|
| |
| |
| |
5 De glim
It jûnstsjuster hie de skerpe kanten fan de huzen om it Kante Plein hinne útwiske. It wifeljende ljocht fan lantearnen en kearsen, dat troch de kieren fan de tichte lûken krong, foel amper trije foet fier oer modder en kûlen. In ploechje bargen snuffele sêft gnoarjend yn it ôffal foar de slachterij om. Doe't in hûn har jûnsmiel fersteurde, kamen se yn heftige beweging en stjitten skriemende gjalpen út. Mei de stuit tusken de poaten flechte de jankende hûn de Luifstege yn.
Rienk hie Wike nei hûs ta brocht en wie op 'e weromreis. Hy stiek it Kante Plein oer, wylst er de eagen aloan doarmje liet tusken de foargevel fan de stins en de bultige grûn. De lûken sieten op ien nei ticht. Troch de kieren oan de rjochterkant kaam it ljocht fan de hal, dêr't de bewenners fan Rodenboarch ieten en jûns har fertier sochten. Mar oan de lofterkant fan de doar, dêr't Bocke Doedinga oerdei yn de hearekeamer prate mei stedsbestjoer, boargers en boeren, wiene de lûken foar it tsjustere finster noch iepen. It wie frjemd dat Djoeke Simmes, de âlde tsjinstfaam dy't al sûnt twa generaasjes de húshâlding op Rodenboarch berêde, dy lûken oerslein hie.
Rienk grommele in skeldwurd, doe't er yn in kûle stapte. Dat kaam derfan as er de eagen te lang op 'e foargevel fan de stins hingje liet.
‘Wat in ellinde, net jonge, ast nachts op strjitte omdoarmje moatst.’
Rienk skrille op. In skym kaam fan de súdkant fan it plein en bleau op koarte distânsje stean.
‘O, ik sjoch it al, do bist te fatsoenlik yn de klean datst fannacht ûnder de bleate himel sliepst,’ gong de man fierder.
It moast in swalker wêze, dy't noch krekt op 'e tiid troch de
| |
| |
poarte glûpt wie om de nacht troch te bringen binnen de feilige wâlen.
‘Hat de jongeman foar fannacht ek in plakje, dêr't in earlike reizger syn wurge holle dellizze kin?’
Noch nea hie Rienk yn it roettsjuster allinnich foar in folwoeksen man stien, dy't him út twa donkere gatten, as yn in deadsholle, oanstoarre.
‘Nee,’ sei er.
‘Ik bin tefreden mei wat strie yn in stâl,’ biddele de man.
‘Donderje op!’
De swalker die in stap efterút, mar makke gjin risselwaasje om it fierderop te sykjen. Mei't er it iene skouder wat sakje liet, gong der in driging fan him út as makke er him klear foar de oanfal.
‘It kin fansels ek oars,’ sei er.
Hy die wer in stap nei foaren. Mei bûnzjend hert taaste Rienk nei de gurle as soed er it mes gripe, dat dêr krekt hjoed net hong fanwegen syn boetereis nei it kleaster.
‘Ik ha juster noch ien deamakke!’ biet er de swalker ta.
De man skokte rjocht, draaide him om en waard wei yn it tsjuster.
In pear tellen bleau Rienk dêr noch stean, ferstuivere om't er it oprêden hie, mar tagelyk op syn iepenst dat de swalker him net folgje soe. Doe't it stil bleau, skeat er de beslettenheid fan de súdlike stege yn. En dêr, tusken it Kante Plein en de efterstrjitte, kaam de eangst dy't har oant no ta amper oppenearre hie, him ticht op 'e hûd. Hy hie de moard op it Sweachster famke útsprutsen tsjin in poerfrjemde fint, har dea sels brûkt as wapen om te ûntkommen oan syn bedriging. Foar de twadde kear hied er har misbrûkt, no om syn eigen libben yn feilichheid te bringen. De eangst trape him op 'e hakken.
