Minneke Poes

[p. 1]

Aan den goeden vriend en grooten natuurkenner August Keersmakers, deze kleine inspiratie van een vacantie-verblijf in het schoone Kempenland

[p. 3]

[1]

Vredig slenteren witte wolken, dik van geluk, door den zondagmorgen, de vertelselblauwe lucht.

De rust rekt zich uit over de mastebosschenlanden, en hangt voldaan van eikenboom tot eikenboom langs de dijken van de edelrechte vaart. Slechts heel ver duikt er een kerktoren op, die nu eens wit en dan weer donker wordt.

De Zondag zit ook in den molen, met op zijn rechtstaande wiek een vogelwip voor de boogschutters.

Een distelvink tikt gaatjes in de stilte. En op het glanzend vlies van 't diepe water ligt de hemel genietend op zijn rug met waterleliën tusschen de vingeren. Een telefoonpaal, die naar schepen riekt, zoemt binnensmonds gazettennieuws.

In de hoogmis zit de baron met

[p. 4]

gothieke oogbalken, afgezonderd op het hoogkoor, in een met wapens en beeldhouwwerk versierd gestoelte.

De menschen zien menheer den baron, die tevens burgemeester is, altijd in profiel, zooals ze den koning zien op de zilveren franken, die zoo moeilijk in hun handen komen en er dan ook zoo taai in blijven. Rechts zit het mansvolk, links het andere. Want broos als de kuischheid is, wordt ze dan ook als een mandeken met eieren behandeld. Streng bewaakt door den Suisse, die in generaal verkleed, met zijnen bangmaker, als een groote horlogiewijzer, rondwandelt.

De oude pastoor, die moe en mat de mis doet, - hij is heelemaal mat en moe, zijn oogen zijn er spleetjes van geworden, - preekt moe en mat tot zijn beminde parochianen, die hij al eens met een zwaren zucht ‘Beminde schapen’ noemt. ‘Ach, waren het maar schapen,’ schreef hij eens aan Monseigneur.

[p. 5]

Na de mis, 't is kleine kermis, gaat de processie uit, proper en kinderkleurig ineengestoken door de nonnekens.

Jongeskens, in een soort taartenbakkerscostuum, met goudgalon afgeboord, dragen een houten sabel, en stellen de dienaars van Sint Donatus voor, patroon van het dorp en beschermer tegen de dondersteenen. Twee meisjes, in engel, houden een houten trompet aan den mond. Sabelhout, trompettenhout.

Armoe zoekt list, hier weten ze van alle hout pijlen te maken.

Maar van louter zilver, vier kolommen zilver, waaruit een koepel van zilveren leliën bloeit, is de baldakijn, waaronder de Moeder-Gods in Vermeer van Delftblauw, gedragen wordt, door vier witgevoolde maagden, jonge en gerimpelde. Meneer de baron, roos als kladpapier, dik en rond, drie vingeren te kort voor de lengte van zijn stand, maar zoo het schijnt nog een beter schut-

[p. 6]

ter op konijnen dan de secretaris, gaat gewoon mee op rij, met zijn boeren en stroopers, en draagt geen schooner lantaarn dan de anderen. Men ziet niet meer dat hij Baron is. Zoo hebben de menschen het gaarne.

Achter het Allerheiligste stapt Mevrouw de barones met haar twee dochters. Zij doen alle drie om ter langste. Zij zijn karig gekleed, want zij willen niet opvallen en de aandacht trekken.

Vlak na hen blinkt de gardechampetter met blanken sabel, zijn hoofd scheef van recht te gaan, en na hem hommelt en zwermt het volk, de menschen van 't dorp en van verder gekomen vereerders van Sint-Donatus.

Er is slechts één echte sabel in het dorp, en dat is die van de garde. Hij is er danig fier op; daarbij een gerieflijk ding. Hij maakt er zijn kinderen mee bang en kapt er zijn gestroopte hazen mee door.

De kleine processie glanst verder

[p. 7]

door de plechtige beukendreven van het rood torenkasteel, en rondom het strooienhutten dorp.

De nonnekens zingen een muschfijn latijn, en de wierook walmt als een maneschijn door de dreven.

De zon speelt in den galon en in den katonet, en als de nonnekens zwijgen, ruischt de fanfare los, breed en hard dat de hooge boomen er van singelen.

Doch van verder-op, door de zon en de dennennaalden gefiltreerd, wordt het land als met een muziekhand bestreeld.

In den zondagnanoen ligt er over de streek een groote vaak. Een reiger wiekt lui, hoog in de lucht, 't is eender naar waar. Ievers in een ander dorp, achter de mastebosschen, luidt het voor de vespers.

De muziek van de fanfare, die nu blij de staminees van den omtrek opzoekt, ligt als een dons over het horizontale landschap.

[p. 8]

Al uren lang verwittigt de stoomtram van uit de verte dat hij op komst is.

Eerst als het westen zijn gouden kazuivel aantrekt, komt hij als een kwade hond, van achter den omdraai, ledig, aangedaverd. Geliefden verdwijnen in donkere wegen. en in d'eene of d'andere zweetherberg, waar een harmonica zeurt.

's Avonds staat er een rozige ster achter Minneke-Poes, een groote, klare ster, die als een roode bloem weerspiegeld staat in het ven achter het huis.

Men voelt het, 't wordt hier goed en schoon.