Door de dagen (onder ps. Polleke van Mher)

Paters

Als de klok van 't klooster midder-
nacht luidt, schuiven in een rei
langs de donkre kloostergangen
paters voort in zwarte pij.

Met het kapsel over het hoofd en
diep gebogen, gaan ze voort,
't lijkt een spokenheir, dat achter
zijn verloren zielen spoort.
't Groene maanlicht zijpelt treurig
door 't gekleurde glasraam heen
en glijdt bibbrend langs de witte
kille muren naar beneên.

Plotselings stíjgt uit al die monden
een gebed in ruwen zang
't vult de ruimte, rolt en rammelt
en verechoodt door den gang.

Als de vrome zang der monken
zich reeds in de kerk verheft,
komt er nog een oude pater
in den doodschen gang geslefd.

Steunend op een stoksken en het
grijze hoofd bijna ten grond
stapt hij sukklend, en dezelfde
zang valt reutlend uit zijn mond.