Yn it tsjuster fan de nacht like de dea dûbel sa slim as by ljochtskyndei. Koe de bycht fan Wike syn skuld útwiskje en him rêde út 'e klauwen fan Lúsjefer? Wike... Hy moast letter moedich
| |
| |
wêze, hie se sein, as boete foar wat er dien hie.
Hy hime doe't er yn de stâl kaam en de holle tsjin de hals fan ien fan de hynsten lei. It bist beweegde de kop nei efteren, in waarme azem striek him oer it skouder. De eangst liet him los, mar bleau yn de buert. Dochs makke dy romte foar in nij perspektyf. Hied er net moedich west, doe't er it niis opnimme moast tsjin in folwoeksen man? Hysels wie net op 'e flecht gongen, krekt oarsom, sels sûnder syn mes hied er de swalker op 'e flecht jage. It wie it begjin fan wat er letter yn syn libben dwaan soe, opkomme foar it rjocht, foar minsken dy't bedrige waarden. Wike hie gelyk, sa soed er boete dwaan.
‘It duorret net lang mear, Swarte,’ sei er, ‘dan sil Boate Kammen ús it paad nei Aldegea wize.’
Doe't Rienk yn it roettsjuster, taastend mei de skuon, fan de stâl nei de stins rûn, seach er al foar him hoe't er it ha soe. Om't de mage him begûn te pleagjen, woed er earst troch de gong slûpe en dan by de efterkeamer lâns, dêr't Reynke Donia har om distiid klear makke foar it miei. Dêrnei soed er de holle om de hoeke fan de binnenhurd stekke en Djoeke Simmes freegje om in hompe brea en in stik skinke.
Hy seach himsels al by de ljedder op giseljen en boppe de binnenhurd, yn de ynstek, dêr't er syn sliepplak hie, it iten behimmeljen. Sa soed er de freegjende eagen en stekkende wurden oan de lange tafel yn de hal ûntrinne.
Doe't Rienk de efterdoar iepen skode, roek er ûnrie. Oer de flier beweegde in flau skynsel, dat út 'e efterkeamer kaam. As er trochrûn, soe se him sjen en oanroppe. Hy moast werom, nei de stâl en him fannacht mar deljaan by de hynders. Doe't er har stim hearde, wist er dat it te let wie.
‘Do bist let,’ sei se, ‘duorre it sa lang?’
‘Ja,’ sei er.
Hy die de doar ticht en woe trochrinne. Sy stie op 'e drompel fan
| |
| |
de efterkeamer, yn in donkerblauwe jûpe mei wide mouwen, en hie in bleaker yn de hân.
‘Boate!’
It lûd galme troch de stiennen gong. De doar fan de hal kreake iepen en it stâl fan de jonge soldaat kaam yn it ljocht.
‘Meitsje ljocht yn de hearekeamer,’ hiet se, wylst se him de bleaker tarikte.
Boate rûn foar harren út, de hân beskermjend om de kears. Sy treau Rienk derefteroan en folge doe sels.
Hy betocht ûnderwilens, wat en hoe't er aansen op har fragen antwurdzje soe. Koart en neat oer it foarfal yn de kleastertsjerke, allinnich dat er yn syn sliepsel boete dien hie.
Doe't Boate de fjouwer kearsen yn de hearekeamer oanstutsen hie, yn alle hoeken ien, fielde er har hân wer yn de rêch. Se wiisde nei ien fan de ikehouten stuollen oan de oare kant fan de lange tafel, it fierst fan de doar. Soe se bang wêze dat er oars útpykte? Sels gong se oan it haad fan de tafel sitten, op 'e stoel mei de hege leuning, dêr't in fleanende ein yn útsnien wie, symboal fan libben middenmank de widens fan it wetterlân.
