee van 'n bespotting is blykens ‘skiele’ teenoor ‘skeel’ hier nie meer aanwesig nie’; in onafhanklike vorm soek mens na hierdie wersie dan ook te vergeefs by ons.

'n Ander rympie, ‘waarin ons verskillende reste van ou volksgeloof trugvind’,²⁾ vorm in die omgewing van Zastron, O.V.S., nog die kern van die sprokie van die bose stiefmoeder. Terwyl die vader in die veld is vermoor sy haar stiefseuntjie, en omdat sy nie weet wat om met die liggaampie te doen nie, kook sy hom en sit dit haar man voor. Die beentjies word deur die sustertjie, Leentje, onder die Olieboom begrawe. Ieder aand as die vader huis toe kom sien hy op die boom 'n voël sit, wat so pragtig sing. Die stiefmoeder stuur dan elke keer haar dogtertjie om die voël weg te ja. Een dag besluit die vader om te luister; en dit is wat hy hoor:³⁾

‘My moeder het my geslag,
My vader het my geëet,
En my suster Leentjie
Het al my beentjies
Onder die olieboom begrawe’.

In Petrusburg is die rympie ook bekend, maar nie die

1) Hiervan Wariante hy CT. VIII, 68-69; ook II, 95-6 as rondedans Böhme nr. 494: ‘Schele Wip, schele Wap, Mach mir ein Papp, Von Weisenmehl. Die Frau ist scheel’.

2) Groenewald bl. 48.

3) vgl. vir hierdie verhaal Grimm K.H.M. nr. 47, aangehaal deur Groenewald, 49; Kidson en Neal E.F.S. and. D., bls. 15 v.

[p. 28]

verhaal nie: die eerste twee reels, klaarblykelik die woorde van die vader, wys egter duidlik op 'n vroeër verbinding tussen versie en verhaal.

‘Leentjie, Leentjie, laat staan die voël,
Dat ons kan hoor wat sê die voël.’
My moeder het my geslag.
My vader het my geëet,
En my suster het my beentjies
Onder die olieboom begrawe.

Die boom, waaronder die kinderbeentjies begrawe word is volgens die Europese wersies gewoonlik die Jenewerboom;¹⁾ en met reg ook, want juis aan hierdie boom wordt deur die volksgeloof bowenatuurlike eienskappe toegeskrewe.²⁾ Die olieboom is dus seker 'n Afrikaanse wysiging na lokale omstandighede.

Behalwe die olieboomwersies bestaan daar egter nog 'n ander in Suid-Afrika: ook die sy doek, waarin die beentjies gewikkel word,³⁾ ontbreek hier nie:

My moeder het my geslag,
My vader het my geëet;
My suster Lenie
Het my beentjies
In melk afgewas, en in 'n wit sydoek gebind,
En onder die roosmarynboom begrawe.

(Bethulie, O.V.S.).

Die Afrikaanse wersie by Tante Kota bl. 24 is interessant deurdat daar van die voël 'n kwikstertjie gemaak word:

Kwik, kwikstertje!
Wat ben ik een schone vogeltje.
Myn moeder het my geslag,

1) Vir Engeland vgl. 'n wersie by Kidson and Neal bl. 15 v.; ook 'n wersie uit S.-A.: My mother killed her little son, My father thought me lost a gone, But my sister Marjory pitied me, And laid me under the junipertree. (Smithfield, O.V.S.).

2) Vgl. Groenewald, 49 v.

3) Vgl. Korrespondenzblatt des Vereins fûr Niederd, Sprachforschung: XXXII (1911), 42, aangehaal deur Groenewald, bl. 48.

[p. 29]

 

Myn vader het my gegete,

 

Myn zuster Leentje het al my beentjes

 

Onder een grote olieboom begrawe.

Die sprokie van die geslagte kindjie behoort tot die rubriek wat die Engelse betittel met die naam van ‘Cantfables’: die een hier besproke is oor byna geheel Europa bekend en het oral dieselfde vorm, n.l. 'n prosaverhaal met 'n versie as kliemaks daarin.¹⁾

1) vgl. Kidson and Neal bls. 15 v.