Anansi komt naar Nederland

Regelnummers proza verbergen

[p. 21]

Anansi komt naar Nederland

1Heel vroeger woonde Anansi, de spin, in Afrika. Hij hielp de mensen na te denken 2over wat goed en kwaad is. En als Anansi het zelf ook niet meer wist ging hij het aan 3de Grote Geest vragen! Want je weet toch dat spinnen dunne draadjes kunnen 4maken. En aan zo'n draadje kon Anansi ook naar boven klimmen, waar de Grote 5Geest woonde. Daar deed hij dan zijn emmer vol met wijsheid, liet zich weer langs 6het draadje naar beneden glijden en gaf de mensen raad.

7Maar jullie weten natuurlijk ook dat vroeger blanken naar Afrika zijn gegaan. Ze 8kwamen echter niet voor de gezelligheid op visite, maar namen de mensen gevangen 9en maakten er slaven van. Wat had Anansi dáár veel verdriet van. Hij klom naar de 10Grote Geest en vroeg hem om hulp. Maar de Grote Geest zei hem: ‘Ik kan je niet 11helpen, Anansi, want de machtigen vechten met wapens, maar ik strijd met verstand, 12begrijp je?’ Daar moest Anansi natuurlijk wel even over nadenken, maar hij wilde 13niet dom lijken toen hij weer bij de mensen terugkwam. Hij zei daarom tegen de 14slaven, die net in de boot naar Suriname werden ingescheept: ‘Ik stuur mijn zoon 15mee om jullie te helpen.’

16En zo kroop de zoon van Anansi, die ook Anansi heette, stiekem aan boord van de 17slavenboot. Anansi schaamde zich er echter zó voor dat hij de mensen niet kon 18helpen, dat hij zich in een spleet van het stinkende hout op de boot verstopte. Na een 19lange reis kwamen ze in Suriname aan.

20Maar Anansi kon er maar niet achter komen wat de Grote Geest bedoeld had en vond 21zichzelf een grote mislukkeling. Daarom ging hij iedereen maar wat voor de gek 22houden. Tijger was een geliefd slachtoffer, want Tijger was dan wel de baas, maar 23beslist niet op een eerlijke manier. Het is immers een koud kunstje om als sterke 24Tijger een kwetsbaar spinnetje te vermorzelen. Ook vond Anansi Jager maar een stuk 25verdriet. Jager had immers een geweer: nou, dan was het óók geen kunst om iemand 26neer te knallen.

[p. 22]

27Anansi kon de woorden van de Grote Geest echter niet vergeten. Die had immers 28gezegd: ‘De machtigen vechten met wapens, maar ik strijd met verstand.’ Anansi 29bedacht allerlei mogelijke slimmigheidjes, maar nog vond hij de oplossing niet.

30Overal om zich heen in Suriname zag hij ellende en dat bleef zo wel 300 jaar.

31Anansi gaf om beurten iemand anders de schuld van al deze problemen. Nu eens 32foeterde hij op zijn vrouw Ma Akuba, dan weer gaf hij één van zijn twaalf kinderen 33een stevig pak slaag. Weer een andere keer wilde hij het Kakkerlak betaald zetten. 34Maar hoe hij ook tekeer ging, hij zag wel in dat hij zijn lotgenoten de schuld niet 35kon geven. Wie of wat dan wel? Anansi moest de mensen in Suriname toch raad 36kunnen geven?

37Toen zag Anansi dat veel Surinamers naar Nederland vertrokken. En de schrik sloeg 38Anansi om het hart: ‘Maar vrienden van Suriname, jullie kunnen ons toch niet 39zomaar in de steek laten?

40Helaas, een heleboel vrienden gingen toch. Ze konden naar eigen zeggen niet anders! 41Tijger en Jager hadden Suriname immers onafhankelijk gemaakt! Maar dat was niet 42het enige, ze waren er tussenuit geknepen met een heleboel geld en werk. Hoe moest 43dat dan in Suriname? Iedere Surinamer wil toch zeker werken om eten voor zijn 44kinderen op tafel te brengen.

45Anansi voelde zich oud en verdrietig: ‘Dat ik dit óók nog moet mee maken,’

46verzuchtte hij. Tegelijkertijd dacht hij echter ook: ‘Ik kan al mijn vrienden toch niet 47aan hun lot overlaten?’ Dus riep hij zijn oudste zoon, die ook Anansi heette, bij zich. 48Anansi sprak plechtig: ‘Zoon, jij moet onze vrienden over zee gaan helpen! Ik ben al 49te oud en Ma Akuba is ook teveel gehecht aan dit mooie Suriname!’

50Zo begon Anansi te pakken voor de grote oversteek naar Nederland. Hij spon eerst 51wel duizend meter draad en maakte daar een stevig kleedje van. Toen klom hij in de 52hoogste boom van Suriname en wachtte op Wind. Na een tijdje kwam Wind hard 53aanhollen en nam Anansi op zijn kleedje mee door de lucht.

54Na onderweg veel stormen en regen te zijn tegengekomen, zette Wind Anansi 55uiteindelijk ergens op een toren neer. ‘Wind,’ riep Anansi wanhopig, ‘waar bén ik nu 56in hemelsnaam?’ Maar Wind lachte geheimzinnig en verdween.

[p. 23]

57‘Tja,’ dacht Anansi, ‘nu zal ik het hier dan maar alleen moeten uitzoeken, hoe 58moeilijk dat ook is.’ Dapper liet hij zich aan een splinternieuw draadje naar beneden 59zakken. Er leek wel geen eind aan die toren te komen! Maar toen voelde Anansi dan 60toch grond onder zijn voeten. Hij zuchtte opgelucht en keek om zich heen. Daar zag 61hij een bordje hangen, waarop stond: Amsterdam. ‘Eindelijk,’ dacht Anansi, ‘ik ben 62in Nederland. Nu kan ik mijn vrienden uit Suriname gaan helpen!’