Ynienen foel syn each op 'e sletten lûken foar it finster. Yn it skoftke dat er yn de stâl west hie, moast ien se ticht dien ha. Mar wêrom krekt doe? En wêrom stie de doar fan de efterkeamer iepen op it stuit dat hy deryn kommen wie? Wist se dat er der oan kaam? Se skrabe de kiel en snúfde. It wie safier, it ferhoar koe begjinne.
‘Ik tink dat jim heit noch yn de Martinustsjerke is,’ sei se sêft.
Har lûd wie suver freonlik as woe se him yn fertrouwen nimme. Hy koe it net litte om de holle har kant op te draaien, mar doe't er seach dat har stim net by de hurde útdrukking op it gesicht hearde, kearde er him wer ôf.
‘Wylsto boete diest foar dyn sûnden, hat jim heit fan 'e middei berie hân mei de kommandeur fan it Johanniter kleaster en mei de geastlikheid fan de Martinustsjerke,’ ferfette se.
| |
| |
Hy sette de tosken yn syn ûnderlippe, mar koe it gesicht amper strak hâlde. Hie broer Martinus alles ferteld oan de kommandeur? En wie dy apart nei de stêd kommen om oer te bringen dat er wegere hie om te bychtsjen? Hy fernaam dat it bloed him nei de holle fleach. Poerrazen wied er op 'e muontsen dy't him foar de twadde kear deryn luzen, mar tagelyk kaam de eangst foar Lúsjefer werom. Moasten alle geastliken fan Snits der oan te pas komme om syn siel te rêden fan it ivige fjoer? En dan wisten se noch net iens wat er yn de wyldernis fan Goaiïngasweagen útheefd hie.
Reynke Donia moast syn betizing opmurken ha, want se wachte lang om de spanning op te fieren. Einlings prate se fierder, noch like sêft en fertroulik as earst: ‘Jim heit hat kleaster en tsjerke jild en lân taskikt. Fan it jild kinne se de Martinustsjerke opknappe en wurdt der foar ús in kapel yn it kleaster ynrjochte mei in alter, bylden, kearsen en wijreek. Mei de opbringst fan it lân kin in kapelaan dêr it hiele jier troch de mis opdrage foar it sieleheil fan ús foarfaars en letter foar ússels en ek foar dy.’
Sy hie de stim by de lêste wurden útset. Doe foel in djippe stilte. No ferwachte sy fansels dat er fertelle soe oer it foarfal by it Marijebyld, mar hy hold de lippen stiif opinoar. Underwilens kamen de bylden fan dy moarns wer by him boppe: de kleastertsjerke, de grêfstiennen, it blauwe kleed en it gesicht fan Marije. Broer Martinus moast dus al op 'e hichte west ha fan de mooglikheid fan in kapel.
‘Mar do bist it net wurdich,’ sei se.
Hoewol't er har freonlik lûd oant no ta net fertroud hie, kamen de hurde wurden dochs noch ûnferwachts.
‘Wylst jim heit it bêste mei dy foar hat, rinsto yn it tsjuster mei dat fanke fan de learmakker oer strjitte... in skande is it!’
Ynienen wie alles him dúdlik. Se hie efter it donkere finster fan de hearekeamer stien om Wike en him te begluorkjen en him dêrnei opwachte op 'e drompel fan de efterkeamer. En no spile se
| |
| |
syn hâlden en dragen út tsjin de goederjouskens fan Bocke Doedinga. Wylst hysels it yn de kant set hie tsjin tsjerke en kleaster, brocht de hear fan Rodenboarch in slompe jild nei de geastlikheid. Hy hie it witte kinnen, net de haadling wie de machtichste man fan Snits en omkriten, mar de kommandeur fan it Johanniter kleaster. En noch mear as earder ferachte er syn heit om wat de muonts sêftmoedigens neamde.
‘Wêrom seist neat?’ frege se.
‘Wat moat ik sizze?’
