Door de dagen (onder ps. Polleke van Mher)

Edele

Langs de kronkelende straten
- eenzaam in den herfstnacht
gaat een eedle, dicht langs d'huizen,
in een spaansche kleederdracht.
Op zijn breedgeranten vilthoed,
in een gesp van zilver prijkt,
eene fijngekleurde veder.
die tot op zijn schouders reikt.
En van onder zijnen mantel,
die hem heelegansch omsluit,
steekt de schede - 't lijkt een bliksem
van een langen degen uit.
Pikkedonker zijn de straten;
slechts vóór een beeldje van een sant,
achter 't vuil lanterenglas, een
olielicht, dat pinkend brandt.
Aan een heerhuis houdt hij stil en
driemaal met een doffen klank,
valt de klopper zwaar te neder
en 't dreunt aaklig door den gang,

[p. 5]

 

't IJzeren kijkgat schuift stil open

 

en er staat een wijfke veur:

 

Zij herkent den zwarten eedle

 

en ontsluit voor hem de deur.