Ik zag Cecilia komen

[p. 4]

Aan den goeden vriend Peter Mertens

[p. 5]

I

Met het krieken van den morgen ben ik in mijn deur gaan staan.

Het huis zit eenzaam aan den rand van de mastebosschen, bij een kronkel van de snelle beek.

Heel den nacht steeg uw beeld op in mijne droomen. En nu kom ik buiten, om het luid op te zeggen en te zingen, hoe heerlijk ik u lief heb, Roelinde.

De morgen heeft er zich voor geschikt en toebereid.

De lucht in 't oosten is een trap van goud en steekt pilaren in de hoogte.

De morgen is een paleis. Kristallen klanken droppelen.

De dreven, die naar de abdij leiden, hangen vol wierook en de konijnen luisteren in het klaverland.

[p. 6]

Roelinde, mijn verlangen roept u, en mijn verbeelding laat u door dit bepereld landschap wandelen, in brokaten gewaad; om uw hoofd wappert een huif van vreemdgevouwen vleugels, en gij zingt uit een ivoren getijdenboek.

De dag is een perelmoeren schelp rond uwe oogen.

Gij komt bij alles wat ik zie en hoor in mijnen geest getreden, en mijn vereering hult u in de wonderste gewaden.

Ik hang de klaarste sterren om uwen hals, uw kleeren zijn van maneschijn en regenbogen.

Uw gestalte is overal als klokkenklank en de geur van hooi.

En dan zijn de boomen orgelpijpen, en is de tulen graat van een verdord blad de teekening van een heilige, die gepoogd heeft God te willen nateekenen.