‘Wêrom ast dy ynlitst mei in fanke út it gewoane folk.’
Der lei in djippe ferachting yn har lûd. Reynke Donia hie him as jonkje al fiele litten dat de bewenners fan Rodenboarch like fier útstieken boppe de sljochtweihinne minsken fan Snits as it dak fan de stins boppe har houten wenninkjes.
‘Se hat it nije hynstetúch brocht,’ sei er.
‘By tsjuster?’ frege se spotsk. ‘Wêr hawwe jim it oer hân?’
Hy draaide it gesicht in oare kant út. Nea soed er har yn fertrouwen nimme en al hielendal net oer wat er tsjin Wike sein hie. Hoewol't de spanning yn de deadske stilte fan de hearekeamer tanaam en har lilkens daliks losbrekke koe, preau er de kommende oerwinning. Syn krêft lei yn it swijen: syn mem en de muonts soene net troch de muorre brekke dy't er sels om him hinne boud hie. Allinnich dy't er fertrouwe koe, soed er yn it binnenste fan syn boarch talitte en dat wie Wike.
‘Wêrom antwurdest my net?’ frege se mei triljende stim.
En doe't er gjin beskie joech, raasde se: ‘Ast mienst datst letter sels de frou útkieze kinst dy't hjir op Rodenboarch de saken regelet, hast it mis. Ik en jim heit ha al oerlis hân...’
Hy seach dat har boarst as in balge útsette en wer kromp. De kearsen flakkeren. It wie alhiel net yn him opkommen dat Wike hjir letter oan syn side omstappe soe. Mar no't er deroer neitocht...
‘En wa sil my dan gelokkich meitsje?’ frege er spotsk.
| |
| |
Oan it haad fan de tafel riisde Reynke Donia oerein. Har eagen skeaten fjoer en se trille oer de hiele lea.
‘Do... do... ûntankber skepsel,’ stammere se, ‘wy dogge alles foar dyn goederbêstens en do driuwst der de spot mei... do...’
Op dat stuit gong de doar iepen en op 'e drompel stie Bocke Doedinga.
‘Ik bin wer thús,’ sei er, ‘kinne wy oan it miel?’
Reynke Donia stjitte de swiere stoel nei efteren en die in stap syn kant út.
‘En do,’ biet se him ta, ‘asto ris wist wat hjir foarfallen wie, soest net oer iten prate!’
Hy skodholle en sei sêft: ‘Rienk hat no syn straf hân, wy moatte fierder yn goedens.’
Doe't syn âlden út 'e keamer wiene, blaasde Rienk de kearsen út. Underweis nei syn sliepplak, stiek er de holle om de hoeke fan de binnenhurd en frege Djoeke Simmes om in hompe bôle en in stik skinke. Hoewol't se protteljend hinne en wer rûn fanwegen it útstelde jûnsmiel, joech se him mei in knypeach wêr't er om frege. Under it bêddek kôge er mei smaak syn iten op.
De dagen gongen foarby as foarhinne. Moarns siet Rienk Bockema yn de kleasterskoalle boppe in haadstik út 'e Bibel of skreau mei wiffe hân letters op in ôftanke stik perkamint. En broer Martinus knikte oanienwei, mompele dat er foarút gon en dat er meikoarten nei de bibleteek koe om ynwijd te wurden yn de katedraal fan kennis. Mei gjin wurd roerde er syn boetedagen mear oan.
Middeis pielde er yn de stâl om by de hynders, fuorre se, struide skjin strie en striek har mei in boarstel oer it fel. Undertusken wachte er op Boate Kammen en doe't dy net kaam, krige er it fermoeden dat de jonge soldaat him ûntrûn.
Jûns by it miel yn de hal, skode er oan nêst Boate, yn de tsjusterste hoeke, it fierst fan syn âlden. Hoewol't de húshâlding wend
| |
| |
wie dat de soan fan de haadling it plak ynnaam dat him taskikt wie, sei gjinien der wat fan. Bocke Doedinga kniep inkeld de eagen in telmannich ticht en Reynke Donia seach in oare kant út. Se hiene sûnt it foarfal yn de hearekeamer gjin wurd mear mei him wiksele. Wat koe it him skele? Sa hoegde er gjinien ferantwurding mear ôf te lizzen, net oer syn hâlden en dragen yn it kleaster en ek net oer Wike. Mar linkendewei bekroep him de twivel. Gjin ferantwurding? As se no ris te witten kamen wat der foarfallen wie by Goaiïngasweagen. Of soene se der al fan heard ha?
Doe't it leven oan tafel oanboaze, frege er súntsjes efter syn hân wei: ‘Boate, wannear bringst my fuort?’
De jongfeint skokte deroer, mar sei neat werom.
‘Wêrom seist neat?’ besocht er op 'e nij.
Boate skodholle swijend. Doe't Bocke Doedinga him in wink joech, sprong de jongfeint oerein en rûn hastich nei it haad fan de tafel.
‘Jit de bekers nochris fol,’ sei de haadling.
Of hie de hear fan Rodenboarch noch mear sein? It wie oan diskant fan de tafel net te hearren, mar Boate hold de holle langer bûgd as nedich wie. Of wie it inkeld mar ferbylding?
Doe fernaam Rienk dat it swit him op 'e foarholle kobbe en hy gong oerein. Wêrom fregen se no neat? Gjinien gong samar by de tafel wei.
Doe't er by de doar Djoeke Simmes tsjin it liif rûn, bespeurde er in knypeach. Mei wer wat mear moed klom er nei syn sliepplak yn de ynstek. Noch lang lei er te harkjen nei de nachtlûden dy't fan bûten troch de spjalt yn de muorre krongen.
Dy sneins bûnzen de klokken fan de Martinustsjerke yn de earen fan Rienk Bockema langer nei as oars. Dat lûd koe gjinien it swijen oplizze. Hy fielde him oansprutsen en stapte efter it folk fan Snits oan by de hichte op. Se rûnen yn ploechjes, jong en âld,
| |
| |
yn kleurige pronkske of grauwe alledeiske klean, drok pratend oer de dingen fan binnen en bûten de wâlen. Hy heinde wurden op, mar koe se net ferbine mei wat er sels wist. Tusken al dat folk moast Wike wêze, de iennichste dy't fan syn geheim op 'e hichte wie. Hoewol't er har noch net sjoen hie, loek se him mei, by de terp op, nei de iepen doar yn de middelste fan de trije tuorren.
It sjongen fan de muontsen, as preludium op 'e mis, weage oer de hollen fan de pratende tsjerkegongers hinne. Yn de healtsjustere hoeke oan de súdwestkant, stie in ploechje opslûpen jongfolk te gekjeien. Om har te ûntrinnen wiek er út nei de noardkant, dêr't er yn de skimer fan in nis mei de rêch tsjin de muorre stean gong. Hjirwei koed er it hiele hear oersjen, sawol it koar mei it alter, de rûnte fan geastliken dêrefter, as it skip mei it drokke beweech fan it folk.
Doe't de pastoar syn donker lûd útsette en mei in oanhâldend monotoan resitearjen fan Latynske teksten it leven yn de tsjerke oerstimde, skufelen de minsken wat tichter nei it koar. Foaroan sieten Bocke Doedinga en Reynke Donia yn de hearebank, beide yn in swart flewielen mantel as teken fan it heechmoedige ûnderskied mei de skreauwende kleuren fan de boargers en de grize earmoed fan de ûnderlaach. En doe ynienen stie sy dêr, midden tusken it folk, it famke dêr't syn eagen hieltyd om socht hiene, Wike! Sy skufele mei nei foaren, de hannen ûnder de mantel, de holle justjes foardel. Yn syn boarst begûn it te bonken. Hie se him al sjoen? Of koe se him net fine, no't er hjir yn dizze tsjustere nis stie? Hy moast mei har prate!
Wylst de pastoar de hosty omheech hold, kaam er út 'e nis wei. Diskear rekke it ritueel him: it brutsen lichem fan Kristus, de wurden dy't er net ferstean koe, mar dêr't broer Martinus de betsjutting fan ferteld hie. Wie Kristus ek net allinnich yn de dagen fan syn lijen? Elkenien liet him yn de steek, sels syn freonen. En doe jage de skuld fan de hiele wrâld him de dea yn. De dea? Hysels wie skuldich oan de dea fan in famke, fielde him lykme al- | |
| |
linnich. En as er hjoed no sels ris deagong...
Efter it alter hold de pastoar de beker omheech en naam der in swolch út. It bloed fan Kristus... It famke wie net deablet, har gesicht wie sa bleek as in deade, mar hy hie gjin bloed oan de hannen hân.
Hy fage mei de mouwe it swit fan de foarholle. De eangst dreau him nei de midden fan it skip, nei Wike dy't hjoed noch foar him yn de pleit moast. Hy folge mei de eagen it folk dat, noch foar't de muontsen útsongen wiene, al wer drok pratend de tsjerke ferliet. Hjir en dêr bleau in ploechje stean, laitsjend en meneuveljend, blider as doe't de mis noch begjinne moast, foar efkes befrijd fan de drukkende skuld. Mei in skean each seach er nei de lege hearebank, dêr't syn âlden sitten hiene, dy't no mei de pastoar en syn gefolch troch de doar fan de sakristy wei waarden. Hy fernaam amper dat Wamme Alderts en syn maten sabeare flybkjend efter him lâns draafden, sa waard er yn beslach nommen troch Wike, dy't skean efter har âlden rûn en no deunby wie.
‘Ik bliuw noch efkes,’ hearde er har sizzen.
Har mem seach om en knikte. Doe stie Wike foar him mei in glimk om 'e lippen.
‘Ik hie dy al lang sjoen,’ sei se.
‘Ik dy ek.’
It klonk as hied er op har wachte, wat de wierheid wie, mar tagelyk fielde er twivel en ferset. Moast er him hjir, wylst der noch folk yn tsjerke wie, sa oan in gewoan famke oerleverje? Miskien hie se syn geheim trochferteld en moast er moarn al foar it ferhoar.
‘Giest mei?’ frege se.
‘Wêrhinne?’
Se wiisde nei in skildering op 'e súdlike muorre, tichtby it koar. Hy seach om him hinne. Allinnich by de doar stie noch in ploechje folk te praten, fierder wie de tsjerke leech. Eangst, twivel en ferset loeken him ferskillende kanten út.
| |
| |
‘Se wit derfan,’ sei se.
‘Wa?’
‘Marije... kom.’
Hy liet him meitroane nei de súdmuorre en stie each yn each mei de Hillige Frouwe, dy't op in hege troan siet, middenmank ingels yn wite klean. Sy hie neat fan it byld yn de kleastertsjerke, dat him glimkjend oansjoen hie lykas it famke yn de wyldernis. Dizze Marije wie oars, hiel oars: se seach strang as hifke se syn misdie. ‘Ik ha it har ferteld,’ sei Wike, ‘doe't der gjinien yn tsjerke wie.’ Har lûd klonk hol yn de lege romte. Se prate net fierder as skrok se fan it galmjen. Hy fielde dat it hert him yn de kiel kloppe. Hie ien it heard? Hy seach nei de doar oan de westkant, dy't no ticht wie.
‘En doe?’ frege er.
‘Doe kaam de sinne dertroch en der foel in glim op har gesicht. Se is net lilk, wier net.’
‘En wat moat ik dan no dwaan?’
Doe't der in skaad oer de muorre beweegde, draaiden se tagelyk de holle om. In jonge muonts kaam op har ta, de rjochterhân wizend nei de skildering.
‘De mem fan Kristus is net lilk,’ sei er, ‘moai hen, al dy kleuren!’
Hy seach fan Marije nei Rienk en Wike, dy't swijend knikten.
‘O, jim kenne my fansels noch net by namme. Ik bin Jehannes en ha al langer as tsien jier yn it Johanniter kleaster ferkeard. Broer Martinus, myn learmaster, wol dat ik my fierder yn de boeken ferdjipje, mar der is mear yn it libben as allinnich kennis. Ik mei ek graach skilderje en mei minsken omgean, foaral mei jonge minsken dy't it libben noch foar har ha. Dêrom stean ik hjir no ek by dizze muorreskildering mei jim te praten.’
Hy lake lûdop en de tsjerkeromte galme fleurich mei. De grutte brûne eagen yn it smelle gesicht strielen fan wille. Doe't Rienk en Wike him fernuvere oanseagen, gong er fierder: ‘Jim ferwachtsje
| |
| |
fan in muonts net dat er sa'n wille hat, no? Mar wêrom net? De sinne skynt, de fûgels sjonge en de simmer is kommendeweis. Is de natoer net in glim fan Gods antlit? Ha jim wolris heard fan Franciscus?’
Se skodhollen tagelyk.
‘Dat wie in kollega fan my, dy't net yn de stêd bleau, mar de natoer yn gong om te genietsjen fan Gods skepping. En alles wat er dêr seach, beskôge er as famylje fan him: de sinne, moanne, stjerren, de fûgels, kninen, harten en gean samar troch. En wêrom soe ik dan altyd boppe de boeken hingje? Ik moat de kleuren yn de natoer sjen en soe de hiele tsjerke beskilderje wolle.’
Hy swaaide mei de smelle hannen om him hinne as wied er al oan it wurk. Doe draaide er ynienen it gesicht nei Rienk en Wike en frege: ‘Trouwens wêrom binne jim hjir noch yn tsjerke en net ûnder Gods blauwe himel om te genietsjen fan de maitiid?’
Se seagen inoar temûk oan, alhiel ferlegen mei de ûnferwachte fraach. Krekt doe't broer Jehannes de mûle wer iepen die, frege Wike: ‘En as wy no ris net genietsje kinne... om it ien of oar?’
‘Net genietsje, seiste. Mar dan hawwe jim tegearre wat útfretten en tinke dat Marije lilk op jim is,’ flústere de muonts mei in ûndogense knypeach, ‘ha jim it al oan har opbychte?’
Wike knikte.
‘Goed,’ sei broer Jehannes.
Hy liet him foar de skildering op 'e knibbels sakje, stiek de hannen omheech en bea mei in earnstich gesicht: ‘Hillige Marije, wês net mear lilk op jongelju dy't genietsje fan it libben en dan wolris in stek falle litte.’
Doe't er oerein kaam, sei er: ‘En no nei bûten ta om te genietsjen... en tink derom, Rienk Bockema, datst letter as hear fan Snits de tsjerke betinkst mei jild, lykas dyn foarfaars dien ha. Dan kin ik teminsten de Snitser tsjerken mei keunst opsiere.’
Rienk Bockema sykhelle djip, doe't se wer bûten stiene. Hy fiel- | |
| |
de him ferromme no't twa minsken, de iene bewust en de oare net wittend fan syn die, de lêst fan him ôfnommen en oan Marije foarlein hiene.
‘Betanke,’ sei er tsjin Wike.
Se knikte en frege doe: ‘Hoe seach dat famke derút?’
‘Hokker famke?’
‘Dat witst wol.’
Hy stoarre har mei iepen mûle oan.
‘Wêrom... fregest dat?’
‘Hat se brune eagen?’
Hy knikte ferwezen.
‘Dan libbet se miskien noch.’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd